Op 24 november 2019 verandert het leven van Mariska in een klap. Ze wordt niet lekker en belandt uiteindelijk zelfs op de Intensive Care. Nu lijdt ze aan nierfalen en is ze hard op zoek naar een donor. Mariska: ‘Ik wil een toekomst.’
Mariska de Vries zoekt op alle mogelijke manieren naar iemand die haar een nier kan doneren, zo ook via haar website mariskazoekteennier.nl. Aan LINDA. vertelt ze haar verhaal.
“Voor die dag had ik mijn leven goed op de rit. Ik was diabetesverpleegkundige. Ik wilde weer studeren; psychologie leek me heel leuk. Verder woonde ik zelfstandig in mijn eigen huis. Sociaal ging het goed. Ik had een vrij rustig en normaal leven. Ik had al wel klachten aan mijn galblaas, wat zorgde voor pijn na het eten. Maar na 24 november werd mijn leven een hel.”
Die dag is Mariska in de stad om sinterklaasinkopen te doen en ondertussen haalt ze iets te eten voor zichzelf. Wanneer ze bij haar ouders langsgaat, voelt ze zich al niet lekker. Van deze galblaasklachten had ze al vaker last. “Ik ben toen op bed gaan liggen, maar daarna ben ik niet goed geworden. Ik moest braken, spugen en ik had diarree met veel bloed erbij. Dat ging de hele nacht zo door. Ik was helemaal op. De volgende ochtend viel ik twee keer flauw en toen vertrouwden mijn ouders het niet meer en belden ze 112.”
Eenmaal in de ambulance gaat het mis. Nadat Mariska pijnstilling krijgt, stopt haar hart ermee. Zo’n zes à tien minuten lang wordt ze gereanimeerd en is ze klinisch dood. Weinig mensen kunnen het navertellen, maar Mariska vond het een fijne ervaring, zo blijkt uit haar verhaal. “Het was een zwart gat en heel rustgevend. Niet beangstigend. Als je veel pijn hebt, is dat wel even lekker. Maar het was niet mijn tijd.”
Trodessa raakte door een hersenvliesontsteking in coma: 'Ik had een bijna-doodervaring'
Mariska belandt in een coma op de IC in een ziekenhuis in Friesland. “Mijn vader kon het niet geloven. Pas toen hij me met alle toeters en bellen zag liggen, geloofde hij dat het echt was.” Van dat alles kan Mariska zich niks herinneren, met uitzondering van de ballon die haar zus meebracht. “Het was een bloem met roze blaadjes. Afschuwelijk vond ik het”, vertelt ze lachend.
Als ze eenmaal van de IC af mag, wordt ze overgedragen naar het thoraxcentrum UMCG (Universitair Medisch Centrum Groningen). Daar zoeken de artsen uit wat de oorzaak van haar hartstilstand is. Maar helaas hebben ook haar nieren een flinke klap opgelopen. Als ze na maanden naar huis mag, verlaat ze het ziekenhuis als nierpatiënt. Haar nieren werken dan nog voor dertig procent.
Ondanks het slechte nieuws, probeert Mariska er alles aan te doen om enigszins haar leven weer op de rit te krijgen. Maar het is pas na twee jaar, in 2021, dat ze zich eindelijk wat beter gaat voelen. Dan verwijderen de artsen haar galblaas, waardoor ze haar leven weer een beetje als vanouds kan oppakken. “Vanaf toen ging het redelijk. Ik kon weer wat uren werken en paardrijden. Mijn nierfunctie was nog zo’n 30 procent, maar dat was voldoende om nog te kunnen functioneren.
Ik merkte er dan ook niks van dat mijn nieren verder achteruit gingen. Totdat ik voor controle in maart 2023 naar het ziekenhuis ging en ze mijn bloed prikten. Toen bleek dat mijn nieren flink achteruit waren gegaan en voor nog maar 12 procent werkten.”
“En dan krijg je het slechtnieuwsgesprek. Als de arts met een bepaalde toon begint, weet je al dat het niet goed is.” Mariska’s nieren falen zodanig dat ze op zoek moet naar een donor wil ze dit overleven.
undefined
Maar dat blijkt niet zo makkelijk. Haar vader is de enige in de familie met bloedgroep O, maar hij lijdt aan kanker. “Hij voelde zich daar zo schuldig over, terwijl hij er niks aan kan doen.” Ook een vriendin en een kennis bieden zich aan, maar komen beide niet door de keuring. De een is in het verleden ziek geweest en de ander heeft een te hoge BMI van 34. Mariska: “Bloedgroep O is geen zeldzame bloedgroep, maar toch blijkt het lastig om iemand te vinden.”
De nierfunctie van Mariska is inmiddels gezakt naar negen procent, waardoor ze nog beperkter is in haar doen en laten. Ook een dialyse behandeling, waarbij de afvalstoffen uit het bloed worden verwijderd, is niet mogelijk vanwege haar verzwakte hart. “Mijn hele leven staat stil. Vriendinnen van mij hebben gezinnen en een kindje. Ik kan niks plannen. Ik heb geen relatie en durf niet te daten. Wat moet je zeggen? Ik ben nierpatiënt en misschien ga ik wel de pijp uit? Ik ben echt hartstikke moe. Na drie uur ’s middags ben ik al bekaf. Dat is geen leven meer. Ik zie het heel somber in.
Het meeste mis ik mijn energie. Mijn geest wil wel, maar mijn lichaam kan het niet aan. Ik hoop gewoon dat ik iemand vind die mij een nier wil schenken. Dat ik mijn leven weer kan oppakken. Ik hoef niet te reizen of andere avontuurlijke dingen te ondernemen. Het belangrijkste is dat ik weer kan werken en een toekomst heb. Ik wil vooral nog niet dood.”
Lotte kreeg donornier van Anneloes: 'We zijn voor eeuwig verbonden'
