Bang voor de supermarkt, bang voor de trein en ja, ook bang voor het bang zijn: Marije (29) heeft een gegeneraliseerde angststoornis. Ze vertelt aan LINDA. hoe dat haar leven beïnvloedt.
“Ik wilde niet dat mensen doorhadden dat het niet goed met me ging. Ik was in strijd met mijn eigen schaamte.”
“Ik was achttien toen ik voor mijn opleiding een studiereis moest maken naar Boedapest, met het vliegtuig. Geen probleem, dacht ik, ik had al veel vaker gevlogen. Toch kreeg ik heel sterk het gevoel dat ik dat vliegtuig absoluut niet in moest stappen. Lang schudde ik dat van me af, tot ik thuis op de bank in huilen uitbarstte door de opgekropte angst. In overleg met school mocht ik thuisblijven en kreeg ik een vervangende opdracht, maar het vreemde gevoel bleef hangen. Gek, want het ‘probleem’ was toch opgelost?
Het bleek de start te zijn van mijn gegeneraliseerde angststoornis. Ik was altijd bang dat er iets ernstigs zou gebeuren. Er kwamen steeds meer klachten bij, waaronder chronische hyperventilatie. Niet van die hijgaanvallen die iedereen wel kent, maar een ademhaling die eigenlijk continu veel te oppervlakkig is. Daardoor werd ik licht in mijn hoofd, kreeg ik hartkloppingen en zag ik soms wazig. Als ik een koekenpan optilde, trilden mijn armen alsof mijn spieren spontaan verslapten. Ik kreeg ook last van paniekaanvallen en had obsessief-compulsieve neigingen. Ik moest per se mijn keel schrapen als ik aan iets ergs dacht, want ánders…”
“Ik heb het ontzettend getroffen met mijn ouders, die arts zijn. Zij herkenden de chronische hyperventilatie en adviseerden me om met een psycholoog te gaan praten. Therapie hielp uiteindelijk wel, maar de angststoornis had toen eigenlijk al een te grote grip op mijn leven. Ik stopte met mijn opleiding omdat het gewoon niet meer ging.
Er zijn tijden geweest waarin ik niet durfde te gaan slapen omdat ik bang was niet meer wakker te worden. Ik was ervan overtuigd dat mijn hart ermee zou stoppen in bed. Ik was bekaf, maar de gedachten waren sterker dan mijn vermoeidheid. Ik lag hele nachten wakker, tot ik de wekker van mijn ouders af hoorde gaan: dán kon ik pas gaan slapen, want dan was er iemand die kon helpen als het mis zou gaan. Zelf zette ik dan ook een wekker omdat ik niet wilde dat mensen dachten dat ik hele dagen alleen maar in bed lag. Ik was in strijd met mijn eigen schaamte en wilde niet dat mensen doorhadden dat het helemaal niet goed met me ging.”
Grietje (60) heeft dissociatieve stoornis DPDR: 'Zelfs mijn spiegelbeeld is een vreemde voor me'
“Toen ik die specifieke angst onder controle kreeg, diende de volgende zich alweer aan: angst voor het openbaar vervoer. Ik werd onredelijk bang voor aanslagen en zag de trein als iets megagevaarlijks. En dat terwijl ik net weer met school was begonnen en elke dag met de trein moest. Gelukkig kreeg ik dat uiteindelijk weer onder de knie. Treinen gaat inmiddels weer prima, maar vliegen blijft spannend. Dat doe ik liever niet.
Naast de therapie heeft mijn vriend een groot aandeel gehad in het aangaan van mijn angststoornis. Ik ben hem enorm dankbaar, want ik weet dat het niet altijd een makkie is om ermee te moeten dealen. Zoiets vertel je ook niet meteen op date één, dus ik ben blij dat het hem niet afgeschrikt heeft.
Inmiddels wonen we samen en hebben we een zoontje van zes maanden. Het leven ziet er een stuk rooskleuriger uit. Ik ben afgestudeerd en begon met fulltime werken, wat me gek genoeg ook heeft geholpen. Ik had ineens simpelweg geen tijd meer om stil te staan bij al die angsten.”
“Nog steeds zijn er triggers als dingen buiten mijn normale ritme gebeuren. Verhuizingen, vakanties… Maar dankzij therapie weet ik die te herkennen en vooral: weet ik dat het ook weer voorbij gaat. Ik zak minder snel weg in doemscenario’s en accepteer nu dat ik het even met die vervelende gedachten moet doen. Mijn angststoornis heeft me overigens ook veel gebracht: ik heb mezelf goed leren kennen en weet nu beter hoe ik moet praten over mijn gevoel.
Natuurlijk was het soms ook eenzaam. Dan zat ik thuis terwijl iedereen lekker met zijn opleiding bezig was en hoorde ik niets van mijn vriendinnen. Dat vond ik vervelend. Het voelde alsof het niemand iets uitmaakte. Later begreep ik dat ik er zélf ook nooit over begon en ook niet goed kon uitleggen wat er gaande was. Nu ik dat wel kan is er veel meer openheid en begrip.
Ik deel hier mijn verhaal omdat ik zelf heel erg de erkenning miste. Ik kende niemand met hetzelfde probleem en dacht eerst oprecht dat ik gek aan het worden was. Dus als je dit leest, en je herkent jezelf in mijn verhaal: het ligt niet aan jou. Je bent niet gek. Schaam je niet, zoek hulp en weet dat het echt beter kan worden.”
Deze maand staat in het teken van mentale gezondheid. Je leest erover in het magazine en op LINDA.nl, én we maakten in samenwerking met Hanna Verboom een podcast: Goed bij je hoofd. Daarin gaat ze in gesprek met o.a. Joshua Nolet en Jet van Nieuwkerk over hun psychische variaties. Volg LINDA. op Instagram om niets te missen en bestel het nieuwe magazine via de knop hieronder.
Indy heeft een angststoornis: 'Ik wil niet dat iemand mijn baby vasthoudt'
