Eind maart 2021, zo’n anderhalf jaar geleden, wordt Sofie Spreeuw (33) besmet met corona. Ze belandt op de ic en ligt maanden in het ziekenhuis. Nog steeds is ze niet hersteld en lijdt ze aan long covid.
Sofie: “Inmiddels kan ik gelukkig wel weer zonder rollator op pad.”
In maart 2021 wordt Sofie besmet met corona. Waarschijnlijk heeft ze het op haar werk als apothekersassistent opgelopen. Twee maanden na de infectie zou ze haar eerste vaccinatie krijgen, maar helaas loopt het allemaal anders. De klachten beginnen met keelpijn. “Ik moest wat hoesten en na zes dagen kreeg ik koorts.” Gedurende de week gaat ze zich steeds slechter voelen. Ze krijgt last van hoofdpijn, voelt zich slap en steeds benauwder.
Na een week gaat ze toch even langs de corona-post voor een check. “Ze prikten mijn bloed en zeiden tegen me: ‘Je bent nog jong. Ga maar lekker naar huis. Het zal wel meevallen.’ Over de uitslag zouden ze bellen. Binnen een half uur werd ik al gebeld dat ik direct naar de eerste hulp moest. Daar maakten ze een CT-scan. Ik bleek al 28 procent longschade te hebben en kreeg meteen extra zuurstof. Ik moest ook blijven.”
Vanaf dat moment wordt het een lang traject. Sofie belandt op de corona-afdeling. Met de dag gaat het slechter met haar. Het duurt niet lang voordat ze naar de ic wordt verplaatst. Al snel krijgt ze twintig liter zuurstof per minuut. “Het werd steeds erger, alsof ik moest vechten om adem te halen.” Het is zo erg dat ze haar moeder een emotionele app stuurt. “Ik stuurde dat ik liever al overleden was, omdat ik constant voor lucht moest vechten. Achteraf heb ik daar spijt van. Ik lag in het ziekenhuis en zij was compleet machteloos.”
Op de ic gaat Sofie steeds verder achteruit, ze valt ook vaker weg en dan staan de artsen aan haar bed. “Ze zeiden dat ze me misschien de dag erop in coma moesten brengen. Dat hebben ze uiteindelijk twee keer gezegd. Ik ben zo blij dat ze het niet hebben gedaan. Ik lag echt op het randje. Daarna knapte ik langzaam weer op en mocht ik na tien dagen van de ic.”
Terwijl ze in het ziekenhuis ligt, komt haar vader bijna elke dag langs en dat brengt hen dichter bij elkaar. “Voorheen was de band met mijn vader niet geweldig. Dat is nu anders. Hij doet alles voor me en brengt me overal naartoe, nu ik nog steeds niet fit ben. Hij is er echt voor mij.”
Sofie voordat ze ziek werd. Tekst loopt door onder de foto.
Na de ic belandt ze op de covid-afdeling, waar ze uiteindelijk nog 43 dagen ligt. Ook daar krijgt ze geregeld extra zuurstof en loopt ze nog regelmatig ‘naar adem te happen’. Als ze na 43 dagen eindelijk weg mag, wordt ze doorgestuurd naar een revalidatiecentrum. Tot grote teleurstelling van Sofie. “Ik was zo graag naar huis gegaan. In plaats daarvan moest ik alles opnieuw leren, zoals lopen en staan. Ik kreeg fysiotherapie, ergotherapie, fitness en traumaverwerking. Er was een heel team.”
Ook emotioneel doet het veel met Sofie: “Ik ben nog jong, kon alles en zat ineens gevangen in het lichaam van een 90-jarige. Ik zat in een rolstoel, voelde me echt gehandicapt. De eerste overwinning was toen ik van het zuurstof werd gehaald. Zo fijn dat mijn longen het zelf weer konden.”
Eenmaal thuis zorgen haar ouders voor Sofie. Ze ligt vooral op de bank en is afhankelijk van de rollator om zich voort te bewegen. Dat valt haar zwaar: “Iedereen kijkt je aan. Dat vond ik heel moeilijk.” Beetje bij beetje gaat het iets beter en kan ze zo’n 45 minuten per dag zonder de rollator een stuk lopen.
Ook woont Sofie weer op zichzelf en werkt ze ongeveer vijf uur per dag. Toch is ze nog lang niet van haar klachten af. De artsen in het ziekenhuis stelden vast dat ze als gevolg van haar infectie long covid heeft. Sofie: “Ik heb last van zenuwpijn in mijn benen, armen en handen. Daarnaast heb ik vreselijke hoofdpijn, alsof een band om mijn hoofd steeds strakker wordt getrokken. En dan ga ik met één oog wazig zien. Ook kan ik me slecht concentreren, is mijn geheugen verminderd en kan ik niet goed tegen prikkels.”
Dat Sofie zo ziek werd van haar infectie had ze niet verwacht: “Ik ben nog zo jong, leef gezond en drink en rook niet. Aan de andere kant heb ik astma en heb ik licht overgewicht. Niet te zwaar, maar mollig. De artsen denken dat ik vooral pech heb gehad.”
Ik ben vooral blij dat ik er nog ben. En zelfs al was ik zo ziek, mijn lichaam werkte wel door. Ondanks wat er gebeurde, deed mijn lichaam er alles aan om te herstellen. Dat vind ik heel bijzonder.”
Manon (51) heeft Long Covid: 'Ik slik meer dan vijftig pillen per dag'
