Milou Pelle (37) loopt een hersenschudding op na een val met de fiets. Het herstel zou zes weken duren. Maar Milou herstelt niet. Haar klachten worden steeds erger en uiteindelijk wordt ze zelfs voor 100 procent afgekeurd voor werk.
Na een intensief traject ontdekt ze een methode die wél bijdraagt aan haar herstel, met als resultaat dat ze nu weer een baan heeft.
“Ik had altijd een heel druk leven. Veel sociale contacten, veel aan het werk en jonge kindjes thuis.” Milou werkt dan als intern begeleider op een basisschool. Ze werkt drie dagen, maar ook buiten werktijd is ze veel met haar werk bezig. “Het was een snel en vol leven. Ook met de kids ging ik altijd op pad. Ik was nooit thuis.” Haar twee zoons zijn dan 2 en bijna 4 jaar oud.
Maar alles verandert als Milou op 28 december 2017 door een gat in de weg van haar fiets valt. “Ik ging out en omstanders belden de ambulance. Maar na een check daar, was alles goed en kon ik naar huis.” Ze heeft een hersenschudding en de dokter vertelt haar dat het herstel zes weken duurt. Daar schrikt Milou van. “Zes weken? Zes weken kan ik dus niks doen.”
Ze kan dan ook geen rust vinden. Ze probeert zoveel mogelijk in bed te liggen, maar dat lukt niet. “Dus ging ik wel iets doen. Maar ik kreeg al snel last van geluid en licht. Ik had ook veel hoofdpijn en als ik liep was ik aan het zwalken. Ik voelde me ook doodmoe.”
Na zo’n vier weken wordt al duidelijk dat dit geen zes weken gaat duren, maar veel langer. “Ik dacht: dit is niet met een week over. Zelfs als ik iets heel kleins deed, dan moest ik weer uren in mijn bed liggen. Dus ging ik opnieuw naar de huisarts. Die gaf als advies om paracetamol en ibuprofen te slikken.”
Milou moet weer opbouwen, is het advies. ‘Anders went je lijf aan het niets doen’. “Hij zei vervolgens: ‘Met je hersenen is niks mis, maar je brein denkt van wel.’ Maar ik kon het niet geloven. Hoe kon ik zoveel fysieke klachten hebben, als er niks mis is. Er moest iets zijn.”
Emotioneel laat ze haar verdriet en angsten niet toe. Milou gaat gewoon door en wil vooral herstellen. Ze volgt allerlei behandelingen. Ze gaat naar de ergotherapeut, naar een psychosomatische fysiotherapeut, van de huisarts naar de neuroloog, ze volgt een revalidatietraject en gaat naar de psycholoog. Maar niets helpt. “Ze zeiden op een gegeven moment: ‘We weten niet in hoeverre je nog kan herstellen.'”
Milou krijgt van de artsen de diagnoses NAH (Niet aangeboren hersenletsel) en SOLK (Somatisch Onvoldoende Verklaarde Lichamelijke Klachten).
Inmiddels zit Milou dan al een jaar in de ziektewet en krijgt ze een neuropsychologisch onderzoek van haar werk. “En toen zei de bedrijfsarts tegen me: ‘Ik denk dat je niet meer moet focussen op je werk, maar op je leven en op de kleine gelukjes die je daaruit haalt.’ Toen stortte ik in. Toen kwam het emotioneel pas binnen. Ik kon ook niks meer. Ik ging met een zonnebril en oordoppen de deur uit. Ik lag dagenlang in bed. Ik weet niet hoe ik die tijd ben doorgekomen. Het was emotioneel een hel. Een verschrikking.” En na nog een periode vol alternatieve therapieën wordt Milou ook door het UWV volledig afgekeurd.
Marloes (46) is ongeneeslijk ziek en schrijft boek aan dochters: 'Dan weten ze wie ik was'
Toch legt Milou zich er niet bij neer. Ze gaat zelfs naar Amerika voor een speciale behandeling gericht op het fysieke herstel. Maar ook dat helpt niet voldoende. Wel ontmoet ze daar een psycholoog die haar een nieuw perspectief biedt. In plaats van zich op het fysieke herstel te richten, heeft zij het over het emotionele herstel. Milou verdiept zich in deze nieuwe visie en leert over TMS (Tension Myositis Syndrome). “Dat is een emotionele benadering van fysieke klachten.”
Nienke Feberwee van de praktijk Emotie als Medicijn werkt met TMS. Zij vertelt dat de methode vooral toegepast wordt bij mensen die last hebben van aanhoudende klachten, zoals vermoeidheid of pijnklachten. “Maar ook bij klachten zoals Milou had, zoals een hersenschudding.”
Het is een compleet nieuwe visie, waardoor Milou leert dat ze vastzit in bepaalde patronen. “Ik kwam erachter dat ik bewust wilde herstellen, maar onbewust was de angst om niet te herstellen zo groot, dat ik niet kon herstellen. Ik merkte dat mijn problemen er al waren voordat ik van mijn fiets viel. Toen had ik al stress. En toen al droeg ik een masker.”
“Voor mijn hersenschudding kwam ik altijd vrolijk over, ook al had ik het zwaar met de kinderen thuis. Bij mij was het altijd gezellig. Ik ging altijd mee borrelen. Terwijl ik daar niet altijd zin in had. Volgens de TMS-visie onderdruk je wie je bent als je een masker op hebt. En dat zorgt voor veel spanning in je lijf.”
Nienke: “In het proces bij mijn cliënten ga ik na wat er speelde bij iemand in zijn of haar leven. Vaak is er sprake van een innerlijk conflict. Iemand verlangt naar het ene, maar doet het andere. En dat kan uiteindelijk leiden tot pijn. Bij de behandeling is het belangrijk dat mensen gaan beseffen dat hun klachten tijdelijk zijn. Het gaat om een groeiend besef. Mijn lichaam is gezond en dit gaat weer over. Daarnaast is er vaak iets in het leven waarvan iemand bewust moet worden.”
Langzaamaan leert Milou haar patronen te doorbreken. “Ik ging van denken naar het voelen en ik ging aan de slag met mijn verdrongen emoties. Ik kijk nu niet zozeer naar wat ik kan, maar naar wat wil ik. Ik laat me niet meer leiden door wat hoort of wat anderen vinden. Ik verdiepte me in de methode en leerde dat door breinkennis, bewustwording en voelen het zenuwstelsel kalmeert.”
“Tijdens mijn herstel was ik alleen maar onrustig. Ik was alleen maar bezig met: ‘Wat als ik niet herstel’. Wat moet ik dan? Ook al had ik wel die fysieke rust, die emotionele rust kon ik niet vinden. De angst en de focus die ik op de klachten had, zorgde ervoor dat mijn probleem chronisch werd. Maar hoe meer je er tegenin gaat, hoe meer je er juist in blijft hangen. Ik zat emotioneel klem.”
Foto van Milou tijdens een mindere periode. Tekst loopt door onder de foto.
Volgens Milou zat de stress al voordat ze ziek werd onbewust in haar systeem. De hersenschudding was een trigger. “De emotionele stress die er nog uit moest is gaan conditioneren met de hersenschudding. De hersenschudding was echt, de klachten waren echt, maar het was de angst voor de klachten die de emotionele stress verergerden. Dat zorgde voor een vicieuze cirkel. Ik wist gewoon, als ik naar buiten ga, krijg ik hoofdpijn. Op die manier werd het geconditioneerd. En die klachten zijn ook echt. Het brein is echt bizar.”
Het gaat nu goed met Milou. En ze heeft zelfs weer een baan als intern begeleider op een school. “De essentie van de visie is dat er met je lichaam niks stuk is. Ik kan dus alles weer. Wel heb ik soms nog wat lichte druk bij mijn ogen en wat gespannen kaken. En als ik me niet uitspreek of dingen opkrop, dan merk ik dat ik weer klachten krijg. Dan weet ik dat ik te veel aan het pleasen ben of te veel druk op mezelf leg om aan de verwachtingen van anderen te voldoen.
Voor mij is het echt een levensstijlverandering. Het is geen quick fix, maar ik zie het als een emotionele wegwijzer. Het is een reminder om je gevoel te volgen. Om te leven en beter voor jezelf te zorgen.”
Wie meer wil weten over hoe de weg naar herstel was van Milou, kan ook naar haar podcast luisteren: ‘The New Mi – van overleven naar léven’. Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring. Heb je zelf lichamelijke en/of – mentale klachten? Raadpleeg dan altijd je (huis)arts.
Anki heeft al 5 jaar een hersenschudding: 'Je doet niet mee aan het leven'
