Het is maar goed dat de mama van Tijn geen strafrechter is, want gezien haar formulering is mijn zoon al schuldig. Vol verbazing lees ik haar reprimande wel vijftien keer. De ironie! Het was nota bene haar Terror Tijn die mijn zoon een jaar lang heeft gepest. De twee zijn inmiddels vrienden. In het kader van keep your friends close, but keep your enemies closer, zie ik het door de vingers. Maar ik vergeet niet gauw wat die etterbak allemaal heeft geflikt. Ik hoorde zelfs dat de scouts van HALT hem ook al in het vizier hebben.

Vuurspuwen

Ze had overigens beter mijn man kunnen appen. Die is tenminste niet zwanger. Ik daarentegen wil met mijn zwangere hoofd direct vuurspuwen. Want als ik érgens allergisch voor ben, is het voor snelle klikspanen. Ik noem het de snitchgeneratie. Het motto van deze klokkenluidergroep luidt: we kijken niet eerst naar onszelf, we pleuren het meteen op de app. In de spiegel kijken doen we niet, want het probleem ligt ongetwijfeld bij de ander.

Niemand is meer veilig. Van ouders tot kinderen, iedereen klapt aan de lopende band uit de school. Kauwgom geplakt onder je tafel? Zeker weten dat diezelfde middag nog een ‘belangrijke mededeling’ verschijnt in de klassenmail.

Schandpaal

Een beetje fatsoenlijk belletje lellen zit er dezer dagen ook niet meer in. Nog geen uur later sta je met foto en al als crimineel afgebeeld in de lokale buurtapp. Want, videodeurbel. Zal men een worst wezen dat het om een kind van zes gaat dat voor de eerste keer kattenkwaad uitprobeert. Niks, ‘ach het zijn nog maar kinderen’, aan de schandpaal zal je. Vroeger kon je tenminste nog een beetje anoniem flaneren in de buurt. Nu word je het liefst met BSN en vingerafdruk erbij gelapt in de eerste de beste appgroep.

Schelden, pesten, ruzies uitlokken, schoppen, slaan, liegen en bedriegen: ik heb de vrienden van mijn kinderen de meest beschamende dingen zien uitvreten. Toch zal ik daar niet gauw een ouder op aanspreken. Wat schiet je ermee op? Klikken is voor zwakkelingen die teren op andermans fouten. Ik stoom mijn kinderen eerder klaar voor de ‘echte’ wereld, waarin klikken en miepen bij mama je toch niet meer zal redden. Bovendien het goede voorbeeld willen geven. Want ook al jeuken mijn handen om een blik bagger open te trekken over de daden van Inekes Terror Tijn, houd ik me keurig in. Immers, snitches get stitches.

Jamie Li over het fatbike-vraagstuk: 'Hoezo mogen basisschoolkinders zichzelf fatbikebezitters noemen?'Lees ook