Een kind dat treuzelt als jij haast hebt en zich niets lijkt aan te trekken van jouw stress? Gekmakend. Psycholoog Isabelle Filliozat gaf hiervoor deze week een verrassende verklaring in ‘Psychologie Magazine’.
Wij berichtten er ook over, en nu laten we het woord aan onze columnist Maike, die er zo haar eigen oplossing voor heeft.
Lees ook
Maike (46) over haar ‘luie’ kinderen: ‘Ik wil graag dat ze zich inzetten voor iets goeds’
Ook ik heb ze in mijn collectie, die treuzelende kinderen. En dat is vooral irritant tijdens de ochtendspits thuis. Dat fijne uurtje tussen zeven en acht waarin iedereen moet ontbijten, poetsen en poepen. Best stressvol. En nou wil ik niet opscheppen, maar in stressen ben ik dus echt goed. Als oververhitte politieagent hield ik voorheen alles in de gaten: eet eens door, vergeet je gymtas niet, hup hup, ga je tanden poetsen en shit: kijk eens naar de klok.
Voor de zekerheid begon ik al vroeg met opjutten, maar dat aansporen verloor vaak zijn kracht. Dan zat een eindsprint na achten er niet meer in. Knettergek werd ik ervan. Ik ging er zelfs van schreeuwen. Niet chic. Helemaal niet. En als er dan tóch een schoolbel werd gehaald, dan had ik als bonus de keukentroep en een pesthumeur. Dat moest anders. De kinderen -de jongste is al acht- mochten zelf ook wel wat meer verantwoordelijkheid gaan nemen.
Deze week las ik dat wetenschappers mijn kinderen voor dit verschijnsel vrijpleiten. Die stakkers kunnen niets doen aan hun getreuzel. Het is een volkomen automatisch proces waarin kinderen ‘dekking’ zoeken bij het waarnemen van stress: de ‘freeze-reactie’. Hun spierspanning daalt en hun hartslag verlaagt. Als boze, gestreste moeder werk ik verlammend op mijn kinderen. Aha. Verdomd interessant.
Daar waren oplossingen voor geweest, lees ik in Psychologie Magazine: haal diep adem, vertraag je tempo, haal de druk van de ketel, glimlach en geef een aai over de bol. En als ultieme uitsmijter: toon begrip door te zeggen: ‘Ik schreeuwde wel erg hard en daar werd je vast bang van.’ Juist ja. Stuk voor stuk briljante adviezen, maar voor mij te laat.
Lees ook
Columnist Maike over schietpartij Florida: ‘Gamende kinderen: het is opvoeden voor gevorderden’
Want onlangs begon ik met mijn eigen experiment: de kinderen houden zelf de klok in de gaten en ik lees de krant. Want zij moeten naar school en ik niet. Ik ben slechts de taxichauffeur. En die gaat pas rijden bij een opgeruimde ontbijttafel. Ze smeren hun brood, poetsen hun tanden en pakken hun tas. Daarbij jutten ze hooguit elkaar op, want te laat komen wil niemand.
Dat was even wennen, kan ik u melden. Zelf nadenken waren ze niet gewend, de tijd liep door en de voice-over met instructies ontbrak ineens. Die zat namelijk de krant te lezen en stelde maar één vraag: “Zeg, hoe laat hebben jullie de taxi eigenlijk besteld?” Ik probeerde me nergens mee te bemoeien en dat was behoorlijk lastig. Wat wilde ik graag ingrijpen. Even de regie terugpakken en toch op tijd komen. Maar ik hield me in en liet het misgaan. Bewust.
Een paar keer kwamen ze dus te laat op school. Puur door hun eigen getreuzel. En daar baalden ze van. School had ik ingeseind over mijn experiment, dus die waren voorbereid op mijn eventuele laatkomers. Ik maak de kinderen nog steeds wijs dat het mij niet uitmaakt of ze te laat komen. En tijdens de ochtendspits blijf ik me redelijk afzijdig houden. Zowaar, het gaat nu best goed. Dus áls er hier thuis nog gestrest wordt, dan is het door de kinderen. Dan ben ik te vinden achter mijn krantje, in mijn freeze-reactie. Echt, die kan ik iedereen aanraden.
Maike Jeuken (46) is freelance journalist en fotograaf.
Samen met Rob runt ze een samengesteld gezin met zeven kinderen.
Voor LINDAnieuws schrijft ze over wat haar opvalt in het nieuws.
Instagram: @maikejeuken
