Influencer Leonie ter Veld (34) draait haar hand niet om voor een heerlijk recept of een doe-het-zelf-tip in haar Haarlemse klushuis, maar zwanger worden? Dat gaat helaas niet vanzelf. Ze gaat wekelijks schrijven over haar vruchtbaarheidstraject op LINDA.nl.
Tijd voor een kleine kennismaking.
Leonie en haar partner Jan (38) kunnen op natuurlijke wijze geen kinderen krijgen. Niet alleen omdat Leonie PCOS heeft en ze daardoor een onregelmatige cyclus en onvoorspelbare eisprong heeft, maar ook omdat Jans zaadcellen simpelweg op non-actief staan. “Door een genafwijking is hij geboren zonder zaadleiders”, vertelde Leonie eerder aan LINDA. “Een zaadlozing hoort tussen de 20 en 60 miljoen actieve zaadcellen te bevatten, maar bij hem zitten er precies 0 in.” Als ze een kind willen, is een vruchtbaarheidstraject dus de enige optie.
Het wordt ICSI, kort voor Intra Cytoplasmatische Sperma Injectie, waarbij men in het laboratorium met een pipet een zaadcel direct in de eicel plaatst. Om dat te kunnen doen, moet Jan eerst een operatie ondergaan om bij het zaad te kunnen en krijgt Leonie hormoontherapie en een eicelpunctie. Daar komen acht goede embryo’s uit voort die het stel in laat vriezen. Een eerste terugplaatsing heeft niet het gewenste resultaat, maar de tweede keer is het raak: Leonie is zwanger van hun eerste kindje. De zwangerschap verloopt goed en zoontje Morris wordt geboren in april 2023.
Benjamin werd vader met behulp van een fertiliteitstraject: 'Bij de keuze over een tweede kwam het verdriet'
In juni 2024 – krap veertien maanden na de geboorte van Morris – begint het stel met proberen een tweede kindje te krijgen. “Je weet van tevoren natuurlijk niet hoe lang zo’n traject gaat duren”, legt Leonie uit. “Je kunt zomaar minder geluk hebben en jaren bezig zijn.”
Het stel belt het ziekenhuis om de tweede ronde te starten, die objectief gezien veel sneller van start kan. Er liggen nog zes embryo’s in de vriezer, dus de voorbereiding van de vorige keer kunnen ze overslaan. En toch vóelt het allemaal niet zo snel, vertelt Leonie. “Het ‘enige’ wat hoefde te gebeuren was het terugplaatsen van een embryo. We klopten in juni dus bij het ziekenhuis aan, de terugplaatsing vond pas plaats in oktober. Tussendoor moesten we heel veel wachten op doktersoverleg en uitslagen, dat soort weken kropen echt voorbij. Gevoelsmatig duurt het dus erg lang, maar tegelijkertijd is dit proces totaal anders dan de eerste keer.”
“Dat was crucialer: daar ging het om een leven mét of zonder kind”, licht Leonie toe. “En nu hebben we natuurlijk Morris en is vooral heel fijn als er nog een tweede bij komt. Dat maakt het wel iets lichter.”
Momenteel zit het stel dus in hun tweede ICSI-traject, en daar gaat Leonie alles over vertellen op LINDA.nl. Ze merkt op haar eigen socialmediakanalen al dat dit onderwerp veel losmaakt. “Toen Jan en ik voor het eerst begonnen aan dit vruchtbaarheidstraject wisten we helemaal niet dat één op de zes stellen hiermee te maken krijgt. Een op de zés? Dat zijn echt bizar veel mensen, maar het is nou niet alsof hier ook bizar veel over gepraat wordt”, vertelt ze.
“Maar als ik iets deel over ons traject, komen er ineens wel bovengemiddeld veel reacties binnen. Mensen in mijn DM vragen me van alles omdat mijn situatie bijvoorbeeld lijkt op die van hen, of ze vertellen dat ze in het echte leven (nog) niemand hebben om hierover te praten. Ik hoop in de columns iets dieper in te kunnen gaan op alles wat bij zo’n vruchtbaarheidstraject komt kijken. Een mix van informatief en praktisch, maar wel geschreven vanuit mijn persoonlijke perspectief – zo’n traject is tenslotte voor iedereen anders.”
In het geval van Leonie en Jan lijkt het een succesverhaal te zijn: na de eerste terugplaatsing slaat de zwangerschapstest meteen positief uit. ‘Het is nog hartstikke pril en we hebben nog geen echo gehad, maar ik merk dat ik het nieuws van de daken wil schreeuwen’, schrijft ze bij de aankondiging. ‘Ik voel alle vertrouwen dat het goed blijft gaan, maar de kans dat er iets mis gaat is natuurlijk wel nog heel groot. Maar ook dát mag gedeeld worden, dus here we are.’
View this post on Instagram
Leonie is al gewend om veel van haar leven te delen op social media, dus diezelfde lijn doortrekken in haar columns voelt heel natuurlijk. “Ik ben hartstikke open en vind het alleen maar fijn dat ik dit soort dingen in real time kan delen. Zo kun je mensen die hierin geïnteresseerd zijn ook wat meer meenemen in hoe het er echt aan toe gaat in zo’n vruchtbaarheidstraject.”
“Jan en ik zitten gelukkig op één lijn over het delen van ups en eventuele downs”, vertelt ze. “We delen altijd alles met liefde, maar vinden het wel belangrijk dat we dat op onze eigen voorwaarden kunnen doen. Het moet goed voelen, niet alsof we verantwoording schuldig zijn als een update bijvoorbeeld wat langer duurt.”
In haar columns gaat Leonie in op het verloop van haar eigen vruchtbaarheidstraject, maar bespreekt ze ook de impact die het heeft op haarzelf én haar omgeving. De taboes die ervoor zorgen dat hier niet snel over gepraat wordt, wat de rol van vrienden en familie is in zo’n situatie en hoe je omgaat met de fysieke én emotionele rollercoaster waar je in belandt. “Maar ik wil ook schrijven over dingen die je niet wilt horen als je in een vruchtbaarheidstraject zit, gewoon om mensen daar een beetje bewust van te maken”, aldus Leonie.
“Vaak krijgen we ook heel meelevende of zelfs zwaarmoedige reacties als we vertellen dat we in zo’n traject zitten. Zo van ‘oh jeetje, wat heftig’ – terwijl Jan en ik dat eigenlijk helemaal niet zo ervaren. Natuurlijk was het soms pittig, maar kijk: Jan en ik zijn hartstikke onvruchtbaar met z’n tweeën. We zouden op de natuurlijke manier nóóit een kind kunnen krijgen. En het duurde weliswaar een jaar of drie voordat we Morris kregen, maar hij ís er.”
“Ik ben vooral hartstikke blij dat dit mogelijk was, en het heeft Jan en mij ook dichter bij elkaar gebracht. Natuurlijk kan dit voor andere mensen ook héél anders verlopen, ik wil voorop stellen dat dit echt onze persoonlijke ervaring is. Maar ik denk dat het ook goed is om mee te geven dat zo’n vruchtbaarheidstraject niet altijd een totale ramp is. Laten we er gewoon wat meer over praten met elkaar.”
'Er hangt nog een heleboel schaamte rondom het idee dat het niet lukt om zwanger te worden, ik voel dat ook'
