De liefde

Voor de liefde verhuist Anke in 1985 naar Vlieland. Na diverse baantjes, krijgt ze een baan aangeboden als campingbeheerder van het kampeerterrein de Lange Paal. En dat, terwijl ze eigenlijk de opleiding Jeugd en Welzijnswerk had gevolgd. “Ik maak altijd keuzes op basis van gevoel, niet op verstand. En dat heeft voor mij altijd heel goed uitgepakt.”

Want die opleiding komt ook op de camping gewoon van pas. “Een camping is net een klein dorpje. Daar is ook weleens ruzie. Een buurman die bijvoorbeeld veel te hard snurkt. Daar moeten we dan wel een oplossing voor vinden.”

Campinggasten keren jaarlijks terug, Anke ziet ondertussen de vierde generatie voorbijkomen. “Verliefde kleutertjes, die elkaar hier hebben leren kennen. Ze zijn later verliefd geworden en hebben mij gevraagd – als Babs – om hen te trouwen. Maar er gebeuren ook verdrietige dingen. Zie je een superleuk gezin, komt de moeder het jaar erop alleen. Gescheiden, of de man overleden. Die mensen lopen dan helemaal leeg, dan bied ik een luisterend oor.”

Boswachter op Vlieland

Naast campingbeheerder, is Anke ook boswachter bij Staatsbosbeheer. “De meeste mensen denken dat ik de hele dag bomen tel, maar het kantoorwerk hoort er ook bij. Ik geef voorlichting, organiseer excursies en doe af en toe een grote buitenklus, zoals het oormerken van de lammetjes die hier in het begrazingsgebied lopen, of een stuk raster controleren. Of kijken of de wandelroutes nog kloppen: dat is toch nauwelijks werk te noemen.”

Werken met dieren is ze als dochter van een dierenarts wel gewend. Ze reed mee op visites, er werden zeehondenjongen opgevoed in de garage en ze keek mee bij operaties. Maar een zeehond die ligt te bevallen langs de verharde weg, had ze nog niet eerder gezien. “Mijn collega tipte mij, er lag zo’n ontzettend dikke zeehond in het weiland. Ik erheen, ligt ze gewoon te bevallen. Op twintig meter afstand. Dat was wel apart.”

Strandjutten

De kleinheid van het eiland maakt dat Anke hier het liefste is. “Wil je onder de mensen zijn, dan ga je op het terras zitten. Niet? Dan fiets of loop je het dorp uit en kies je één van de duinpannetjes. Er is altijd een stuk strand waar niemand is.”

Dat er niemand is, betekent niet dat er niets te beleven valt. Dirk – haar man – is strandjutter. En dat levert nog weleens wat op. “In 1993 spoelde er een container vol met sigaretten aan. Dirk er ’s nachts achteraan, om de deuren van die containers open te maken. Wat een vondst, daar hebben we ontzettend veel plezier van gehad.”

“We hebben hier geen bouwmarkt. Spoelt er hout aan, dan wordt daar van alles meegemaakt. Trekker met kar erachter en laden maar. Schuttingen, meubels, hout voor de kachel. Maar dat was twintig jaar geleden, nu zijn er geen open vrachtschepen meer en zit alles in containers. Stoeltjes, kinderjasjes, kussens, fleecedekens, sinaasappelen of een container vol met pizzabodems en kruiden. Onze kleindochter heeft tot haar elfde elk seizoen een nieuwe jas.”

LINDA.204 ‘VLIEBIZA’ ligt woensdag 16 juni in de winkel en is ook online te bestellen. Met daarin: de prachtige strandshoot van Welmoed Sijtsma, een openhartig interview met Suzanne Bosman en Ferry Doedens, én vijf BN’ers die hun vakantiehuis op de Waddeneilanden laten zien. Niet te missen, dus.

Lees ook
Robert ten Brink heeft al 25 jaar een vakantiehuis op Vlieland: ‘Weg van alle rimram’