Ook onze wenkbrauwen gaan met de trends mee. De ene keer een volle bos, het andere moment twee dunne strepen. Maar wat als je alles hebt kaalgeplukt en de haren niet meer terug groeien?
De dunne wenkbrauw: we hebben er in de zeroes wel iéts van geleerd. “Het is ten slotte wel je gezicht”, vertelt Trijnie aan LINDA..
Dit artikel is onderdeel van LINDA.dossier (Ont)haren. Meer weten?
Marloes (34) heeft alopecia areata: 'Het begon met een kale plek ter grootte van een euromunt'
Op haar twaalfde vindt Carina haar oma’s pincet in de badkamerkast. “Ik had best dikke wenkbrauwen, en wilde weleens weten hoe die eruitzagen als ze wat dunner waren. Symmetrisch werd het niet, waardoor ik maar bleef plukken. Tot er enkel nog een streepje haar overbleef.”
Als ze de foto’s nu terugziet, schaamt ze zich dood. “Maar toen vond ik het blijkbaar prima, want ik heb ze een hele tijd zo gelaten. Mijn ouders waren verbaasd, maar wisten hoe standvastig ik was. Nu, járen later, ben ik blij dat ik ze weer heb laten groeien. Als tiener kreeg ik te horen dat mijn wenkbrauwen nooit meer vol zouden worden, maar ik heb het tegendeel – gelukkig – bewezen.”
Sarah is vijftien wanneer ze een bon voor een bezoek aan de schoonheidsspecialiste wint. “Ik had dikke blonde borstels. Bij elk bezoek aan de schoonheidsspecialist kwam ik terug met een dunner streepje. Zelf plukte ik inmiddels dagelijks: het werd een obsessie.”
De eerste jaren groeien er zwarte – in plaats van blonde – haren terug. “Had ik nog een reden om te plukken. Uiteindelijk was er bijna niks meer van over en heb ik jaren zonder wenkbrauwen gelopen. Dat viel niet echt op, omdat ik blond haar heb.”
Sarah besluit haar wenkbrauwen te laten tatoeëren, maar dat vervaagt snel. “Daar heb ik veel littekenweefsel aan over gehouden. Ik durfde niet meer. Tot ik een paar jaar terug besloot om permanente make-up uit te proberen. Pas toen viel het op dat ik veel meer expressie op mijn gezicht kreeg: eindelijk geen blotebillengezicht meer.”
Baat bij een schone naad: zo voorkom je een pijnlijke haarnestcyste
Ook Evi kan zichzelf een plukker noemen. “Ik was er vroeger groot fan van, zeg maar gerust verslaafd. Destijds nam ik ook de wenkbrauwen van mijn vriendinnen onder handen, tot groot ongenoegen van hun moeders. We liepen er allemaal zo bij.”
Het epileren van haar wenkbrauwen is voor Evi nog steeds een zen-moment. “Al heeft het me jaren gekost voordat ze zijn terug gegroeid. Als ik nu naar de foto’s van vroeger kijk, vraag ik mij af waarom er toen niemand heeft ingegrepen. Het was een trend. Eentje die hopelijk nooit meer terugkomt.”
Trijnie is dertien wanneer ze begint met epileren. “Mijn moeder was woest: het was echt heel erg lelijk. Zonde vond ze het, begrijpelijk achteraf. Drie jaar later waren mijn wenkbrauwen aardig uitgedund en begon ik ze bij te kleuren met een potloodje. Door mijn ADHD ben ik gevoelig voor overplucking. De één bijt nagels, de ander pakt er een pincet bij. Dit bereikte een hoogtepunt tijdens mijn zwangerschap, waarschijnlijk door alle stress. Ik had mijn wenkbrauwen bijna volledig weggeëpileerd.”
De haren groeien niet meer ‘mooi’ terug. “Het lukte mij om er even vanaf te blijven, maar dan staan die haartjes alle kanten op. Ik heb een transplantatie overwogen, maar ben uiteindelijk voor semi permanente make-up gegaan. Dat is niet goedkoop, maar het was mij alles waard. Het resultaat overtrof al mijn verwachtingen. Na de eerste behandeling werd ik er dan ook een beetje emotioneel van: het is tenslotte wel je gezicht.”
Dit artikel is onderdeel van LINDA.dossier (Ont)haren. Meer weten?
Robyn liet haar wenkbrauwen verven en dat liep niet goed af: 'Ik herken mezelf niet'
