LINDA. is er voor alle vrouwen en ál hun keuzes. Want elke keuze is goed, als je ’m maar zelf uit volle overtuiging maakt en de beslissingen van anderen niet veroordeelt.
In de rubriek ‘Elke keuze is goed’ vertelt een LINDA.-lezer over hoe zij haar leven het liefst vormgeeft. Deze keer: Rebecca (30) drinkt sinds haar zestiende nauwelijks alcohol vanwege de angst om over te geven.
Tóch mee willen proosten of dat glaasje laten staan.
“Sinds mijn zestiende heb ik emetofobie: de angst om over te geven. Dat is ontstaan vanuit een jeugdtrauma. Mijn neef is op zijn zestiende overleden aan kanker, ik was toen twaalf. In de jaren voor zijn overlijden heb ik hem zien overgeven. Na heel wat bezoeken aan de psycholoog lijkt het erop dat ik daardoor de koppeling tussen braken en doodgaan heb gemaakt. In mijn lichaam ontstaat bij de gedachte alleen al paniek, eigenlijk een soort doodsangst.
In het begin was het zo erg, dat ik een aantal maanden niet naar school kon vanwege paniekaanvallen. Later ging het beter, maar ik koppelde het overgeven toen al snel aan alcohol. Dat was één van de redenen waarom ik op mijn zestiende niet dacht: laat ik eens lekker aan de zuip gaan.
Toen mijn vriendinnen dat allemaal gingen uitproberen, heb ik me daar een beetje afzijdig van gehouden. Dat was de eerste keer dat ik me anders voelde dan anderen. Hoewel het niet heel erg was – ik werd niet afgewezen om wie ik was – bleef het vervelend om steeds te moeten uitleggen waarom ik niet dronk. De mensen die dichtbij me stonden, wisten de reden. Maar van halve kennissen kwam altijd weer het commentaar dat ik ‘de ongezellige’ was.
Ik was bijna opgelucht toen ik achttien werd en mijn rijbewijs haalde: nu had ik eindelijk een ‘goede reden’. Ik was altijd degene reed, dus werd dat mijn excuus: ‘Ik ben de Bob dus ik drink niet.’ En dan was het ook meteen klaar.”
Met LINDA. willen we jouw wereld groter maken en de afstand tot elkaar kleiner:“Soms nam ik wel een slokje. Of ik deed net alsof. Dan nam ik op de kermis een wijntje, omdat ik niet als enige met cola wilde staan. Vervolgens deed ik net alsof ik het opdronk, terwijl ik eigenlijk tijdens het dansen steeds een beetje liet vallen. Of ik nam een mini-slokje, al vond ik het helemaal niet lekker.
Of je nu op een borrel, in een restaurant of op een verjaardag bent: altijd volgt er wel een reactie wanneer je niet drinkt, van: ‘Oh ja, jij doet dat natuurlijk nooit, hè?’ Het is niet dat die opmerkingen vijandig zijn, maar je bent wel weer de buitenstaander. Toen ik zwanger was, vond ik het zo fijn dat eindelijk vaststond dat mijn antwoord nee was. Eigenlijk is dat het enige antwoord dat in onze maatschappij volledig sociaal geaccepteerd wordt.
Twee jaar geleden dacht ik met kerst: laat ik eens kijken of ik het wél lekker vind. En inmiddels wist ik al wel dat er na één of twee glaasjes niet zoveel met me gebeurde. Bij een goed stuk vlees vind ik een glas rode wijn inmiddels echt lekker. Maar ik drink nog altijd nauwelijks alcohol, het zal voor mij altijd bij een klein beetje blijven.
Het is wel fijn om nu ‘ja’ te kunnen zeggen als het aangeboden wordt. Het is toch leuker om óók met een glas wijn aan tafel te zitten: ik hoor er wat meer bij. Verder heb ik niets tegen alcohol en heb ik het nooit een probleem gevonden om nuchter te zijn als anderen wel drinken. Ik ben al heel open van mezelf en het is leuk om te zien dat anderen dat dan ook worden. Maar iedereen moet daar wel een eigen keuze in kunnen maken, zonder dat je als niet-drinker meteen als heel afwijkend gezien wordt.”
Linda en Hannah hebben alcoholintolerantie: 'Ik zat hyperventilerend op de stoep voor de disco'
