Lydian Coppus, auteur van Doe alsjeblieft (niet) alsof je thuis bent, krijgt vaak de vraag of ze weleens vreemde verzoekjes van B&B-gasten ontvangt. Het antwoord is: nee. Althans, niet vooraf. Meestal ontpoppen gasten zich pas tot wappies als ze al ingecheckt zijn.
Geschreven door Lydian Coppus
Wij runnen een B&B in een bosrijke omgeving. Dat trekt een bepaald type mens aan. Veel fietsers en wandelaars. Al kan een boomer met een e-bike ook flink wat schade veroorzaken. Je dacht dat je een rustig ouder echtpaar te gast had, maar het blijken vermomde sloopkogels te zijn die hun fiets binnen tegen de muur kwakken en met meubels gaan slepen om het ‘gezellig’ te maken. Als je de lagen kaarsvet van alle planken af staat te schrapen na hun vertrek, vraag je je af of je dit had kunnen zien aankomen. Maar goed, over het algemeen zijn onze gasten heel normaal.
Een oud-studiegenoot werkte jarenlang in een chic vijfsterrenhotel op 5th Avenue in New York. Toen ik hem daar opzocht, vertelde hij met een glinstering in zijn ogen over zijn extravagantste hotelgasten. Vooral in zijn tijd op de afdeling roomservice, toch een beetje de B&B-tak van een hotel, maakte hij bizarre dingen mee.
Zo was er een onmogelijk rijke, bejaarde vrouw die in het hotel woonde (wat met een prijs van 900 euro per nacht op zichzelf al absurd is). Deze zonderlinge dame at elke dag vijf gegrilde scampi’s voor het diner in haar eentje op haar kamer. En elke garnaal moest precies 25 gram wegen. Als de garnalen ook maar een half grammetje afweken, werden ze teruggestuurd. Ze had zelfs een keukenweegschaal op haar kamer staan. Zo rijk, zo eenzaam en verveeld, dat ze het hotelpersoneel op een dagelijkse, haast onmogelijke missie stuurde om maar iets te voelen. Het is treurig en fascinerend tegelijk.
Het hotel was ook geliefd bij beroemdheden en ik denk dat mijn studievriend heel wat affaires en ander potentieel wereldnieuws heeft gezien en gehoord gedurende zijn tijd in deze vijfsterrenhotspot. Hij was er uiterst discreet over. Al heb ik hem, na een boel cocktails, wel een anekdote weten te ontfutselen die niet had misstaan in een gangsterfilm van Guy Ritchie of Quentin Tarantino. De hoofdrol was weggelegd voor rapper 50 Cent die in zijn hoogtijdagen in de zero’s verwikkeld was in een gewelddadige vete met rivaliserende rapper The Game. Meer dan eens resulteerde dit in heftige schietpartijen tussen de rappers en hun fans, en de paranoia zat er aan beide kanten goed in.
Tijdens een verblijf in New York had 50 Cent uit voorzorg de hele bovenste verdieping van het hotel afgehuurd. Toen mijn studievriend nietsvermoedend met een besteld ontbijtje uit de lift stapte, werd hij geconfronteerd met een gang vol gewapende mannen. Dat op zich lijkt me al behoorlijk intimiderend, maar dit legertje bodyguards stond niet, ze lágen op de grond; kop-staart, geklemd tussen de twee muren van de gang, als een lang uitgestrekt menselijk schild. Balancerend met het dienblad moest hij over deze hindernisbaan van ledematen en geweren stappen tot hij bij de deur van de hotelkamer was om het ontbijt af te geven. Je verzint het echt niet.
Ik heb alleen al door de ligging van ons vakantiehuisje en het gebrek aan vijf sterren minder kans op de excentrieke en exorbitant rijke klandizie die een hotel op 5th Avenue aantrekt. Al strijken er zo af en toe ook paradijsvogels bij ons neer. Laatst hadden we er weer een. Ze kwam vier dagen de rust opzoeken. ‘Veel yoga en een stapel boeken mee, verheug me!’, stond er in haar mail.
Op de eerste ochtend kwam ze met een yogamatje onder haar arm naar buiten, rolde het uit op het gras en begon aan een intense yogasessie in het volle zicht van ons terras. Voor de duidelijkheid: dit is een keuze. De tuin is groot genoeg. Ik zat lichtelijk gegeneerd achter een kop thee alle kanten op te kijken, behalve naar de spandex recht voor mijn neus. Een onmogelijke opgave.
‘Ik vind het heerlijk dat ik hier lekker buiten yoga kan doen’, kwam ze na afloop enthousiast vertellen. Ik doe zelf pilates, dus ik ben helemaal voor deze vorm van selfcare, maar er is een tijd en een plek voor een downward facing dog. Toch hield deze Jane Fonda dit stug vier dagen vol – ochtend, middag en avond. Zat ik daar met mijn kop thee hele dagen binnen met gedwongen huisarrest. Nét nu het zonnetje begon te schijnen, verdorie.
Lydian Coppus blogt op LINDA.nl over de leuke, mild vreemde en ronduit bizarre gasten die ze ontvangt in haar B&B. Ze is vaak de ideale gastvrouw, soms ook niet. Zoals die keer dat ze in een string in de achtertuin stond, toen huwelijksgasten kwamen inchecken. Het is in ieder geval nóóit saai. Ze schreef een boek over haar belevenissen als B&B-eigenaar: Doe alsjeblieft (niet) alsof je thuis bent.
Bestel hier
Foto: Reinier RVDA
