Geen bevalling op bed, in bad of op een baarkruk, maar… In de auto. Het overkwam Robin van Malssen (40) en zijn vrouw Nathalie (37). Met als enige hulp een 112-medewerker aan de telefoon.
Ter ere van de nieuwe LINDA.196 ‘DE BEVALLING’ maken we vier speciale ‘Werpsterren’-edities. Hierin komen vaders aan het woord over hoe zij de zwangerschap, bevalling en kraamweek hebben ervaren.
1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Ik dacht altijd dat ik maar één kind wilde, zodat ik die kon verwennen en de volle aandacht kon geven. Toch ging het een jaar na de geboorte van onze dochter Jazz (nu 4) weer kriebelen. Waar het bij Jazz lastig was geweest om zwanger te raken, was het nu in één keer raak. Alsof onze lichamen nu wisten hoe het moest, haha.
De zwangerschap verliep goed. Nou is Nathalie ook wel echt een bikkel; zij klaagt nóóit. Wel stonden we onder controle in het ziekenhuis, omdat Jazz bij de geboorte klein was en ook Mace aan de kleine kant bleek. Nathalie moest daarom in het ziekenhuis bevallen.”
Foto: Sachin Fotografie.
“Het begon 29 april 2019 rond 6.00 uur ‘s ochtends, toen de vliezen braken. De weeën werden maar niet regelmatig, maar ik zag Nathalie het wel steeds moeilijker krijgen. Rond 9.00 uur belde ik het ziekenhuis, waar we meteen langs mochten komen.
We reden erheen met de gedachte dat we er zouden blijven, maar eenmaal daar werden we na wat testjes weer naar huis gestuurd. De bevalling zou nog wel even duren, werd gezegd. Ik vond dat erg raar en vooral Nathalie had er geen goed gevoel bij. We stribbelden wat tegen, maar uiteindelijk gaven we ons er toch maar aan over. Zij hebben ervoor geleerd en zullen het wel weten, dachten we.”
“Na een half uur rijden waren we weer thuis en nog geen vijf minuten later kreeg Nathalie een weeënstorm. Ze gaf over en was door de pijn niet meer goed aanspreekbaar. Dat was vrij eng. Als ik haar vroeg hoe het ging, gaf ze geen antwoord. Ik voelde me hulpeloos en belde weer naar het ziekenhuis.
We mochten terugkomen, maar de rit ging een stuk minder makkelijk dan voorheen. Nathalie had veel pijn en hoewel ik met een bloedgang naar het ziekenhuis wilde rijden, kreeg zij dan alleen maar meer last. Ik probeerde rustig te blijven, tot Nathalie ineens riep: ‘Hij komt!’ De paniek stond in haar ogen.”
Lees ook
Naomi beviel op de parkeerplaats van het ziekenhuis: ‘Het leek wel openluchttheater’
“Ik probeerde op de weg te letten – het was natuurlijk ook belangrijk dat we niet verongelukten – en ondertussen Nathalie in de gaten te houden én 112 te bellen. Waarschijnlijk waren het een paar seconden, maar voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voor ik iemand aan de lijn kreeg. Ondertussen merkte ik dat het naast me menens werd. ‘Ik voel zijn hoofdje!’
Ik reed zo snel mogelijk van de weg af naar een Kiss & Ride-plek bij een metrostation en stapte uit de auto. Zodra ik het portier bij Nathalie opentrok, zag ik hoe onze zoon Mace uit haar floepte. Nathalie ving hem zelf op. Dat is wel de clou van het verhaal hoor: Nathalie is de held.”
“Mace was stil, blauw, en had de navelstreng om zijn nekje. ‘Hij ademt niet, hij ademt niet!’, riep ik naar de 112-medewerker. Met mijn mobiel tussen mijn schouder en oor, probeerde ik de aanwijzingen op te volgen. We haalden de navelstreng los, maakten Mace’ mondje schoon en legden een jas om hem heen. Gelukkig begon hij toen wat geluid te maken en kregen zijn wangetjes meer kleur.
Vervolgens rende ik richting het geluid van de ambulance. Toen ik ze zag, zwaaide ik druk heen en weer met mijn armen. Tevergeefs. Ik zag de bestuurder precies de andere kant op kijken en me voorbij rijden. Ik kan er nu om lachen maar op dat moment sloeg echt de paniek toe.”
“Mijn adrenalinelevel zat tegen het plafond. Toen de ambulance eenmaal bij ons was, kwam de rust wat terug. We maakten kennis met twee lieve ambulancemedewerkers die ons rustig hielpen en mij de kans gaven de navelstreng door te knippen. Eenmaal in het ziekenhuis bleek alles goed te gaan met Mace en mochten we diezelfde dag nog naar huis.”
“Thuis was het even bijkomen, maar de kraamweek verliep verder prima. Later heeft Nathalie nog wel hulp gezocht om de periode een beetje te verwerken. Er speelde op dat moment meer, maar de bevalling was natuurlijk ook niet niks. Ikzelf heb ergens een plek in mijn hoofd waar ik lastige dingen wegstop, waarna ik er niet meer aankom. Dat is een mannending, denk ik. Soms komt het even tevoorschijn en merk ik dat ik het ook nog niet helemaal verwerkt heb.”
Foto: Agnes Breekweg fotografie.
Lees ook
Nathaly beviel midden op de weg en in de gang van het ziekenhuis van haar tweeling
“Het gaat goed met ons. Mace kan een duivel zijn, maar is ook de komiek in huis. Hij doet er alles aan om je aan het lachen te maken en kan soms spontaan een knuffel of kus geven. Echt een fijn ventje.
Achteraf baalden we er wel van dat we niet naar ons eigen gevoel hebben geluisterd. We hadden eigenlijk een second opinion moeten aanvragen. Je weet als ouders, en zeker als moeder, vaak wel hoe het zit. Toch houd ik vooral de mooie herinneringen bij me als ik aan de bevalling terugdenk. Het had natuurlijk anders kunnen aflopen, maar je hebt er niks aan om telkens ‘wat als’ te denken. De leuke reacties van mensen, de krantenknipsels, het hectometerpaaltje van de plek waar Mace geboren is dat we van de gemeente kregen: die blijven me bij. Het is een verhaal dat Mace elke verjaardag te horen zal krijgen en altijd speciaal blijft.”
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
