Titia Hoogendoorn

Hoogendoorn haalde haar rijbewijs, maar kroop vervolgens niet achter het stuur. Inmiddels draait ze haar hand niet meer om voor een ritje in de auto, sterker nog: ze geniet ervan. Om het taboe rondom rijangst te doorbreken én anderen te helpen schreef ze het van zich af in een boek. Maar, dat kostte wel bloed, zweet en tranen.

“Autorijden vond ik nooit leuk. Ik ben van nature best wel angstig en twijfel veel”, vertelt Hoogendoorn. Dat uitte zich ook achter het stuur. “Hoe meer ik die angst ging vermijden, hoe groter het werd.” De verkeersregels maakten haar bijvoorbeeld onzeker. “Ik twijfelde dan of ik het wel goed deed en of ik de regels niet verkeerd interpreteerde.” En de angst bleef groeien. “Ik verzon altijd wel een reden om niet te rijden. Ik was te moe of ik pakte de trein.”

Rijangst

Als ze tóch in de auto stapte, was ze bijvoorbeeld bang om tegen het verkeer in te rijden. Maar dat was niet het enige. “Achter het stuur ging er van alles door mijn hoofd. Ik was bijvoorbeeld ook bang om iemand aan te rijden. Die gedachte flitste om de vijf seconden door mijn hoofd.”

Lange tijd liet ze anderen rijden, zoals haar vader of een vriendin. “Voor mij was dat ook lang de reden om niets tegen mijn rijangst te doen. Ook was ik bang dat het aangaan van de rijangst mij teveel energie zou gaan kosten.” Maar toen haar ouders een auto kochten, ging de knop om.

“Ik mocht deze auto lenen. Ze hebben me niet gepusht, maar het als optie aangeboden.” Dat was echter niet de enige reden. “Naast het feit dat ik MS heb en mobiel moet blijven, triggerde de auto mij om iets aan mijn rijangst te doen.”

Kleine stapjes

Dat ging in kleine stapjes. “Ik wilde niet te veel druk op mezelf leggen, dus ik ben gestart met alles wat ik wél durfde.” Ze reed binnen de bebouwde kom en vooral routes die ze al kende. “Zo ben ik niet direct de snelweg opgegaan.” Elke dag daagde ze zichzelf uit een stapje verder te gaan. Ook met hulp van haar vader en vriendinnen, die geduldig meereden. “Mijn vader was altijd heel relaxed, hij deed nooit alsof ik niet kon rijden.”

Daarnaast pakte ze haar negatieve gedachten onderweg aan: “Tijdens het rijden zei ik hardop positieve dingen tegen mezelf, zoals ‘dat gaat hartstikke goed’ of ‘zie je, er gebeurt niks’.” Ook hielp het Hoogendoorn om over rijangst te lezen en haar ervaringen te delen met haar volgers op Instagram.

Vertrouwen

Tijdens het proces kwam de actrice erachter dat haar rijangst vooral te maken had met vertrouwen. “Je moet er vertrouwen in hebben dat iedereen zich aan de regels houdt en dat niemand kwaad in de zin heeft.” Ook professioneel is dat een onderliggende angst van haar. “Uiteindelijk komt alles neer op zelfvertrouwen en vertrouwen hebben in anderen. Dat bouw je op door gewoon te dóen.”

Ervaringsdeskundige

Op Instagram ontvangt Hoogendoorn veel reacties van mensen die ook rijangst hebben. Daarom besloot ze het taboe te doorbreken met haar e-book Hoe ik van mijn rijangst afkwam. “Ik hoop mensen met rijangst, in welke mate dan ook, met mijn ervaringen meer zelfvertrouwen te geven om die angst aan te pakken. Het helpt misschien als ze van een ervaringsdeskundige lezen dat het wél kan.”

Slipcursus

Ondertussen zit Hoogendoorn zelf ontspannen achter het stuur. “Ik kan goed nadenken in de auto en luister graag naar muziek.” Toch is er nog een klein deel van haar angstig. “Ik ben nog voor 10 procent bang dat ik de navigatie bijvoorbeeld niet begrijp, of een bord langs de weg verkeerd interpreteer.”

De gouden tip van Hoogendoorn is om te beginnen met wat je wel durft. “Bouw het daarna uit. Start niet met een slipcursus. Ik verzon kleine opdrachtjes voor mezelf en moest bijvoorbeeld een aantal keer per week de weg op.” Het heeft gewerkt, en hoe: binnenkort gaat de actrice samen met haar vader wél die slipcursus doen.

Formule 1 fit: zo doe je een work-out zoals Max VerstappenLees ook