Alleen in het hier en nu leven, dat lijkt schrijfster Simone van der Vlugt maar een saai bedoening. Dankzij haar thrillers werd ze bekend, maar historische romans zijn haar grote liefde. ‘Niemand wilde ze uitgeven.’
Voor haar nieuwe boek Bloedlijn waande ze zich even in het dertiende-eeuwse Alkmaar. “Soms is het alsof er een filter over mijn woonplaats ligt.”
Velen kennen Van der Vlugt in ieder geval van haar (verfilmde) thriller De reünie en de vele bestsellers die daarop volgden. Maar haar carrière begon met het schrijven van historische jeugdromans. Dat betekent niet dat ze als kind al een enorme geschiedenisfanaat was. “De lessen op school waren vrij droog, met jaartallen op het bord – je kent het wel. De boeken van Thea Beckman waren een eyeopener. Daardoor zag ik: oh, maar dit gaat over mensen. Wat voor leven had ik een andere tijd gehad? Dat fascineerde me.”
Als Van der Vlugt voor volwassenen wil schrijven – “je wilt ook weleens een hoofdpersoon die ouder is dan twaalf” – stuurt ze haar historische manuscripten naar uitgeverijen. Die krijgt ze allemaal terug. “Ze zeiden: ‘Het is een mooi verhaal, maar hier is geen markt voor. We raken het niet kwijt.’ Ik wist dat dat onzin was, want bij signeersessies voor mijn jeugdromans stonden altijd volwassenen aan mijn tafel. Zij waren aangewezen op mijn boeken omdat er weinig voor hen was. Dus ik zag een gat in de markt.”
En toch: dankzij die eerste tegenslag is Van der Vlugt wel met thrillers begonnen. “Na het lezen van Nicci French wilde ik een keer iets anders doen dan geschiedenis, en vanuit mijn verleden had ik een idee voor een plot. Het succes van De reünie opende vervolgens zoveel deuren dat ik ook door kon met mijn historische romans. Dat moest ik wel vanaf de grond opbouwen, en qua verkoop blijft er een gat met mijn thrillers. Maar ze lopen heel snel in.”
Na 'Expeditie Robinson' komt Marion Pauw met nieuwe thriller: 'Als ik erover vertel, komt de paniek terug'
Voor haar nieuwe roman waant Van der Vlugt zich voor even in het dertiende eeuwse Alkmaar – haar woonplaats. Ze beschrijft de levens van koning Willem II en zijn zoon Floris V en hun pogingen om de West-Friezen te onderwerpen. In het boek heeft weduwe en bierbrouwer Katelijne een affaire met Willem II, waar bastaard Alard uit geboren wordt. Hoewel hun tante – regentes Aleid van Holland – er alles aan doet de broers uit elkaar te houden, brengt het lot Floris en Alard samen om de familie te beschermen.
In Bloedlijn komen historische feiten en fictie samen. Van der Vlugt wilde al eerder een boek wijden aan Floris V, maar wist niet precies hoe. “Ik woon hier tussen de restanten van zijn nalatenschap – de fundamenten van de kastelen die in zijn tijd rondom Alkmaar gebouwd zijn. Vijfhonderd meter van mijn huis zijn skeletten boven de grond gebracht van slachtoffers van de laatste slag met West-Friesland. Dat was aan het einde van de dertiende eeuw. Ik ging natuurlijk ook graven in mijn eigen tuin, maar daar lag niets.”
Het blijkt wel lastig om voldoende materiaal te vinden. “Het begin en het einde van Floris’ leven waren wel interessant, maar daartussenin gebeurde eigenlijk weinig bijzonders. Dus waar stap je dan in? Maar toen ontdekte ik dat het échte, belangrijkste verhaal bij zijn vader Willem II lag.”
Van der Vlugt wil niet enkel mannen als hoofdpersoon. Voor het vrouwelijke geluid bedenkt ze bierbrouwer Katelijne en voert ze ook Aleid van Holland op, die na de dood van Willem II en zijn broer regentes van Holland werd.
Hollandse vrouwen hadden destijds – in vergelijking met buurlanden – een liberale positie, zegt Van der Vlugt. “Ja, de vrouw was gehoorzaamheid verschuldigd aan haar man, maar in de praktijk kwam daar niet veel van terecht. Mannen konden niet zomaar alles met hun vrouw doen: ze werden bijvoorbeeld beschermd tegen huiselijk geweld. Daar waren wetten voor.”
Vooral weduwen hadden in de Nederlanden behoorlijk wat vrijheid. Omdat Katelijne haar man verloren is, mag ze zijn bedrijf overnemen zonder dat iemand zich met haar zaken bemoeit. “Bij een ongetrouwde vrouw kon dat niet – in dat geval had een broer of vader als voogd moeten optreden.”
Saskia Noort zit twintig jaar in het schrijfvak: 'Je mag best blij zijn en een witte boterham eten'
Voor Bloedlijn dompelt Van der Vlugt zich onder in de dertiende eeuw. Ze struint tweedehandswinkels af naar boeken over de Middeleeuwen en spreekt met historici en archeologen. Ook krijgt ze een rondleiding door de Ridderzaal. “Onder dat gebouw liggen nog middeleeuwse restanten die de voorvaderen van Floris V hebben gebouwd. Dan sta je gewoon in wat vroeger hun keuken is geweest, en de ontvangstzaal. Dat was echt kicken.”
Als ze over het verleden schrijft, waant Van der Vlugt zich even in die tijd. In de winter betekent dat vooral véél schrijven – al het andere ligt even stil. “Als je af en toe een keer in je schrijvershut kruipt, kom je er niet lekker in. Dat is hetzelfde als met een boek lezen of serie kijken: je moet meters maken.
In die periode is het leven van de hoofdpersoon bijna belangrijker dan mijn eigen bestaan, of ik ben er in ieder geval meer mee bezig. Ik vind het echt een toevoeging om op die momenten even helemaal in een andere wereld te duiken. Ik begrijp niet dat mensen genoeg hebben aan hun eigen leven.”
Als ze de eerste versie aan een historicus laat lezen, haalt hij er meestal nog wel wat fouten uit. “Soms zijn dat zaken die ik na meer onderzoek zelf ook wel had gevonden, en soms ben ik echt verbaasd. Zo dacht ik: in de dertiende eeuw hadden ze vast wel harnassen. Maar die bestonden nog niet. Ze droegen maliënkolders (beschermende vesten, red.) en er waren ook geen helmen zoals wij die kennen. Ze droegen van die harde, leren kapjes. Ook beschrijf ik ergens in het boek dat iemand aan het spinnenwiel zit. Maar ook dat bestond nog niet. Dus dat moest ik allemaal nog even goed nagaan.”
Een deel van de mensen die Van der Vlugt opvoert, hebben echt bestaan. “Ik vind dat je hen dan schatplichtig bent en niet teveel onzin moet vertellen. Ik geef Willem II een bastaardzoon, en die had hij ook: dat weet je. Dus dat kun je veilig beweren. Alleen niet déze zoon, want Alard heb ik verzonnen.”
Als ze persoonlijke feiten over historische figuren ontdekt, is ze daar altijd heel blij mee. “De koning had kiespijn, dat is aangetoond door zijn skelet. Dat soort details geven hem iets menselijks zonder dat ik het zelf hoef te verzinnen. Maar hoe zijn huwelijk met zijn vrouw was? Geen idee. Dat hij er een minnares op na hield, wil niet zeggen dat het een slecht huwelijk was. Maar omdat het een roman is, mag je bepaalde dingen wel invullen.”
Het moet tenslotte geen droog geschiedenisboek vol feitelijke opsommingen worden. “Als ik dreig te verzanden in oorlogen, veldslagen en politieke kwesties, herinner ik mezelf aan mijn belangrijkste drijfveer: wat voelen en denken mijn personages?”
Natuurlijk leeft Van der Vlugt meestal gewoon in het heden. “En dan is mijn omgeving ook gewoon mijn omgeving, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar soms is het alsof er een filter over mijn woonplaats ligt. Bijvoorbeeld als ik langs de plekken fiets waar de kastelen hebben gestaan, die fundamenten liggen nog in de weilanden. In mijn verbeelding zie ik ze dan gewoon staan.”
Volgend jaar viert ze haar dertigjarig jubileum als schrijfster, en ze heeft meer dan veertig boeken op haar naam staan. Hoe doet ze dat toch? “Het is gewoon zó leuk om te doen, ik heb het nooit als werk beschouwd. Elke keer als een boek af is, kan ik niet wachten om weer aan het volgende te beginnen. Ik zou graag een keer naar het verleden terug geflitst worden en daar lekker rondkijken. En via mijn boeken kan dat al.”
‘Bloedlijn’ van Simone van der Vlugt is nu verkrijgbaar.
Susan Smit voert actie voor een Nationaal Heksenmonument: 'Dieptepunt van vrouwenhaat'
