‘Incognito’ – door Anna

Hij herkent haar niet meer, ze is iemand anders geworden. Dunner, stijlvoller, wereldser. Heel anders dan dat onzekere meisje dat hij naar zijn slaapkamer smokkelde. Maar wat hij daar deed, vergeet ze nooit meer.

‘Als een komeet kwam hij het medialandschap binnen en sloeg grote kraters’. Het is nota bene haar eigen krant die hem zo bejubelt. Naast het artikel staat een zwart-witfoto en Nikki buigt zich voorover, haar neus in die heerlijke inktgeur, om zijn gezicht te bestuderen. Nog steeds die ondeugende lach, alsof de wereld hem niets kan maken. Reinier Verweij. Iedereen wordt ouder, krijgt een ander leven, maar in haar hoofd was hij nog altijd die jongen uit de goede buurt van haar geboortedorp. Als hij naar hockeytraining ging, droeg hij een zwart elastieken bandje in zijn bruine haar.

Nu is hij uit het niets een bestsellerauteur en veelgevraagd spreker geworden. Op TikTok doken filmpjes op van zijn vlammende betoog in een Amerikaanse talkshow, over hoe de man onterecht de schuld krijgt van alles wat vrouwen niet bevalt en hoe hij zijn positie in de maatschappij moet heroveren. Zoals altijd raakten Nederlandse media in de war van buitenlandse aandacht voor een landgenoot, waardoor ze hem vliegensvlug op het schild hesen. Mannen van nu kwam binnen op nummer één in de bestsellerlijst. Het artikel vermeldt dat hij op tournee gaat. Met trillende handen zoekt ze op wanneer hij bij haar in de buurt optreedt. Herinneringen zijn een keuze. Dat heeft ze zichzelf altijd voorgehouden. Je kan kiezen wat je opslaat en wat je vergeet. Of iets je beschadigt. Opeens is ze niet meer zo zeker van haar zaak.

Reinier woonde in een vrijstaand huis, op de hoek van de twee chicste lanen van het dorp. De eerste keer dat ze naar hem toeging – op een middag na school, de afspraak ging via MSN Messenger – trof ze een deftige man met grijze haren bij de garage, aan het einde van de oprijlaan. Onzeker bleef ze staan. Reinier gooide de voordeur open. “We gaan naar mijn kamer.”

Hier lees je het hele verhaal.

‘Giet jezelf in me over’ – door Susan

Na vandaag zal alles anders zijn. Ik zal hebben gezien hoe je een hand door je haar haalt, hoe je loopt, hoe je kijkt als je naar een woord zoekt of iets grappigs hebt bedacht. Na vandaag besta je niet alleen meer in mijn telefoon.

Kun je van iemand houden alleen op grond van woorden? Mijn gevoelens voor jou zijn vooruitgesneld op de realiteit – althans, de realiteit zoals ieder normaal mens die definieert, met handen schudden, afspraken maken en boodschappen doen. Die gevoelens lopen op me vooruit. Ik kan er geen gelijke tred mee houden, hoe haastig ik ze ook achternazit. Hier en daar raap ik iets op en stop het in mijn zak om mijn belachelijke verliefdheid te rechtvaardigen – een berichtje op mijn telefoon, een boek dat je me hebt opgestuurd, de link
naar een liedje om te luisteren.

Ik herlees je woorden en absorbeer de laag van woordeloosheid eronder, tot de letters zo goed als stoffelijk zijn geworden en ik ze kan vormen tot een mens. Een man. Ik bouw je stukje bij beetje op, een onderarm, een hals, een kromming van een neus, een waaier van fijne rimpels bij een oog en het mooiste deel van een mannenlichaam: het stukje waarbij de heup overloopt in het geslacht. Ik reconstrueer een verleden met elk deeltje informatie dat je aan mij of op je sociale media prijsgeeft en ik construeer een persoonlijkheid door al je observaties, grappen, misplaatste ijdelheid en veronderstellingen in een patroon bij elkaar te leggen.

Je hebt me geraden. Je hebt jezelf toegang verschaft tot mijn binnenwereld. Dat is een grove schending van mijn grondgebied. Toch voelt het niet aan als annexatie, maar alsof een rivier zachtjes over mijn land begint te stromen. Je giet jezelf in mij over en ik neem je in me op. Tegelijk blijf je altijd de ander, dat besef ik als je weer eens iets anders blijkt te bedoelen dan ik dacht. Ik heb geen vrij zicht op jou. Jij hebt mij geraden, maar ik raad soms mis.

Verder lezen? Dat kan hier.

‘Zeesneeuw’ – door Daphne

Eindelijk vakantie, eindelijk weer samen. Ze heeft zo van hem genoten, te midden van al het moois dat Mexico te bieden heeft. Ze wil hem net vertellen hoe blij ze met hem is, maar dan neemt hij het woord.

De setting in hotel El Cielo is perfect. Een tafeltje aan het strand, dansende lichtjes op de golven, een ober die met een zwierig gebaar de champagne uit de koeler haalt en onze glazen bijschenkt. Ik wilde hier al zó lang met Freek naartoe. Kijk hem zitten, zo ontspannen, met zijn witte linnen overhemd, die mooie, gebruinde kop en de lachrimpeltjes naast zijn ogen. De tijd staat hem goed. Ik reik met mijn hand over de tafel naar de zijne. Deze vakantie hadden we echt even nodig. Het is niet helemáál vlekkeloos verlopen, maar de afgelopen week heb ik Freek veel rustiger zien worden. Er lijkt een last van hem afgevallen en dat is precies waar ik op hoopte.

Ik weet dat het ooit zo hippieachtige Tulum een Instagram-cliché is geworden (is er nog een influencer die níét naast Ven a la Luz heeft gestaan?) maar voor iemand zoals ik, met een passie voor onderwaterfotografie, is dit het paradijs. Al die cenotes, de onderwatergrotten, het rijke onderwaterleven en de riffen met elkhornkoraal – ik kan mijn geluk niet op. Ook het hotel is een plaatje. Als Freek érgens op adem kan komen, dan is het hier. El Cielo ligt aan het strand, in de kromming van een rustige baai die nog niet is overlopen door commercie. Hoewel onze kamer tegen verwachting in niet over de zee bleek uit te kijken, grenst hij wel heel mooi aan het uiterste einde van de exotische tuin. Freek vond het maar niks.

Terwijl we vanuit de lobby naar onze kamer werden begeleid, gebaarde hij druk in het rond: de volgende keer wilde hij díé suite hebben, met die veranda en dat zeezicht, daar kwamen we tenslotte voor. Ik zei nog: “Kijk eens naar de bananenbomen in de tuin, naar de paradijsvogelbloemen en de frangipani’s in alle kleuren.” Maar Freek verzuchtte dat ik van nature geneigd ben om dingen zomaar te accepteren; dat het een fuck up van het hotel was geweest en dat je niet alles hoeft te pikken in dit leven. Hij had dan ook stevig geprotesteerd bij de receptie en korting gekregen. Ik schaamde me dood – nog geen vijf minuten binnen en onszelf nu al neergezet als veeleisende gringo’s – maar volgens Freek moest je soms een beetje kracht bijzetten om je punt te maken.

Lees hier hoe dit afloopt.

Deze drie korte verhalen lees je in zijn geheel via LINDA.premium (nu met 30% korting). Blader je liever? Bestel dan jouw LINDA. in onze online shop of haal ‘m in de winkel. 

Bestel hier jouw LINDA.

Lekker thuis sporten, dacht Linda de Mol: 'Daar lig ik, chagrijnig op een matje op mijn zolder'Lees ook