Bonje

Van kinds af aan heb ik bonje met surprises. Ik snapte dat treurige geknutsel niet om een flauw onleesbaar rijmpje en een stuiterbal van drie gulden. Wat een werk. En voor wat? Voor een verminkt papier-maché hoofd van (toentertijd) Tweety – nu Fortnite – dat je nog diezelfde middag de kliko in knalde. Ik kan zoveel redenen bedenken waarom dit moet stoppen.

Sociale druk

Ik zal het maar gewoon eerlijk zeggen: ik heb last van sociale druk. Je zou denken dat een volwassene leert en groeit, maar niet deze volwassene. Ik heb mijn ego en zelfliefdeniveau nog altijd niet onder controle, wat erop neerkomt dat ‘mijn’ surprise spectaculairder moet zijn dan die van die andere uitsloofmoeder. Dat het in principe ‘mijn’ surprise is, vindt mijn kind trouwens ook. Hij praat in de ik-vorm noch wij-vorm en heeft het louter nog over ‘je’. “Wat je ook kunt maken mama, is een voetbalveld met Ronaldo erin die nét de winnende goal maakt. Levi voetbalt namelijk en is fan van Ronaldo. Dus.”

Perfectionistisch dat ik ben, vind dat ik een voetbalveld in elkaar moet knutselen van echt biologisch gras, geïmporteerd uit Portugal. Vanzelfsprekend een bijbehorende meet & greet inclusief signeersessie met Cristiano. Niks nep Sint, echte Ronaldo. Minste wat je kunt doen als moeder om de sociale status van je kind te verruimen. De realiteit leert echter dat ik enkel tijd heb voor het beplakken van een verregende Van Haren schoenendoos. Met goedkope stickers in voetbalvorm die veel te snel loslaten. Had ik nog liggen.

Dit jaar wordt het helemaal mooi, want mijn jongste heeft het inmiddels ook gemaakt tot groep zes. Dat betekent officieel bovenbouw, en zo het prille begin van alle surprise ellende en dus in totaal twee surprises. TWEE! Komt rauw op m’n dak vallen, want ik maakte dom genoeg de aanname dat groep acht van surprises af zou stappen. Want in mijn optiek: te kinderachtig en nota bene te druk met cito’s, schoolkamp en musical. Niets blijkt minder waar, de surprise staat nog pal op het programma. De primitieve, bestickerde schoenendoos kan ik ook op mijn buik schrijven, want het schoolbestuur verzoekt ook dit jaar weer vriendelijk: ‘Beste ouders/verzorgers, om teleurstelling te voorkomen én in het kader van gelijkheid, zorg dat ieder kind een mooie surprise ontvangt.’

Schrappen

Ik stel voor, in het kader van gelijkheid, dat alle ouders en kinderen zo min mogelijk hun best doen. Dat ieder gezin max drie vellen papier mag gebruiken. Dat we enkel gaan voor plakband en niets zitten te lijmen. Papier-maché: verboden. Surprises dienen qua formaat niet groter te zijn dan een schoendoos, de gedichten mogen enkel uitgevoerd door ChatGPT, de cadeaus schrappen we en die vijf euro doen we collectief in één pot. Oftewel, de spaarpot voor het schoolreisje, zodat er een keer wél snoep mee kan in de bus.

Stressvrij Sinterklaas vieren? 'Laat je niet opnaaien en durf keuzes te maken die passen bij jouw gezin'Lees ook