Een kind adopteren uit het buitenland: dat is sinds mei 2024 per direct verboden. Presentatrice Lucille Werner (56), die zelf een kind adopteerde uit het buitenland, vertelt LINDA. hoe ze over dit acute adoptieverbod denkt.
“Ieder verhaal kent twee kanten en dan kun je niet uiteindelijk beslissen om uitsluitend één kant te kiezen”, vertelt de presentatrice.
In mei 2024 besloot het kabinet adoptie van een kind uit het buitenland per direct stop te zetten. Dit besluit is genomen naar aanleiding van een onderzoek waarin staat dat de overheid is ’tekortgeschoten in het tegengaan van adoptiemisstanden’. “Het is nu per direct verboden. Dat wil zeggen dat de dossiers die er liggen als het goed is nog worden afgemaakt. Maar we gaan wel over op een verbod, en dat vind ik te ver gaan”, vertelt Werner.
Ze vervolgt: “Met zeer veel respect voor alle casussen die niet goed zijn gegaan, want die misstanden, zoals roof en verhandeling van kinderen, moet je aanpakken. Daar moeten we zeker tegen optreden, want dat kan nooit de bedoeling zijn.”
“Het heeft wel degelijk een andere kant”, vindt de presentatrice. En dat weet zij, die zelf een kind adopteerde uit het buitenland, als geen ander. “Wij hebben onze zoon Angel (14) uit Bulgarije geadopteerd. Dat is een hele mooie ervaring geweest. Hij was vier jaar oud toen hij bij ons kwam. Hij ontwikkelt zich echt heel goed, heeft vriendjes, het gaat goed op school”, vertelt ze. “Tuurlijk heeft hij zijn vragen en verhalen, die ook gewoon een hele centrale plek in ons gezin hebben. We zijn daar heel open in. Iedere puber heeft zijn dingen, maar het is een hele gelukkige jongen.”
Dit verbod heeft niet alleen impact op kinderen die nu niet geadopteerd kunnen worden, maar ook op degenen die dat al zijn, denkt Werner. “Je gaat hiermee voorbij aan alle kinderen die deze geschiedenis hebben en die wel gelukkig zijn. Die hier een leven hebben, hun draai hebben gevonden en allerlei dromen najagen. Door dit verbod krijgen zij weer allerlei vraagtekens. En ook de ouders die een kind hebben geadopteerd uit het buitenland, die zich afvragen: ‘Moet ik me nu schamen?’ en ‘Had ik dit dan wel moeten doen?’. Het wordt gecriminaliseerd en dat is niet goed.”
Eline en haar man adopteerden drie zusjes uit Hongarije: 'We droomden altijd al van een groot gezin'
“Het is een verhaal van hoop en geluk. Angel is een gelukkige jongen die blij is met ons. We sluiten onze ogen echt niet voor zijn verleden, voor die eerste vier jaar van zijn leven. Dat is een onderdeel van ons allemaal.” Daarbij is een biologisch kind geen garantie op geluk, vindt Werner. “In hoeveel gevallen gaat het wel niet mis bij biologisch eigen kinderen? Bij gezinnen waar ontzettend veel leed is? We hebben geen diploma die we moeten halen voor het opvoeden van kinderen, en dat is ook goed. Het is ouderschap is heel kwetsbaar, maar bij verbieden zit je altijd fout.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Naar de al strenge regelgeving, die nog transparanter zou worden, wordt niet meer omgekeken. “De regelgeving is al enorm aangescherpt”, legt Werner uit. “De minister wilde een centrale organisatie optuigen die ervoor zou zorgen dat het nog transparanter zou worden. Dat wachten we niet eens meer af. Dat vind ik echt een gemiste kans. Ik hoop dat de toekomstige minister zich op dit dossier toch nog even achter de oren krabt en dit herziet. Je geeft kinderen nu een stempel mee.”
“Er wordt ook gezegd: ‘De cultuur in eigen land is altijd beter’. Begrijp me niet verkeerd, maar een kind is niet altijd beter af in eigen land. In de meeste gevallen niet”, vertelt de presentatrice. “Ik ben er voorstander van dat er eerst wordt gekeken of het kind kan worden opgevangen in eigen land en of er iemand is die daar voor het kind kan zorgen. Maar als er niets meer is, dan is dit in het belang van het kind toch het allerbeste?”
Per direct geen nieuwe adopties meer uit het buitenland
Werner benadrukt nogmaals: “Het is afschuwelijk om verhalen te lezen van kinderen die van alles hebben meegemaakt en waarvan moeders onder druk zijn gezet. En natuurlijk moet je processen goed doen en dat moet je enorm streng bewaken. Maar er gaan ook echt heel veel dingen goed als het om adoptie gaat.”
Volgens een adoptierapport van het Nederlands Jeugd Instituut uit 2015, zijn er per jaar gemiddeld twintig kinderen die ter adoptie worden gesteld in Nederland. “Interlandelijk gaat het per jaar om ongeveer vijftig kinderen. Kinderen vanuit Nederland adopteren komt eigenlijk bijna niet voor”, weet Werner. “Denk aan homostellen, of mensen die geen kinderen kunnen krijgen en heel graag alle liefde in een kind willen stoppen. Die ze alles willen geven. Kansen op geluk en op een carrière die ze anders nooit hadden gekregen. Bijna alle kinderen die geadopteerd worden, hebben in hun eigen land niks: geen broertjes, zusjes, ooms of tantes en geen opleiding. Ze gaan van weeshuis naar weeshuis en van opvang naar opvang – waar vervolgens niets is. Je ontneemt de toekomst van een kind.”
En niet alleen van het kind, voegt Werner toe. “Je ontneemt ook ouders een gevoel van liefde stoppen in een kind. Om een kind een gelukkig bestaan te geven. Dat is een heel mooi gevoel dat je als ouders bij je draagt. Of dat nou een biologisch kind is of niet, het gevoel van liefde is hetzelfde. En dat gun je ook homostellen, wensouders en noem maar op.”
Werner wil nog een boodschap meegeven: “Ik vind het echt belangrijk dat we ons bij alle beslissingen die genomen worden, realiseren wat verbieden betekent en wat voor een gevoel dat met zich meebrengt. Natuurlijk zijn er schrijnende verhalen en dat mag niet, maar er zijn ook mooie verhalen waarbij het goed is gegaan. Ieder verhaal kent twee kanten en dan kun je niet uiteindelijk beslissen om uitsluitend één kant te kiezen.”
Wensouders Nicole en Babette over adoptiestop: 'We hebben geen idee waar we aan toe zijn'
