Marcel van Roosmalen en Eva Hoeke verhuisden in 2017 vanuit Amsterdam naar een oude schoolmeesterswoning in Wormer. Eindelijk ruimte, dacht Marcel. Terug naar huis, dacht Eva.
De realiteit blijkt echter een stuk weerbarstiger. In hun voorstelling Zandweg 17, Wormer vertellen ze honderduit over misverstanden, buren, barbecueën en altijd wind tegen hebben.
Eva, samenwonen en nu ook samenwerken, is dat een goed plan?
“Marcel en ik vinden het heel feestelijk en fijn dat we vanaf 15 september in ieder geval één keer per week een hele dag en avond samen zijn. Want hij heeft de afgelopen jaren zo veel buitenshuis gewerkt, dat ik hem meer niet dan wel zag. Bovendien hebben we drie jonge kinderen, dus als hij al thuis is, gaat de meeste aandacht naar de meiden. Vanaf volgende week regelen we een oppas, rijden we samen richting Barendrecht of Leiden, bezoeken we omliggende dorpjes en steden en gaan we lekker samen uit eten.”
Wat we mogen verwachten van het stuk?
“Heel veel anekdotes. Grappige, herkenbare, verdrietige en ongelooflijke anekdotes van een stel dat van de binnenstad van Amsterdam naar Wormer in de Zaanstreek verhuist. Al die verhalen hebben we eindeloos aan de keukentafel met een fles wijn erbij aan vrienden verteld. Datzelfde gaan we nu in het theater doen. Kijk, we zijn geen theatermakers, en we verbeelden ons ook niks, maar dit zijn de verhalen van ons leven dus we hoeven niks te acteren. Het is een universeel verhaal; zo veel stellen verhuizen van de stad naar een dorp als er kinderen komen.”
Huis van Marcel van Roosmalen en Eva Hoeke staat te koop (en dat wil je even zien)
“Je denkt dat zo’n overgang gemakkelijk gaat, want meer lucht, licht en ruimte, maar de werkelijkheid is weerbarstiger. Als je eenmaal twintig jaar gewend bent aan het culturele aanbod van Amsterdam, de geweldige winkels en de honderden fantastische restaurants heb je geen idee dat je zo verwend bent, dat één afhaalpizzeria en één lunchroom ineens wel heel karig aanvoelen. Vervolgens begint langzaam de ontgoocheling. En dat zit hem natuurlijk ook in jezelf. Toen werd het ook nog corona. Ik zat thuis met heel jonge kinderen, werkte alleen, en had geen vrienden hier. Marcel moest geregeld naar Hilversum, maar ik had zero bewegingsvrijheid of positieve impulsen. Op een gegeven moment dacht ik: gotsamme ik leef nog wel maar eigenlijk ben ik al gestorven.”
En dat terwijl jij nog wel uit Wormer ‘wegkomt’.
“Ja, daarom dacht ik ook dat het een makkie zou zijn, maar ik ben natuurlijk ook twintig jaar weggeweest. Dan ontgroei je dat kennelijk toch. Mensen hebben hier vaak ook een andere levensloop. De meesten worden geboren in Wormer en blijven in Wormer. Op hun 16de gaan ze uit, op hun 21ste krijgen ze verkering met een Wormenees, een paar jaar later bevallen ze van hun eerste Wormeneesje en vier jaar later staan ze op het schoolplein van de school waar ze zelf ook op hebben gezeten Dan heb je minder behoefte aan nieuwe mensen, want je hebt al genoeg aan elkaar. Ik stond op dat schoolplein op mijn veertigste. Een oude moeder. En Marcel is met z’n 55 jaar een opa. We zijn hier buitenstaanders.”
Nou hebben jullie je natuurlijk ook niet altijd even positief uitgelaten over Wormer.
“Vooral Marcel, hè. Er waren mensen die zich in het diepst van hun identiteit gekrenkt voelden als hij het weer eens op een klagen zette over Wormer. Over de burgerwacht die hier actief is, en dat eerst de PVV de grootste politieke partij was en nu de BBB. Marcel vindt het echt idioot dat er mensen zijn die in hun vrije tijd anderen gaan controleren en bovendien complete onzin om van alles te ontlenen aan de plek waar je geboren en getogen bent. We zijn volkomen door het slijk gehaald op de facebookgroep: Je bent een Wormerlander als… Ja, daar gaan we ook over vertellen in onze voorstelling. Maar het wordt een heel vrolijke show, hoor, waarin hopelijk erg veel gelachen wordt en waar veel herkenning in zit.”
Vind je het spannend, op toneel staan?
“Eerlijk is eerlijk, de eerste keer, het was in theater de Kunstgreep in Oostzaan, was ik zo nerveus dat ik dacht dat ik op het toneel zou gaan kotsen. Het was ook nog eens hier in de buurt, waardoor ik dacht: o god, straks komen ze in de pauze met rieken achter ons aan. Maar de try-outs die we hebben gedaan gingen eigenlijk heel goed. Er zaten vooral fans in de zaal. Haters komen natuurlijk helemaal niet naar het theater om naar ons te kijken.”
Zou verhuizen op den duur een optie zijn?
“Dat gaat ook gebeuren, maar voorlopig blijven we nog even. We hebben nog maar één oma, mijn moeder, en ik wil bij haar in de buurt blijven. Ik werk iedere woensdag bij haar, zij past op vrijdag op Frida van twee. Ze is 72 maar nog hartstikke fit, ze zwemt mij er met gemak uit. Het terloopse van af en toe even bij elkaar binnenlopen voor een bakkie thee, vind ik zo waardevol. Onlangs is ons huis verkocht, voorlopig gaan we hier tijdelijk iets huren, zodat we Lucie van acht en Leah van zes niet midden in het schooljaar uit hun vertrouwde omgeving hoeven te halen. En dan rustig op zoek naar een ander huis. Ja, we koersen toch weer aan op Amsterdam, hoe bespottelijk duur het daar ook is.”
Eva Hoeke is journalist, columnist en podcastmaker. Ze schrijft onder meer voor De Volkskrant en LINDA., en is bekend van haar boeken De stad, de kroeg en de man en Als het maar niet op ons lijkt (samen met Marcel). Ook geeft ze geregeld columncursussen bij haar aan de keukentafel. Aanmelden kan via Evahoeke@kpnmail.nl
Van Roosmalen is eveneens journalist, columnist, schrijver en podcastmaker. Hij staat bekend om zijn droge humor en maakte eerder met Gijs Groenteman de succesvolle theatervoorstelling De Pannekoekencaravan. Daarnaast presenteerde hij met diezelfde Gijs een maand lang een talkshow op SBS, samen hebben ze bij BNN/VARA het satirische programma Media Inside. Ook schreef Marcel de boeken TOTAAL en TOTAAL 2.
Kijk hier voor theaters, data en tijden van Zandweg 17, Wormer.
Eva Hoeke ontroert lezers met column over terminaal zieke vriendin
