Greet (66) heeft geen spijt van de abortus die ze op haar zeventiende onderging. Waar ze wél haar hele leven moeite mee bleef hebben, was de reactie van haar moeder.
“Ze zei: ‘Je zorgt maar dat je die viezigheid kwijtraakt, anders ben je thuis niet meer welkom’. Van moederlijke steun was bepaald geen sprake”, vertelt ze aan LINDA.
Als Greet niet ongesteld wordt gaat ze met lood in de schoenen naar de drogisterij. Eentje verderop, vooral niet diegene waar haar moeder ook komt. De test is positief en Greets eerste reactie is: ‘ik moet hier weg’. Ze besluit te gaan liften, maar beseft na honderd kilometer dat dit misschien niet de ideale oplossing is. “Het was echt een paniekreactie”, vertelt ze. “Ik was hartstikke naïef en had nooit verwacht meteen zwanger te raken van de eerste keer seks. Dat was dus al een enorme schok. Daarnaast vreesde ik de reactie van mijn moeder: ik wíst dat daar geen grammetje empathie bij zou zitten.”
Dat vermoeden klopt. Als Greet vertelt dat ze zwanger is, krijgt ze een grote scheldkanonnade over zich heen. Haar moeder regelt meteen een afspraak bij de abortuskliniek, die Greet zelf moet betalen van haar spaarbankboekje. Het precieze bedrag weet ze niet meer, ze vermoedt een paar honderd gulden.
“Die smak geld vond ik niet eens zo erg, want ik voelde zélf ook dat ik dit helemaal niet wilde. Ik was zelf nog een kind en zat in mijn examenjaar”, vertelt ze. “Maar de opmerkingen die mijn moeder in de wachttijd maakte, vond ik eigenlijk nog veel moeilijker dan de abortus zelf. Dingen als ‘Je hebt het zelf gedaan, dus je zult er zelf voor bloeden’. Die uitspraken hebben echt nog jaren door mijn hoofd gegonsd.”
Op de dag van de afspraak zet Greets moeder haar voor de deur van de kliniek af. “‘Je zorgt maar dat je die viezigheid kwijtraakt, anders ben je thuis niet meer welkom’, zei ze tegen me. Ze ging niet mee naar binnen. De moederlijke steun waar ik over las in jullie artikel over de abortuskliniek kreeg ik niet, en dat mentale aspect vond ik zwaarder dan de behandeling zelf. Die was overigens ook niet prettig: ik kreeg een curettage zonder verdoving. De volgende dag moest ik met hevige buikpijn naar school en haalde ik een onvoldoende voor geschiedenis – een vak waar ik juist altijd goed in was.” Als haar docent vraagt wat er met haar aan de hand is, durft ze geen eerlijk antwoord te geven.
Greet heeft veel last van het taboe dat rust op haar zwangerschapsafbreking. Ze praat erover met haar vriendje – stiekem, want contact is haar inmiddels verboden – maar verder kan ze nergens terecht. 1976 was een andere tijd, geeft ze toe, maar toch ziet ze parallellen met het nu. “Abortus is nog altijd moeilijk bespreekbaar. Ik dacht dat er veel veranderd was, maar eigenlijk valt dat best tegen: vrouwen ervaren nog steeds eenzaamheid als ze dit meemaken. Daar heb ik zelf ook heel veel last van gehad, dat taboe en het verzwijgen. Eigenlijk wilde ik het zelf niet stilhouden, maar dat heb ik decennialang wél gedaan. Ik heb het zelf ook in stand gehouden en heb zelfs soms het bestaan van die zwangerschap ontkend. Zo diep zat het.”
LINDA. loopt mee in een abortuskliniek: 'Niemand denkt hier: dit doen we even'
Greet ziet de abortus als haar grote geheim. Ze heeft altijd een fijn leven geleid, met relaties en een prachtige carrière. Geen kinderen. “Ik heb keer op keer gekozen voor huisdieren. Ik heb er wel lang over nagedacht hoor, maar ik bleef angstig: zou ik een kind wel beter kunnen opvoeden dan mijn moeder?” Op de achtergrond blijven de ervaringen rond haar abortus aan Greet knagen. Hoe ouder ze wordt, hoe meer ze hiervan merkt: ze slaapt slecht en krijgt last van allerlei lichamelijke klachten. Ze besluit hulp te zoeken en komt uit bij iemand die zich specifiek richt op rouwverwerking van kindverlies, zoals een miskraam of abortus.
“Ik moest een flinke drempel over, maar ben heel blij dat ik tóch de telefoon heb gepakt. Jarenlang dacht ik dat ik de enige was. Dankzij mijn sessies leerde ik niet alleen dat dit absoluut niet het geval is, maar leerde ik ook voor het eerst in mijn leven hoe ik dit een plek kon geven. Verwerken, in plaats van wegstoppen. Dat was best heftig om aan te gaan, maar ik kan niet uitleggen hoe opgelucht ik me hierdoor voel, hoe bevrijd.”
“Ik heb mijn eigen taboe kunnen doorbreken, en voel me veel meer mezelf dan eerst”, vervolgt ze. “Het is enorm spannend om hier mijn verhaal te delen, maar ik wil het wél doen. Voor alle andere vrouwen die ook denken dat ze de enige zijn. Die denken dat er geen hulp voor hen is, ‘omdat het al zo lang geleden is’. Die is er dus wél, al moet je goed zoeken en wordt het helaas nog niet vergoed door de verzekering.”
Triggers – zoals data en muziek die haar aan deze tijd herinnert – zullen er altijd zijn, maar vroeger had Greet op bepaalde dagen het liefst haar agenda leeg geveegd. “Nu snap ik beter hoe ik hiermee om moet gaan en dat is echt heel veel waard. Ik ben zó lang streng voor mezelf geweest, mede door wat me altijd is verteld door mijn moeder. Spijt van de abortus heb ik nooit gehad, maar ik had in de kliniek misschien wél willen vertellen dat zij dreigde me uit huis te zetten als ik dit niet zou doen. Meer eerlijkheid was misschien goed geweest.”
En meer steun, natuurlijk. Dat ook. “Elk mens maakt moeilijke dingen mee in het leven, dat is nou eenmaal zo. Ik heb zelf jarenlang gekozen om daarmee voort te kabbelen, tót ik dus vastliep. En nu ik daarmee aan de slag gegaan ben, merk ik pas echt hoe veel ik daarvan leer. Het is de moeite waard om te proberen, om die uitdagingen echt aan te gaan. Juist ook als je, net als ik, weinig steun hebt ervaren uit je omgeving.”
Drie vrouwen en hun ervaring met abortus: 'Dit is onomkeerbaar, maar dat is het krijgen van een kind ook'
