Soms doe je op reis dingen, waarvan je achteraf thuis denkt: what was I thinking?! Althans, dat hoopt Lydian Coppus, B&B-eigenaar en auteur van Doe alsjeblieft (niet) alsof je thuis bent. Want er zat laatst toch weer een bijzonder gevalletje in haar huis…
Geschreven door Lydian Coppus
Er zat onlangs een leuk Aziatisch-Amerikaans koppel in mijn B&B. Ik was een tussenstop in hun Europese tour, daarna zouden Jill en Alex doorreizen naar Parijs, Rome en nog meer openluchtmusea. Maar eerst ons dorp, met maar liefst vijfduizend inwoners. Vol verbazing vroeg ik hoe ze hier terecht waren gekomen. ‘Dit is toch praktisch Amsterdam?’ antwoordde Alex. ‘Het is allemaal zo dichtbij.’ Dat, Alex, is een kwestie van perspectief. Mijn randstedelijke vrienden vinden de Utrechtse Heuvelrug waar ik woon, héél ver weg. Exotisch bijna. Net een vakantiepark. En geen koffiebar (laat staat havermelk) in de wijde omtrek te vinden.
Maar Alex reed in Amerika gemiddeld anderhalf uur om boodschappen in de supermarkt te doen, vertelde hij. Voor hen was dit stukje snelweg een kippeneind. In Amsterdam vroegen hotels bovendien de hoofdprijs. Voor hetzelfde geld dat ze bij mij per nacht betaalden, hadden ze de optie gehad om op de slaapzaal van een louche hostel te slapen. Gezellig tussen de snurkende backpackers, stoned van een hele dag blowen in de koffieshop. De keuze was snel gemaakt.
‘And where can we see the flowers?’ vroeg Jill ineens. ‘Flowers?’ zei ik, ietwat in de war van deze onverwachte afslag in het gesprek. ‘Ja, de bloemen, tulpen. Die zijn hier ook in de buurt, toch?’ Er ontstond een Babylonische spraakverwarring waarbij ik even dacht dat Jill de bloemencorso in het nabijgelegen dorp bedoelde, maar zij was op zoek naar bollenvelden die in bloei stonden.
Ik had werkelijk geen enkel idee waar de dichtstbijzijnde bollenvelden zich bevonden. De Flevopolder? Ik opperde dat ze naar Keukenhof konden gaan en liet wat plaatjes zien op mijn telefoon. Ze knikten enthousiast en schudden daarna hun hoofd. Nee, nee, het moesten velden zijn. Zoals op de foto’s die ze hadden gezien van ‘Holland’. Ik zei dat ik het niet wist, maar wel zou navragen. Ze bedankten me uiterst vriendelijk.
De volgende ochtend klopte ik bij het huisje aan – ik had die avond zitten googelen naar bollenvelden en een paar opties gevonden, vooral op buitenlandse websites moet ik erbij zeggen – maar ze waren niet thuis. Ik ging ervan uit dat ze hun dagje Amsterdam gepland hadden. Ze zouden maar twee nachten blijven, dus dat leek me logisch.
Bij ons in de B&B: ‘Dit stel was zo luidruchtig aan het vrijen dat ze het ontbijt van onze buren verstoorden’
Op de dag van vertrek ging de deurbel al om acht uur ’s ochtends, en daar stond Jill met een gigantische bos rode tulpen in haar armen. De bloemen hadden duidelijk hun beste tijd gehad, maar mijn gast straalde. Ze vertelde dat ze de tulpenvelden hadden gevonden en dat dit het hoogtepunt van hun reis tot nu toe was. Zo mooi. Zo kleurrijk. Deze bloemen – ‘er liggen er nog wat in het huisje’ – hadden ze gevonden bij een standje langs de weg. Op de grond náást het standje welteverstaan. Ze zouden weggegooid worden, dus Jill had ze maar meegenomen. Waren ze niet prachtig? Ik beaamde beleefd dat ze mooi waren en nam de bos aan. Ik zei er maar niet bij dat ik ze linea recta in de groenbak zou kiepen, zodra ze weg was.
Jill en Alex vertrokken niet veel later richting Parijs met de hoedenplank van hun huurauto vol rode tulpen. Ik had een turn-over – er kwamen diezelfde dag nieuwe mensen aan – en besloot het huisje meteen schoon te maken. Op de veranda vond ik nog een stuk of honderd treurige tulpen, die daar lagen te verwelken. Jill had ze echt allemaal willen redden van een tragisch einde in de versnipperaar. Tot mijn verbazing stond er ook een vaas vol rode tulpen op de eettafel. Opvallend, aangezien er bij mijn weten geen vaas in de keukenkastjes had gestaan. Bij nadere inspectie kwam het grijze keramieken ding me wel bekend voor, maar waarvan?
Ik begon aan mijn vaste rondje door het huis: naar boven, bed afhalen, dan naar het keukentje waar ik de gebruikte theedoek, vaatdoek en keukendoek pakte en in de wasmand mikte, nu alleen nog de gebruikte handdoeken. Ik opende de deur naar de badkamer en daar viel het kwartje. De wc-borstel lag eenzaam op de vloer, zonder zijn grijze houder. Op mijn eettafel stond een vaas vol poep en bloemen.
Lydian Coppus blogt voor LINDA. over de leuke, mild vreemde en ronduit bizarre gasten die ze ontvangt in haar B&B. Ze is vaak de ideale gastvrouw, soms ook niet. Zoals die keer dat ze in een string in de achtertuin stond, toen huwelijksgasten kwamen inchecken. Het is in ieder geval nóóit saai. Ze schreef een boek over haar belevenissen als B&B-eigenaar: Doe alsjeblieft (niet) alsof je thuis bent.
Foto: Reinier RVDA
Bij ons in de B&B: ‘De bizarre eisen van deze gast maakten me helemaal gek – en dan moest-ie nog arriveren’
