In 2019 krijgt Joyce (48) de diagnose borstkanker. Na een intensief traject weet ze één ding zeker: ze wil dat gedeelte van haar lijf weer eigen maken. Een tattoo blijkt de manier.
“Ik vind het mooi om te laten zien dat hier helemaal geen schaamte in zit”, vertelt Joyce aan LINDA.nl.
Joyce gaat al jaren regelmatig naar de huisarts wegens knobbels in haar rechterborst. Ze heeft het idee dat iets niet goed zit, maar krijgt keer op keer te horen dat het gaat om kalkspatjes: kalkophopingen in melkklieren. “Ik voldeed niet aan de standaard eisen om het een voorbode van kanker te laten zijn”, aldus Joyce. In 2014 krijgt ze de diagnose mastopathie, een verzamelnaam voor goedaardige aandoeningen aan het klierweefsel. Er is dan dus geen sprake van kanker.
Maar vijf jaar later beginnen de knobbels pijn te doen. Ze voelen groter aan, en stugger. Joyces huisarts is kordaat en stuurt haar voor extra onderzoek door naar het Alexander Monro ziekenhuis, dat gespecialiseerd is in borstkanker. Na de mammografie is het meteen duidelijk: dit is borstkanker. Joyce heeft twaalf tumoren in haar rechterborst. “Het werd gemist omdat de mastopathie het ‘verstopte’. Het was moeilijk om te voelen of het kanker was of gewoon een melkklier. Maar goed, het was dus meteen duidelijk dat mijn borst eraf moest.”
Nieuwe methode amputatie bij borstkanker zorgt voor mooier resultaat bij grote cupmaat
Heftig nieuws, maar Joyce wil maar één ding: haar zoon zien opgroeien. “We doen wat nodig is, dacht ik. Wat mij betreft haalden ze de linker ook meteen weg, maar daar maakten de artsen bezwaar tegen. Die borst was tenslotte nog gezond”, vertelt ze. “Ik heb onder de douche lief afscheid genomen. Ik heb mijn tietje bedankt voor de borstvoeding en alle sensuele avonden. Het was goed zo.”
Na de amputatie kiest Joyce ook nog voor chemo. “Ik wilde niet het risico lopen dat één overgebleven celletje aan de wandel zou gaan. Dan had ik mezelf nooit kunnen vergeven.” Met de twintig kuren is ze bijna een jaar bezig. Daar komt nog een aantal operaties bovenop vanwege haar borstreconstructie. Bijzonder ingrijpend allemaal, fysiek én mentaal.
“Je raakt totaal los van je lichaam. Je voelt niets meer daar. De zenuwen zijn weg, er wordt alleen maar gesjord, gebeiteld en getrokken aan je lijf. Dat doen ze met respect hoor, maar je bent de controle volledig kwijt.”
Al tijdens haar chemokuren besluit Joyce dat ze, als het allemaal achter de rug is, een kunstwerk van haar borsten wil maken. Ze verdiept zich in haar opties en komt tattoo artist Friday Jones tegen, die eerder Angelina Jolie en Robbie Williams al met een naald mocht bewerken. “Een badass met een rock ’n roll aanpak, daar hou ik héél erg van. Ik wist meteen dat ik haar moest hebben.”
En die badass maakt ook meteen gehakt van het oorspronkelijke tattoo-plan. “Ze zei: dit ontwerp past totáál niet bij je”, lacht Joyce. “Ze had nog gelijk ook. Ik had gelukkig nog een beter idee. Elke dag zie ik in mijn tuin twee appelbomen staan: een die ik plantte op de dag dat ik mijn diagnose kreeg en eentje die ik plantte voor een vriendin die aan borstkanker overleed. Elk jaar bloeien daar drie kleuren appelbloesem aan. Ik wilde iets wat groeit en bloeit, dus dit was perfect.”
Joyce en haar tattoo (Beeld: Patrick Quispel)
Tijdens de Amsterdam Tattoo Convention laat ze haar bloesemtattoo zetten. Een fantastische ervaring: “Er liepen ontzettend veel vrouwen en ex-patiënten langs die een gesprek aanknoopten, dat was mooi. En zelf vond ik het mooi om te laten zien dat hier helemaal geen schaamte in zit. Al dat gemuts op social media over tepels en zo, kom óp zeg. Waar hebben we het over?”
Joyce zet de foto van haar nieuwe tattoos expres op Instagram, omdat ze wil dat andere vrouwen weten dat dit ook gewoon een optie is. “Het kan bij je helingsproces horen. In Europa is bijvoorbeeld net Tittoo.org gestart, een non-profitorganisatie die vrouwen hierbij ondersteunt. De een zet een tattoo om haar littekens te verbergen, de ander omhult ze. Het is je eigen verhaal. Voor mij is het een manier om mijn borsten weer laten zien: ze zijn mooi en mogen er zijn. In elke vorm.”
Dat weten Joyces buren inmiddels ook. “Ik heb al staan flashen“, grinnikt ze. “Nu zijn zij wel wat gewend hoor, zij hebben me door die hele periode heen geholpen. Maar zonder gekheid: in een kankertraject hebben zóveel mensen een mening over je zieke borsten. Het is tienduizend keer leuker om naderhand net zoveel mensen een positief iets te kunnen laten zien. De tattoo is voor mij een symbool: ik ben er nog, er is genoeg te vieren. O god, dat klinkt wel heel erg Youp van ’t Hek, hè?”
Andries tatoeëert (gratis) 3D-tepels na borstkanker: 'De reacties zijn waanzinnig'
