2. Dat brengt ons meteen op tip twee: prijs je kind niet de hemel in.
“Zet het kind een kras op papier, dan wordt het bejubeld en de tekening aan de koelkast gehangen. Je grootouders deden dat echt niet met elk afschuwelijk knutseltje, hoor. Het gevolg is dat het kind totaal geen kritiek aankan. Bij elke stap wordt het liefdevol en omzichtig begeleid. Je hebt moeders die de universiteit bellen als hun een zoon een tentamen niet heeft gehaald. Of-ie geen herkansing mag, want hij heeft het zo moeilijk. Terwijl die jongen gewoon met een kater in bed lag. Onbegrijpelijk: hoe word je zo ooit een zelfstandig mens?”

3. Onderhandel niet met je kind.
“Wat vind je zelf een goeie bedtijd? Wat wil je vanavond eten? Je gaat naar buiten, wil je een jasje aan? Kinderen hebben over alles inspraak. Stel je toch voor dat je kind een paar minuten huilt, de wereld zou vergaan. Dan ben je een slechte ouder: kinderen moeten immers altijd gelukkig zijn. Vroeger kwam onderhandelen niet in je hoofd op als ouder. Pa gaf me een pak voor mijn broek als ik niet gehoorzaamde, en dan was ik minstens een halfjaar braaf.”

Lees ook
8 x dit vinden jullie van uiterst streng (of juist heel mild) opvoeden

4. Geef je kind niet eindeloos aandacht.
“Veel ouders krijgen veel te weinig slaap omdat kinderen ’s nachts de boel terroriseren. Zelfs midden in de nacht krijgen kinderen nog aandacht van hun ouders. Die worden wakker en willen dan bij mama in bed, of een slokje water. En de ouders maar toegeven. Voor je het weet ligt papa in het kinderbed en het addergebroed in het grote bed met mama. Daardoor kweek je bij het kind de gedachte dat het het middelpunt van de wereld is. En dat zijn is nogal een verantwoordelijkheid.”

5. Geef je kind een slok jenever.
“Als je kind vroeger niet kon slapen, deden ouders een druppel sterke drank door de melk, tegenwoordig zou je daarvoor gearresteerd worden. Met het boek willen Dorine en ik laten zien dat we sinds de komst van de anticonceptiepil een enorme opvoedrevolutie meemaken, waardoor we inmiddels het spoor bijster zijn. Onze nakomelingen zijn prinsjes en prinsesjes en ouders zijn hun toegewijde lakei. We geven kinderen te veel macht, en die stijgt naar hun hoofd. Daar kunnen zij niks aan doen, dat is de schuld van hun overbezorgde ouders.”