Micky (33) is pedicure en alleenstaande moeder van een dochter van twaalf (Jasmijn) en een dochter van twee (Kiki). Beide meiden hebben een andere vader, met wie ze geen contact hebben.
Zit je dan met je idealen. Journaliste Joan Makenbach spreekt moeder Micky over wanneer je toekomst niet helemaal volgens plan verloopt.
“Op de vraag wat ik wilde worden als kind, antwoordde ik steevast ‘moeder’. Voor mij geen carrière als dierenarts of dressuurrijdster, zoals mijn vriendinnen ambieerden; ik ging voor thuisblijfmama. Ik zag het al helemaal voor me: een leuke man, een doorzonwoning en dan gezellig koekjes bakken met mijn twee kids.
Die twee kinderen zijn er gekomen, maar daarbij houdt het helaas ook meteen op. Er is geen man in beeld. Beide vaders van mijn dochters hebben net voor of na de bevalling de benen genomen. Ze willen niks met hun kinderen te maken hebben en betalen geen cent alimentatie. Ik kan het me daarom niet permitteren om níet te werken, dus van gezellig met een boekje op de bank komt weinig terecht.”
'Als er iets in mijn top 10 staat van dingen die héél ruk zijn als je alleenstaand ouder bent, dan is dit het wel'
“Jasmijn en Kiki zijn mijn alles. Maar dit is dus niet het leven waarvan ik droomde. Ik voel me af en toe net een Tokkie als ik uitleg dat ze allebei een andere vader hebben. Als het niet per se hoeft, houd ik het voor me. Ze dragen allebei gelukkig mijn achternaam en we doen niet aan halfjes: de meiden zijn honderd procent zussen.”
“De vader van Jasmijn, Joachim, kende ik vanuit de kroeg. Onze relatie draaide voornamelijk om seks. Meestal gingen we apart van elkaar stappen, maar zochten we elkaar tegen sluitingstijd op om samen naar huis te gaan. Hij wilde meer, maar ik twijfelde of ik Joachim leuk genoeg vond voor een relatie. Hij leek me niet erg serieus. Daarin heb ik helaas gelijk gekregen.
Tot mijn grote schrik ontdekte ik met 21 weken dat ik zwanger was. Ik had al een tijd last van mijn buik, maar ik dacht dat mijn darmen opspeelden. De ziekte van Crohn komt in onze familie veel voor. Ik had een spiraal, vandaar dat ik ook geen menstruatie meer kreeg. Aan een zwangerschap heb ik geen tel gedacht, ook omdat je helemaal niets aan mij zag. Ik ben tenger en slank en had nog helemaal geen buik. De baby lag waarschijnlijk achter mijn schaambeen verstopt zei mijn huisarts, die voor de zekerheid even een testje deed.”
Verloskundige Michaela: 'Waar blijft het begrip voor vrouwen die niet wisten dat ze zwanger waren?'
“Joachim was in shock. Eerst enorm verbaasd en toen hij hoorde dat een abortus geen optie (meer) was, ronduit gemeen. Ik had hem erin geluisd, riep hij. En maakte hij me uit voor ‘een stoephoer die het met Jan en alleman deed’. Hij zou ‘dit bastaardkind’ nooit erkennen en wilde niets meer met mij te maken hebben.
Dat was de laatste keer dat ik iets van hem hoorde of zag. Zelf heb ik ook geen moeite gedaan hem erbij te halen. Ik had geen energie voor een rechtszaak of iets dergelijks. Ik wilde mijn energie richten op de baby. Samen met mijn ouders en vriendinnen stortte ik me op de babyuitzet. Na een oproep op Facebook hadden ze bijna alles al geregeld. Van een wieg tot box en alles gratis. Te lief.”
Doe maar duurzaam: hier huur je je babyspullen
“Jasmijn was een super zoete baby en mijn familie was stapelgek op haar. Als ik werkte, was ze bij mijn ouders of mijn zus. In de eerste jaren wilde ik nooit op stap, laat staan met iemand daten. Drie jaar geleden leerde ik via via Fernando kennen. Een schat van een man. Hij was superlief met Jasmijn en we fantaseerden over samenwonen en een gezin. Hij wilde graag kinderen, maar eerst samen genieten. Dat was ik met hem eens. Alleen, ook bij deze man, raakte ik weer door mijn spiraal heen zwanger. Blijkbaar ben ik mega vruchtbaar.
Deze keer ontdekte ik het al met dertien weken. Ik herkende het gerommel in mijn ‘darmen’ en haalde een test in huis. Omdat Fernando een kinderwens had, vertrouwde ik erop dat hij niet zou wegrennen. Dat deed hij ook niet. Tenminste, niet tíjdens de zwangerschap. Hij heeft me zes maanden aan alle kanten gesteund, vergezelde me naar verloskundigenafspraken en schilderde de babykamer roze.”
Sander voelde geen vaderliefde na geboorte zoons: 'Daar word je totaal niet op voorbereid'
“De bedoeling was dat hij na de bevalling bij ons zou intrekken. Maar toen baby Kiki eenmaal op mijn buik lag, ging hij zogenaamd zijn moeder ophalen om haar kleinkind te bewonderen. Ze zijn nooit gekomen. Fernando heeft zijn dochter ook nooit aangegeven op het stadhuis. In plaats daarvan kreeg ik een lange mail dat hij niet klaar was voor het vaderschap. Hij vond het allemaal heel erg voor mij en bladibla, maar hij kon het niet. Hij hoefde ook geen omgangsregeling. Hij vertrouwde erop dat ik het allemaal prima alleen zou regelen, dat had ik immers met Jasmijn wel bewezen. En o ja, als ik geld nodig had voor luiers of zo, moest ik ‘maar een Tikkie sturen’. Alsof een baby niet meer nodig heeft dan dat.”
“Deze keer was ik echt kapot van verdriet. Sowieso erg labiel van de bevalling, maar ook omdat ik echt stapelverliefd was op Fernando. Deze man leek de ideale vaderfiguur. Met hem zou ik dat ideale gezin kunnen vormen.
Nu, twee jaar later, is het nog steeds een enorme teleurstelling. Bovendien voel ik een diepe schaamte. Wat zegt het over mij als ik al zo jong, twee kinderen heb van twee verschillende mannen? Die bovendien niets met hun vlees en bloed te maken willen hebben en niet wisten hoe snel ze bij mij moesten wegrennen?”
De foto boven dit artikel dient ter illustratie.
Waarom kinderen vaker om hun moeder roepen dan om hun vader: 'We leren het ze zelf aan'
