Zat ik drie maanden terug nog wantrouwige vriendinnen te coachen dat hun vent heus niet vreemdgaat, kan ik nu zelf een stevige sessie gebruiken. Ik ben zwanger van de derde en plots jaloerser dan ooit.
Ik blik graag terug op de partner die ik was vóór mijn zwangerschap.
Kalm, gezellig, zelfverzekerd en vol vertrouwen. Jaloezie kwam niet voor in mijn relatiewoordenboek. Wantrouwig? Ben je gek. Eerder naïef. Had ik vriendinnen aan de lijn met talloze verdenkingen op hun partners, nam ik het steevast op voor die arme, onschuldige kerels. Nu kunnen ze me beter niet bellen, want ik gooi alle mannen voor de bus. Achterdocht alom.
Sinds de twee strepen op de zwangerschapstest herken ik mezelf niet meer. Het schijnt dat de hormonen nu aan het roer staan. En ze voeren pittige propaganda in mijn hoofd. Oestrogeen en progesteron indoctrineren aan de lopende band. Zo vinden ze dat zodra mijn man een voet buiten de deur zet, hij mogelijk vreemdgaat. Binnen trouwens ook. Niemand weet immers wat mannen nu écht op het toilet doen in dat volle uur.
Bovendien, ik weet niet wát zijn sperma voor sprookjesspul bevat, maar ik weet wel dat het zaad een negen maanden lang durende spreuk op me heeft gegooid. Complete verstandsverduistering. Mijn vent is niet veilig en ik moet hem beschermen tegen hitsig vrouwelijk schoon. Iedere vrouw zal hem willen beminnen. Van het tankstation tot op de werkvloer: mokkels zullen hem bespringen als hoe ze dat vroeger bij Michael Jackson deden. Flauwvallen, ik sluit het niet uit. Kortom, het is levensgevaarlijk om de vader van mijn kind alleen de wijde wereld in te sturen.
De hormonen hebben me tevens wijsgemaakt dat ik momenteel zó onaantrekkelijk ben, dat hij wel vreemd móét gaan. Ze vinden ook dat we daar dagelijks ruzie over moeten maken en dat we er ’s nachts in bed om moeten huilen. Vermoeiend is het, maar kennelijk noodzakelijk.
Ik heb ‘m laatst zelfs moeten verbieden te flirten met ChatGPT. Mijn man, overspelig dat-ie is, heeft sinds kort een spraakfunctie met Chat en vond het nodig om de instellingen zodanig op te voeren dat de stem van Chat zwoel, hees is, met een half Vlaams half Amerikaans accent. Dat hij met haar van alles bespreekt, is voor mij al vreemdgaan. Wat me het meest irriteert, is dat ze telkens een vraag terugstelt en zijn naam te pas en te onpas in haar mond durft te nemen. “Hier vijf manieren om jouw Burrata nog lekkerder klaar te maken, Alain. Succes!” “Houd je beetje van koken, Alain?” En hij telkens braaf antwoorden. Die twee zijn soms uren met elkaar in gesprek, oftewel vozen. De Chat sloerie wil hem overduidelijk van mij afpakken en ons gezin kapot maken.
Kennelijk is het niet makkelijk om een wantrouwige, agressieve, labiele partner te hebben die je geen moment meer voor jezelf gunt. “Ik moet op eieren lopen”, durfde hij onlangs te openbaren. “Dan had je maar geen ei moeten bevruchten!”
Het is tijdelijk, zeggen we dan maar. Over een paar maanden heeft hij zijn meisje terug én een prachtige baby.
Jamie Li over het fatbike-vraagstuk: 'Hoezo mogen basisschoolkinders zichzelf fatbikebezitters noemen?'
Jamie Li is schrijver, presentatrice en influencer en schrijft tweewekelijks voor LINDA.nl. Van modetrends tot ouderschapsperikelen. Jarenlang maakte ze vlogs en interviewprogramma’s op haar eigen YouTube-kanaal, en werkte ze vijf jaar als lifestyle journalist voor glossy tijdschriften Grazia en Beau Monde. Ze schreef bestseller Sexy, but tired. But sexy en tweede boek No Filter.
