‘Bikers For Animals’

De situatie in Oekraïne raakt mens én dier. “Een hele hoop dieren lopen op straat rond zonder baasje of zitten opgesloten in huizen”, vertelt Cora. Wanneer Cora hoogte krijgt van een actie, opgezet door Bikers For Animals, weet zij wat haar te doen staat. Vrijwel direct meldt ze zich aan als vrijwilliger voor de actie en komt ze door de screening van de organisatie heen.

Elke dierenwinkel en dierenarts belt Cora daarna af voor spullen of een kandidaat. “Al snel belt Aimée terug. Ze zei tegen mij: ‘Ik heb spullen én wil mee”, vertelt ze. Voor de twee het wisten, zaten ze samen in een busje richting Oekraïne.

In totaal rijden er elf bussen met aanhangers en een vrachtwagen van de stichting Bikers For Animals richting Polen. De stichting zet zich in tegen dierenleed. In een colonne van twaalf voortuigen vertrekken ze naar het Poolse plaatsje Dobromierz. Alle busjes en aanhangers zijn volgeladen met hulpgoederen voor de dieren. Uiteindelijk rijdt een kleine groep, onder wie Aimée, door naar het grensplaatsje Fredropol. Cora blijft achter in Dobromierz.

Puppy-en kitten melk

“Wij hadden vooral goederen mee zoals puppy- en kittenmelk. Daar was aan de grens weer meer vraag naar”, vertelt Aimée. Ongeveer anderhalve dag later komt ze met bijrijder Stefan aan op de bestemming. “Ik schrok soms echt van wat ik daar zag”, vertelt Aimée. “Zóveel dieren die er gewoon goed uitzagen, alleen dan zonder baasje. Er lijkt voor de gevluchte mensen uit Oekraïne genoeg eten en drinken te zijn, voor dieren is dat helaas niet zo.”

Net voordat ze terug willen gaan rijden naar Nederland, krijgt hun avontuur een aparte wending. “We kregen een belletje vanuit een organisatie daar of we honden mee konden nemen. Ze zouden om acht uur ’s avonds aankomen. Omdat onze bus leeg was, dachten we: waarom niet?”

Ondanks dat Aimée de honden dolgraag een tweede leven wilde geven in Polen en Nederland, houdt ze er een vervelend onderbuikgevoel aan over. “Het brengt veel risico’s zoals ziektes met zich mee. Daarnaast kleurt Oekraïne donkerrood op de ziekte Hondsdolheid.” Uiteindelijk besluiten Aimée en bijrijder Stefan de dieren niet mee te nemen. “Je weet niet of ze de juiste papieren hebben voor Nederland. Dieren redden is één ding, maar dan wel op een veilige manier.”

Indruk

Cora en Aimée hebben een dubbel gevoel aan hun avontuur overgehouden. “We hebben gedaan wat we konden. Tegelijkertijd voel je je nog steeds machteloos”, vertelt Aimée. “Het is eigenlijk nooit genoeg. Alles wat ik kan doen voelt als een druppel op een gloeiende plaat. Maar ik hoop dat door die druppel de plaat toch een beetje afkoelt”, vult Cora aan.

De volgende rit van het duo staat daarom alweer gepland voor over drie weken. Ze zullen dan opnieuw met een flink aantal vrijwilligers vertrekken richting Oekraïne.

Foto: Simone Gerard Fotografie

Koning kan Oekraïense gezinnen opvangen op kasteel Het Oude LooLees ook