Een stofzuiger omdat je zo goed kunt – ja, precies – of wéér een paar sokken of nieuwe trui, wel drie maten te klein. Leuk hoor, zo’n (kerst)cadeau in de wintermaanden. Maar mag het wat persoonlijker?
In de rubriek ‘Had je niet hoeven doen’ praten we met vrouwen over het meest misplaatste cadeau ooit gekregen. En dat kan blijkbaar van alles zijn.
Wie
Carien (50)*
’t Cadeau
Cadeaubon
Gekregen van
Collega
Als Carien midden dertig is, zit ze in een relatie die niet erg lekker loopt. Op haar werk is het wél gezellig, en ze heeft dan ook leuk contact met een aardige collega van midden vijftig. “Ik had alleen niet in de gaten dat hij meer bedoelingen had.”
Op haar verjaardag krijgt ze van hem een kleine envelop in haar handen gedrukt, met de woorden: ‘Gefeliciteerd. Ik heb van deze winkel een bon gekocht, omdat ik wel wat dingen in de etalage zag die mij konden bekoren. Thuis pas openmaken hè. De rest hoeft het niet te weten.’
Melis' elf jaar oudere leraar deelt dure cadeaus uit: 'Wist dat hij een oogje op mij had'
Bekoren, Carien wordt nog steeds misselijk als ze dat woord hoort. “Ik dacht nog, wat attent. Totaal argeloos. Tot ik mij op de weg terug naar huis bedacht dat ik die envelop gekregen had, en ‘m openmaakte in de auto. Het bleek om een cadeaubon van een lingeriezaak te gaan. Bedrag: 100 euro.”
Carien besluit meteen haar werkgever in te lichten. “Ik wist op dat moment al dat ik het cadeau persoonlijk terug zou geven. Een vriendin zei nog: ‘Geef maar aan mij’. Maar ik wilde absoluut niet dat mijn collega bepaalde fantasieën zou krijgen over datgene wat ik er misschien van gekocht zou hebben. En of ik ‘zijn cadeau’ dan ook aanhad naar werk.”
Maar Cariens werkgever vindt het hele gebeuren ‘wel grappig’. “Zelf vond ik dat niet, dus ik heb de bon de dag erna meteen aan mijn collega teruggegeven. Enkele weken later nam hij ontslag – na een jarenlang dienstverband. Daarvoor heeft hij mij nog wel geprobeerd onderuit te halen, door iedereen te vertellen dat ik altijd te laat kwam en mijn werk niet goed deed.”
De collega vertrekt, en ze hoort nooit weer wat van hem. Tot ze hem tien jaar later ziet lopen in de supermarkt. “Ik dacht: ik spreek je gewoon aan. Alsof er niks gebeurd is. Hij gedroeg zich nogal ongemakkelijk. En ik genoot daarvan.”
*De naam van Carien is gefingeerd, haar echte naam is bekend bij de redactie.
Dit artikel verscheen eerder op LINDA.nl.
Jouw verhaal delen? Mail dan een korte beschrijving van de situatie naar michelle.vandermolen@linda.nl
'Kan ik het nog ruilen?': LINDA. is op zoek naar de meest gênante cadeaus
