Als B&B-eigenaar verbaast Lydian Coppus, auteur van Doe alsjeblieft (niet) alsof je thuis bent, zich regelmatig over alle spullen die mensen met zich meezeulen als ze twee dagen op bezoek komen. Al kan ze er zelf ook wat van.
Geschreven door Lydian Coppus.
Hoe ouder je wordt, hoe meer meuk je overal mee naartoe sleept. En dan heb ik het niet over die uitpuilende koffer met te veel kledingsetjes die je echt niet aan gaat trekken op de camping. We weten allemaal dat die broek met elastiek in de taille twee weken lang niet meer uitgaat. Nee, ik bedoel huisraad.
Een paar weken geleden zat ik met mijn oude hockeyteam en al onze gezinnen een weekendje in Friesland. Ik heb al zo’n tien jaar geen bal meer aangeraakt, maar de derde helft gaat gewoon door, ’s winters met de vrouwen in Oostenrijk en ’s zomers met aanhang naar een minicamping in het noorden. Mini als in: wij zijn de enigen. Zodat andere mensen geen overlast ervaren van de luidruchtige aso’s waarin wij (en onze indrukwekkende roedel kinderen) veranderen, als we samenzijn.
In een van de eerste jaren van ons kampweekend rolde een van mijn teamgenootjes tot mijn stomme verbazing een complete barista bar naar buiten op de brakke zaterdagochtend. Met melkschuimer, want ja, die cappu moet natuurlijk wel precies de juiste koffie-melk-schuimratio hebben. Ook als je op een modderig trapveldje in Feanwâlden staat. Nadat ik was uitgelachen, heb ik ze ter plekke omgedoopt tot ‘koffiesnobs’. Een geuzennaam die ze nu met trots dragen.
De uitzet is inmiddels uitgebreid. Afgelopen weekend gingen er mee: een partytent, een beamer en een boombox met discolampen. In de ene tent liep het luchtbed ’s nachts langzaam leeg, in weer een ander iglotentje lekte het zo erg tijdens een hoosbui, dat ze in de auto moesten tukken. Maar hé, we hadden ’s avonds wel voetbal kunnen kijken. En lekkere koffie! De dag kon niet meer stuk.
We slepen collectief op vakantie wat zooi met ons mee. Zoiets begint vaak met een pot pindakaas voor de kinderen (want die uit de Franse supermarkt smaakt toch echt niet zoals die van thuis), dan volgen de hagelslag, kaas en aardappelen en misschien al een hoofdkussen. Het eindigt met een eigen dekbed, een Nespresso-apparaat, fondueset en in het geval van de gasten in mijn B&B: keukenapparatuur.
Bij ons in de B&B: 'Ik keek licht gegeneerd alle kanten op, behalve naar de voorovergebogen spandex recht voor mijn neus’
Een koffiezetapparaat is namelijk geen uitzondering meer, zoals we ook konden zien bij Joop, een van de mannen van Anja, tijdens een aflevering van B&B Vol Liefde. Er staat heel duidelijk op de website van mijn B&B dat er een filterkoffiezetapparaat aanwezig is, en zelfs een percolator (voor de hipsters). En toch verkiezen mensen hun eigen koffiepads. Fascinerend. Een meneer was ooit zo gebrand op een bepaald gerecht dat hij wilde bereiden voor zijn date tijdens hun verblijf in ons vakantiehuisje, dat hij zijn eigen oven had meegenomen.
Maar het stel dat vorig weekend in ons huisje zat, spant toch wel de kroon. We zaten met ons gezin in de tuin te eten, toen de dame de hoek om kwam lopen.
“Mag ik deze halve zak friet aan jou geven?”, vroeg ze plompverloren. “We eten het niet meer en er is geen vriesla in het huisje. Toch zonde.”
Met mijn mond vol pasta nam ik de aangebroken zak aan. Niet dat ik iets had kunnen zeggen. Ik was zo perplex dat ze op de veranda hadden zitten airfryen, dat ik de zak braaf aannam. Ze waren slechts twee dagen van huis, maar konden blijkbaar echt niet zonder.
Overigens doen wij er zelf net zo hard aan mee. Wij hebben inmiddels een dakbak en een auto met serieus veel ruimte in de achterbak, maar mijn vriend is toch aan het azen op een auto met nóg meer ruimte. We hebben namelijk sinds twee jaar een hond en nu moet er ook twaalf kilo voer mee. En de hond zelf. De logische stap zou een efficiencyslag zijn. Maar ja, mijn sup-board moet ook mee. En mijn hoofdkussen. En mijn Sitting Suits-slaapzakjas, voor als het ’s avonds fris is. Want anders zit er een chagrijnig verkleumd kreng in de voortent. Dus ja… Die grotere auto komt er sowieso.
Lydian Coppus blogt op LINDA.nl over de leuke, mild vreemde en ronduit bizarre gasten die ze ontvangt in haar B&B. Ze is vaak de ideale gastvrouw, soms ook niet. Zoals die keer dat ze in een string in de achtertuin stond, toen huwelijksgasten kwamen inchecken. Het is in ieder geval nóóit saai. Ze schreef een boek over haar belevenissen als B&B-eigenaar: Doe alsjeblieft (niet) alsof je thuis bent.
Foto: Reinier RVDA
Bij ons in de B&B: ‘Op mijn eettafel stond een vaas vol poep en bloemen’
