Veel mensen pakken ‘m er als eerste bij als de LINDA. op de mat ploft: het editorial van Linda de Mol. Onze favorieten delen we graag nog een keertje met je op LINDA.nl.
Dit editorial gaat over haar Duitse carrière avonturen en is afkomstig uit LINDA.237 ‘HOLLANDSE HELDEN’.
“Heldhaftig zou ik mezelf zeker niet willen noemen. Spannende dingen als zwemmen met haaien, parachutespringen, zwarte pistes afdalen, ijsbaden nemen, ayahuasca proberen… Ik ben er veel te schijterig voor. Het ‘dapperste’ dat ik ooit gedaan heb, is een groot showprogramma (Traumhochzeit, de Duitse variant van Love Letters) presenteren in Duitsland. Op mijn 27ste, met slechts een paar jaar schoolduits achter de rug en een spoedcursus Duits van een paar weken waarin ik me volledig toegelegd had op kleffe zinnen als ‘Du bist bestimmt im siebten Himmel’, ‘Was für ein traumhaftes Brautkleid’, ‘Ein Heiratsantrag mit weissen Pferden: wie unglaublich romantisch.’
Tegen de tijd dat voor de eerste show de studio volstroomde met 600 man Duits publiek, sloeg de paniek keihard toe. Stel dat zo’n kandidaat iets zegt wat ik niet versta, of ik iets heel stoms zeg… Ze kennen me helemaal niet. Oh God, ik moet zo die mega showtrap af, waarom heb ik ja gezegd toen ze me vroegen? Ik heb backstage bijna staan overgeven in een plastic bak met rozen van de zenuwen. Mijn gezicht was net zo groen van ellende als het satijnen jasje dat ik droeg. Mijn broer probeerde me nog moed in te praten, maar ik zag dat hij plaatsvervangend minstens zo nerveus was als ik, dus dat hielp helemaal niet.
Linda de Mol en haar fascinatie voor reality tv: 'Eerst voel ik weerzin, dan sympathie'
Maar enfin, ik kon niet meer terug, dus daar ging ik uiteindelijk, best dapper, toch die trap af. Wat hoog en bibberig in de stem maar het ging eigenlijk best goed. Vooral doordat de winnende bruidegom zich bij de finale snikkend in mijn armen wierp toen zijn bruid de trap afkwam. Dat was nog nooit vertoond in de pre-reality tv-tijd in Duitsland. Een man die zijn emoties zo openlijk toont met dikke tranen. Ik schoot ook vol, maar weet eerlijk gezegd niet meer of het van pure opluchting was of van emotie. Een dikke, vette tv-hit met meer dan tien miljoen kijkers was geboren. Ik had binnen twee weken een totaal onverwachte sterrenstatus in een groot land te pakken.”
“En als ze je ergens hoog op een voetstuk zetten, dan is het wel in Duitsland. Mijn ‘frische, junge, spontane Erscheinung mit dem übercharmanten holländischen Akzent’ werd overal bejubeld. Ik prijkte op alle tv-gidsen, werd gevraagd voor Wetten Dass, waar ik ineens naast Denzel Washington en Jon Bon Jovi zat en ik kon geen kwaad doen. Er kwam een vet contract en plots stonden er fans met uitgeprinte foto’s voor mijn hotel te wachten tot ik naar buiten kwam. Een heel rare, onwerkelijke gewaarwording. Gek genoeg heb ik me destijds al gerealiseerd dat op een voetstuk gezet worden een grote valkuil kan zijn. Je hoeft maar één ding fout te doen of je heldenstatus ligt compleet aan diggelen. We zien het de afgelopen tijd veelvuldig en genadeloos gebeuren. En natuurlijk deed ook ik dingen fout.
Voor een ander programma mocht ik de wens van een jongen vervullen: zijn hoogtevrees overwinnen door het maken van een bungeejump. Buiten de studio stond een gigantische kraan klaar, maar de redactie was bang dat hij het misschien toch niet zou doen en dan hadden we geen item, dus kwam het plan dat ik een bungeejump zou maken. We zouden dat filmen en het laten zien, zo van: zie je, Linda durft het ook. Nou heb ik niet echt hoogtevrees (mijn vader wel, extreem zelfs. Die zei altijd dat-ie al duizelig werd als hij in een diep bord keek) maar toen ik het platform van bijna 80 meter hoog zag, wilde ik er toch heel ‘onheldhaftig’ even over nadenken.”
Linda de Mol testte bindweefselmassage: 'Ze kneedde me als een homp pastadeeg, fucking pijnlijk'
“Mijn redding kwam in de vorm van een Duitse medewerker die iedereen er fijntjes aan herinnerde dat ik een contract had waarin stond dat ik geen gevaarlijke dingen als bungeejumpen mocht doen. “Maar als we het nou eens omdraaien”, riep iemand. “Ze gaat daarboven op dat platform staan en doet alsóf ze springt. Daarna gaat ze op de grond liggen met dat elastiek om haar enkels, de kraan trekt het helemaal strak en ze schiet omhoog de lucht in. Dat monteren we goed zodat het lijkt alsof ze sprong, maar ze springt niet.”
Daar had ik natuurlijk moeten zeggen: “Ho, stop, dat gaan we niet doen want dat is niet eerlijk, toch?” maar dat deed ik niet. Als zij allemaal dachten dat dat een goed idee was – en ik kon zo die jongen van zijn hoogtevrees afhelpen – wie deed ik er dan kwaad mee? Fout gedacht natuurlijk. Het was uiteindelijk net zo eng als wel echt springen. Ik stond op dat kleine plateautje, moest mijn armen spreiden en net doen alsof ik sprong wat al doodeng was, want het waaide nogal. Maar het ergste kwam nog.
Zittend op de grond werd het elastiek aan mijn enkels heel erg strakgetrokken door de kraan. Mijn collega’s hielden me stevig vast tot het helemaal op spanning stond en toen de camera liep, lieten ze me los en schoot ik als uit een soort katapult een meter of zeventig knalhard de lucht in. Dan komt er een dood punt waarop je twee angstige seconden gevoelsmatig stil hangt, om vervolgens keihard naar beneden te storten, nét boven de parkeerplaats weer op te veren en weer de lucht in te schieten. Ik heb gekrijst. En natuurlijk kwam het uit, want zo goed gemonteerd bleek het toch niet en dus kopte de Bild Zeitung boos: ‘Kann der blonde Engel lügen?’
Zo leverde een, op zich best heldhaftige, actie mijn ‘engelenstatus’ een fikse, maar misschien wel gezonde deuk op. Te hoog op een sokkel gehesen worden, is immers voor niemand goed.”
Linda de Mol: 'Nergens zó keihard gelachen als op de set van Gooische Vrouwen'
