Livia* werkt drie dagen per week op kantoor, maar heeft daarnaast nog een andere baan. Ze is escort, maar niet zomaar een escort: haar clientèle bestaat uit bejaarde mensen en mensen met een beperking.
Daarmee doet ze niet alleen hen – mensen die anders niet meer worden aangeraakt en geen sex meer hebben – een plezier. Ze vindt het ook een verrijking voor haar eigen leven.
“Ik heb het altijd al vervelend gevonden dat mensen met een handicap in deze maatschappij niks mogen”, vertelt Livia. “Ik deed als tiener vakantiewerk in een verzorgingstehuis. Daar hielp ik mensen met dementie. Een aai over iemands bol of een schouderklopje kon nog net. Vroegen ze meer, dan was dat raar. Dat vond ik oneerlijk, zeker toen ik een relatie kreeg met mijn man. Alsof mensen met een handicap niet mogen voelen.”
Die gedachte laat haar niet los. Tijdens de coronapandemie besluit ze er iets mee te gaan doen. “Ik heb een goede baan, dus voor het geld hoefde ik het niet doen, maar ik wilde verandering teweegbrengen. Het verschil maken. Dus ben ik begonnen als escort in de zorg. Ik maakte me wel zorgen om mijn leeftijd, dacht dat ik te oud zou zijn, maar gelukkig kreeg ik te horen dat ik er jonger en goed uitzie. Bovendien zijn er veel mensen van tachtig jaar of ouder die warmte nodig hebben. Voor ik het wist had ik meer dan twintig cliënten in een maand.”
Wat voor mensen dat precies zijn? “Mannen die maagd, bejaard of weduwnaar zijn of van wie de vrouw in een verzorgingstehuis zit. Ook ga ik naar mensen met verschillende soorten handicaps. Sommigen kunnen zichzelf daardoor niet laten klaarkomen. En een belangrijke groep cliënten bestaat uit mensen die seksueel grensoverschrijdend zijn naar medebewoners of zorgverleners. Ik praat het niet goed, maar het is niet gek dat zij ongepast gedrag gaan vertonen als zij jarenlang niet kunnen klaarkomen.”
Livia kan zich haar eerste cliënt nog herinneren als de dag van gisteren. “Ik had met hem afgesproken in een hotel en ik was zó zenuwachtig. Ik had een grote tas bij me met allemaal spullen: een extra jurkje voor het geval dat, sexy lingerie, washandjes, make-up, deodorant, noem het maar op.” De man is dolgelukkig met haar komst. “Hij was zo blij toen ik hem een tongzoen gaf. Dat had hij nog nooit meegemaakt, hij wist niet hoe hij het had.”
Vaak heeft Livia sex met een cliënt, maar lang niet altijd. “Als iemand geen beperking heeft en helder kan nadenken, spreek ik af bij hem thuis of op zijn kamer. Daar stel ik hem gerust, vertel ik dat ik zelf ook zenuwachtig ben en hou ik zijn handen vast. In het geval van mensen met zwaar autisme doe ik wat zij willen in hun volgorde en op hun manier. Ik wil ze op hun gemak stellen en vertrouwen scheppen. Als iemand een lichamelijke of geestelijke beperking heeft, praat ik altijd eerst met de verzorging om te horen waar ik rekening mee moet houden.”
Ze vervolgt: “Ik vraag de man in kwestie vaak of hij het leuk vindt om mijn jurk uit te doen. Als dat niet mogelijk is doe ik het zelf. Ik heb altijd mooie lingerie aan. Ik vraag of hij een hand op mijn borst wil leggen en het fijn vindt als ik hem kus. Het gaat niet om mij, maar ik geniet er ook van. Veel mannen willen mij ook in de watten leggen. Ze vragen wat ik lekker vind, ik geef ze tips en zij doen hun best om mij te laten klaarkomen. Dit werk verrijkt mijn leven.”
Livia gunt iedereen een verzetje. Sex is volgens haar een basisbehoefte, net als eten en drinken. Toch twijfelt ze één keer over het aannemen van een cliënt. “Het was een jongen van in de twintig met een handicap. Mijn dochter is ongeveer even oud, daar moest ik even over nadenken. Toch heb ik het gedaan. Nu ga ik een keer in de maand bij hem langs en hij vindt dat geweldig.”
Het is niet altijd gemakkelijk. “Veel mannen hebben eenpersoonsbedjes. Daardoor moet ik regelmatig acrobatische kunstjes doen. En wat ik moeilijk vind, is dat veel mensen porno kijken. Daardoor verwachten ze dat ze een hele lange penis moeten hebben en altijd stijf moeten zijn. Ze hebben een verkeerd beeld gekregen van sex en raken in paniek. Ook kunnen ze door de medicijnen niet altijd stijf worden en een orgasme krijgen. Maar ik zorg dat ze altijd een fijn gevoel overhouden aan mijn bezoek. Door lol te maken, te zoenen, te knuffelen en door andere seksuele handelingen te verrichten.”
Livia maakt haar cliënten blij. “Iedereen heeft behoefte aan intimiteit en sex. Zij tellen de dagen dat ik weer langskom af en geven me chocolade.” De escort – of seksverzorgende, zoals ze ook wel wordt genoemd – heeft een man en kinderen. “Zij vinden het geweldig dat ik dit werk doe. Mijn man gunt het mij en mijn cliënten. In eerste instantie verzweeg ik het voor mijn kinderen, maar ik moest te vaak liegen, dus heb ik het ze verteld. Zij vinden het goed dat ik dit doe. Mijn ene dochter vindt het interessant om af en toe mijn verhalen te horen, de andere wil er niks van weten. De rest van mijn familie en mijn vrienden weten het nog niet. Daar ben ik nog niet klaar voor.”
*Deze naam is gefingeerd. Livia’s echte naam is bekend bij de redactie.
Dit artikel is voor het eerst gepubliceerd op 27 april 2022.
Maureen runt escortbureau voor mensen met beperking: 'Je voorkomt grensoverschrijdend gedrag'
