Zwangerschap

Afgelopen kerst ontdekten we dat ik zwanger was. We waren dolgelukkig en besloten dit mooie nieuws meteen te delen met onze dierbaren. Het was voor iedereen een prachtig kerstcadeau. Toevallig was ook mijn beste vriendin zwanger. Ik hoopte samen volop van onze dikke buiken en later de kinderen te genieten.

Helaas voelde ik me lichamelijk erg slecht. Van ’s morgens tot ’s avonds hing ik boven de wc-pot. Ik heb me zeker tot week zestien zo naar gevoeld. Wel probeerde ik sterk en dankbaar te blijven en dwong mezelf te blijven eten.

Gelukkig ging met de baby alles goed. Ik ben een ongeduldig en enthousiast persoon, al voor de twintig weken hadden we zeker al vijf echo’s gehad. Het hartje klopte gestaag, de groei was goed en we waren door het dolle toen we hoorden dat we een meisje kregen; onze Belle.

Ik stond heel onbevangen in mijn zwangerschap. Elke echo zag ik als een feestje, de manier om onze baby weer te bewonderen. Alleen bij de twintigwekenscreening was ik stikzenuwachtig. Vanuit het niets zei ik tegen Ferry en mijn moeder dat ik het gevoel had dat het niet goed was met Belle.

Bij de laatste echo bleek Cindy's baby niet meer te leven: 'Toen kwam ik erachter wat een gebroken hart is'Lees ook

Onverklaarbaar gevoel

Dat onverklaarbare gevoel werd vrijwel direct bevestigd door onze verloskundige. Na een blik op de echo schoof hij zijn stoel naar achteren, deed zijn bril af en zei: ‘Jongens ik heb slecht nieuws’. Vanaf dat moment hoorde ik zijn woorden als in een roes. Hij vertelde dat hij een open ruggetje bij onze dochter zag. Hij stuurde ons door naar het ziekenhuis in Nijmegen, waar ze gespecialiseerd waren in ernstige afwijkingen.

Ik zakte door mijn hoeven, mijn wereld stortte in. Het was vrijdagmiddag. We konden er pas maandag terecht. Ik weet niet hoe ik dat weekend überhaupt ben doorgekomen. Mijn hoop was weg, ik voelde aan alles dat we afscheid moesten gaan nemen. Ook dat vermoeden werd werkelijkheid. Je hebt vijf gradaties en onze dochter had de een na zwaarste vorm. Haar perspectief was hartverscheurend; het zou een leven vol pijn kunnen betekenen. Het woord ‘pijn’ gaf voor mij en Ferry de doorslag: dat wilden we niet voor ons meisje.

Er zat niets anders op dan ons kind uit liefde te laten gaan en de zwangerschap af te laten breken. Ferry pakte me vast en heeft me voor mijn gevoel niet meer losgelaten. Hij heeft gezorgd dat ik rechtop bleef staan en sterk kon zijn, om onze dochter geboren te laten worden en weer te laten gaan.

De bevalling

Gelukkig werden we enorm lief en menselijk opgevangen door de artsen in het UMC. Ze maakten een afspraak voor de bevalling, een paar dagen later. Bijzonder genoeg heb ik Belle tot die dag enorm veel gevoeld. Haar schopjes gaven me een soort bevestiging dat het goed was. In die rollercoaster was ze dicht bij ons en liet van zich horen.

Nog een bijzonder moment: Belle zou stilgeboren worden, maar kwam na een weeënstorm van acht uur levend ter wereld. Ze was perfect en helemaal af. Met prachtige oortjes en nageltjes op haar minihandjes en -voetjes. De gynaecoloog verzekerde ons dat ze geen pijn had en ze heeft nog een half uur bewegend en ademend bij ons op de borst gelegen. Dat is het allermooiste cadeau ooit geweest dat we voor altijd koesteren.

Toen ze overleed kregen we verschillende opties voorgelegd, wij hebben gekozen voor een wateropbaring. Het kindje wordt dan in een glazen bak met koud kraanwater gelegd. Het lichaam reageert hierop door een foetushouding aan te nemen; een prachtig beeld. Op die manier bleef ze het mooist en konden onze familie en vrienden haar ontmoeten en vasthouden. Mijn geweldige vriendinnen hadden ook nog een fotoshoot geregeld via Stichting Still.

Renate beviel van een stilgeboren baby: 'Niemand vraagt om een foto, terwijl hij voor ons de mooiste is'Lees ook

Rouwen en trotsheid

Die tijd voelde dubbel. Er was veel verdriet, maar Ferry en ik voelden ons meteen papa en mama. Belle was het eerste kleinkind van mijn ouders, ook voor hen was het een mix van rouwen en trotsheid op dit mooie meisje. Ze maakte echt deel uit van ons gezin. Ik nam Belle ’s morgens uit de waterbak, wikkelde haar in een handdoek en nam haar lekker bij me in bed om haar te bewonderen. Na twee dagen hebben we besloten haar te laten cremeren. Ik ging mezelf al teveel aan haar hechten. Haar uit handen geven is ook het moeilijkste moment van mijn leven geweest.

Ook voor de crematie volgden we ons eigen plan. We hebben haar uitvaart alleen met z’n tweetjes gedaan met een playlist met muziek die op onze relatie en op Belle sloeg. Onze moeders zorgden voor een roze bloemenzee, passend bij Belle.

Een paar dagen na de crematie hebben we een eerbetoon voor Belle op social media gezet. We wonen in een klein dorp en wilden ongemakkelijke confrontaties in de supermarkt of op straat voorkomen. Op deze manier wisten mensen waarom ik geen dikke buik meer had en ook niet achter een kinderwagen liep.

Veel steun

De eerste maanden waren vreselijk. Je wordt wakker en weet meteen dat er iets vreselijks is. Je wereld blijft lang stilstaan. Geen kind immers zo aanwezig als het kind dat wordt gemist. Gelukkig ontvingen we enorm veel steun van alle kanten. Onze werkgevers reageerden heel attent, waardoor we veel ruimte kregen om met z’n tweeën te rouwen. Mijn beste vriendin beviel van haar dochter en vernoemde haar naar Belle. Hierdoor werd ze de ‘sister by soul’ van Belle. Haar liefde kunnen geven, troost me elke dag.

De relatie met Ferry werd steeds hechter. We vinden nog meer dan ooit liefde, steun, pijn, lol en liefhebben bij elkaar. Ook dit zien we als een gift van Belle.
Voor mezelf heb ik hulp gezocht bij een professionele rouwcoach, om mezelf opnieuw uit te vinden. In het begin ging ik er twee keer in de week heen, inmiddels is dat eens in de zes weken.

Er is een leven voor en na Belle. Voor was ik heel onbevangen en zorgeloos, nu is mijn wereld verdrietig, maar ook sterker, groter en rijker. Mijn moederhart is geopend. Ik voel me op-en-top mama en weet zeker dat Belle ooit broertjes en zusjes gaat krijgen.”

Desirée (51) brengt moeders van stilgeboren baby's bij elkaar: 'Samen dragen we de stilte'Lees ook