Wel prik, geen prik. Wat doe je als je partner, zus of zoon een heel andere mening heeft over het coronavaccin dan jij? ‘Ik vond het belangrijk mijn zorgen met ze te delen, daarna liet ik het gaan. Wat komt, dat komt.’
In LINDA.209 ‘OH WAT EEN JAAR’ spreken drie duo’s over hun verschillen, waaronder Heloïse (47) en haar zus Willemijn (51). In Heloïses gezin is iedereen gevaccineerd, Willemijn is de enige in de familie die níet voor een prik koos.
“Wij zijn geen zussen die alles samen doen, wij leiden een totaal ander leven. Maar onze band is onvoorwaardelijk, daar komt zelfs corona niet tussen. Ik wind me er totaal niet over op dat zij anders denkt over het vaccin en de overheid. Willemijn houdt zich al ruim 25 jaar bezig met alternatieve geneeswijzen. Dan is het niet verrassend dat ze kritisch kijkt naar het vaccin.
Ik had op mijn werk juist elke dag te maken met doodongelukkige leerlingen, die niet naar school mochten zolang er geen vaccin was. Hoewel Willemijn het niet eens was met al dat getest en die mondkapjes op school, weet ik dat ze veel respect heeft voor mijn werk.
Onze moeder vindt het lastiger, zij wordt behoorlijk heen en weer geslingerd. Toen ze vertelde dat ze de prik niet wilde, heb ik mijn zoon op haar afgestuurd. Raphaël heeft leukemie gehad, hij dankt zijn leven aan de medische wetenschap. Ik ben blij dat hij mijn moeder heeft overtuigd en dat Willemijn het zo heeft gelaten.
‘Terrorisme-expert Beatrice de Graaf zegt dat ik met jou moet blijven praten om te voorkomen dat je radicaliseert’, zei ik laatst tegen mijn zus – half voor de grap. Ik maak me niet echt zorgen, maar ik probeer de lijnen wel open te houden.”
“Heloïse en ik zijn totaal verschillend. Onze ouders stimuleerden die eigenheid, we mochten als kind ieder bij een andere hockeyclub en speelden in verschillende orkesten. Heloïse begon al jong aan huisje-boompje-beestje, ik was nog lang druk met navelstaren. Een keer brandden we samen salie, maar dat was om haar tweedehands auto te reinigen. Toen haar zoon kanker kreeg, wist ik het echt niet beter. Wij gunnen elkaar het anders zijn, ook nu.
‘Als jij toch denkt dat wij over twee jaar allemaal dood zijn door de prik, hoef je mij ook meer niet in je testament op te nemen’, zei ze toen ik vroeg of ze mijn executeur wilde worden. Omgekeerd kon zij er wel om lachen toen ik bij mijn ouders heel hard ging zitten hoesten – uiteraard wel op veilige afstand.
Wat met Heloïse wel lukt, liep met veel kennissen helaas anders: door mijn kritiek op de overheid ben ik van een hoop mensen verwijderd geraakt. Het verschil met mijn zus is dat wij elkaars goede intenties blijven zien. Dat ik niet wilde dat mijn ouders zich lieten vaccineren en zij juist wel, komt allebei voort uit liefde. Ik vond het belangrijk mijn zorgen met ze te delen, daarna liet ik het gaan. Wat komt, dat komt. Ook ziekte en dood horen bij het leven. Ik vind dat niks om bang voor te zijn.”
LINDA.209 ‘OH WAT EEN JAAR’ ligt nu in de winkels en barst bijna uit de voegen. Prachtige interviews en fotoshoots met André van Duin, Raven van Dorst, Hugo de Jonge, Leontine Ruiters, Marieke Elsinga, Sinan Can en Jelka van Houten liggen op je te wachten. Mis ‘m niet en bestel het nummer via onderstaande knop.
Kajsa Ollongren over de impact van dát A4'tje en 'functie elders': 'Ik zal er nooit van verlost zijn'
