Het is een doodnormale dag in september 2018 als Ashley naar voetbaltraining gaat. Zo’n drie keer per week staat ze op het veld. Ze is een meisje met veel energie en humor. Tijdens de training zakt ze ineens door haar knieën. Een pijnscheut dreunt door haar buik. Samen met haar ouders gaat ze naar het ziekenhuis. De oorzaak van haar pijn blijkt een blindedarmontsteking. De volgende ochtend gaat ze meteen onder het mes in het ziekenhuis.

Tussen mijn oren

Na de operatie houdt de buikpijn aan. “Ik had eigenlijk niet eens door dat ik niet meer naar de wc kon. Ineens bedacht ik me dat ik al heel lang niet meer had gepoept”, vertelt Ashley. De artsen geven haar het ene na het andere laxeermiddel, zonder resultaat.

Ze ondergaat allerlei onderzoeken, maar de artsen kunnen niets ontdekken. “Ze zeiden dat het probleem in mijn hoofd zat. Maar ik merkte dat er iets niet klopte.” Twee jaar lang voelt Ashley het onbegrip en ongeloof van artsen en haar ouders. “Ik heb me nooit eenzaam gevoeld, want mijn ouders hebben me wel gesteund. Maar als ik terugkijk, besef ik wel dat ik het allemaal alleen heb moeten doen.”

Second opinion

Als haar ouders na twee jaar een second opinion aanvragen, blijken Ashley’s problemen groter dan gedacht. In het Emma Kinderziekenhuis krijgt ze iedere dag een capsulepil met tien vormpjes toegediend. Tien vierkantjes op maandag, tien rondjes op dinsdag, enzovoort. De pilletjes zouden het lichaam moeten verlaten als ze naar de wc gaat.

Maar de röntgenfoto toont een ander beeld. “Na een maand zaten de pilletjes nog steeds bovenaan m’n darmen. Mijn dikke darm deed helemaal niets meer.” Om Ashley’s lichaam te legen voert de arts een Klean-prep uit. Dat is een laxeermiddel om de darmen schoon en leeg te maken. Normaal gesproken drink je een Klean-prep, maar omdat Ashley zoveel nodig heeft, krijgt ze dit via een sonde toegediend. De arts is vol goede moed: “Ik krijg iedereen leeg, dus jou ook.”

Maar Ashley’s ontlasting komt niet op gang. Vanaf dat moment nemen de artsen haar probleem wel serieus. “Ik baalde als een stekker, maar het was óók eindelijk een bevestiging dat er echt iets mis was.”

Harry de stoma

“Soms plaatsen we een stoma”, vertelt de chirurg voorzichtig tijdens een van de volgende gesprekken in het ziekenhuis. Ashley schrikt: “Ik heb altijd gezegd dat ik dat niet wilde. Ik was vijftien en net bezig het leven vol feestjes en jongens te ontdekken.”

Toch besluit ze ervoor te gaan. Om de humor van de situatie te blijven inzien, doopt ze haar stoma om tot Harry. Haar eerste ontmoeting met Harry de stoma was moeilijk: “Ik wou zo min mogelijk weten van dat vieze, gore ding op mijn buik.” Maar omdat Ashley fysiek herstelt, accepteert ze Harry langzaam maar zeker ook.

‘Hier heb ik het voor gedaan’

Na zes heerlijke weken vol feestjes, school en tijd met vriendinnen moet Ashley weer vaak overgeven. Er blijkt een knik in haar darm te zitten, waarvoor ze geopereerd moet worden. Harry de stoma werkt steeds minder goed en moet weg. Op 2 februari van dit jaar moet Ashley de lastige beslissing nemen om haar dikke darm te laten verwijderen.

“Het idee is nu dat ik zelf naar de wc ga. Dat is tot nu toe één keer gelukt”, vertelt Ashley. “Na drie jaar geeft dat toch een soort hoop. Hier heb ik het voor gedaan.” Helaas zit het nog steeds niet echt mee. Inmiddels lukt het Ashley al bijna 1,5 week om ‘gewoon’ naar de wc te gaan. “Voor nu is het afwachten. Het zal wel moeten.”

In de toekomst hoopt Ashley op een gezond leven zonder ziekenhuisbezoekjes. “Dit hele traject heeft me geleerd door te zetten. Geniet van de kleine dingen. Ik kan enorm genieten van een bezoek aan mijn opa en oma als ik me goed voel. Of een dag naar school gaan. Normaal vind ik school vreselijk, maar ik wil gewoon kinderen om mij heen.”

Door het delen van haar verhaal hoopt ze anderen te inspireren en motiveren: “Blijf altijd geloven in jezelf en houd hoop dat het goed komt.”