De weeën van Reshmi (34) bouwden langzaam op; toen haar vliezen braken ontstond paniek. Hoe kom je zo snel mogelijk in het geboortehotel als de hele weg er naartoe vol staat met auto’s?
Voor elke fase heeft Reshmi, wetenschappelijk onderzoeker, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Het duurde zeven maanden voor mijn vriend Sidney (34) en ik in verwachting waren. Dat is achteraf niet lang, maar ik was toch al snel bang dat het niet zou lukken. Toen ik een positieve test deed, was ik dan ook heel blij dat we wel vruchtbaar waren.”
V.l.n.r.: 16 tot 22 weken zwanger.
“Bij vijf maanden werd ik gescreend op zwangerschapsdiabetes. Dat is in Rotterdam gebruikelijk als je daar een verhoogde kans op hebt en ik viel in deze categorie omdat ik Hindoestaans ben. Ik had er helemaal niks van gemerkt, maar ik bleek het inderdaad te hebben. Het risico daarbij is dat de baby te snel groeit en daardoor eerder geboren wordt, terwijl de organen dan nog niet helemaal ontwikkeld zijn.”
“Ik had het geluk dat ik de diabetes met een dieet onder controle kreeg – soms werkt dat namelijk niet en moet je insuline spuiten. Ook deed ik veel zwangerschapsyoga. Ik leefde erg regelmatig en dat hielp: het ging goed met de baby. Ondanks de diabetes heb ik me eigenlijk nog nooit zo goed gevoeld als toen.”
“Ik was 39 weken zwanger toen ik om 7.30 uur pijn voelde die steeds erger werd. Om de pijn weg te krijgen ging ik kwispelen: in een hoek van 90 graden staan en met mijn billen heen en weer schudden. Dat had ik bij de bevallingscursus geleerd en hielp heel goed.”
“Rond 14.00 uur kreeg ik ontzettende pijn en ineens: flats! Mijn vliezen braken zoals in de film, zoals iedereen zegt: dat gebeurt niet. Nou, dat gebeurde dus wél. Het was een waterval met viezigheid. Daarna voelde ik de baby indalen. Dat was het bizarste dat ik ooit gevoeld heb. Ik voelde echt een mens door me heen gaan.”
“Ik mocht niet thuis bevallen omdat we op de zesde verdieping woonden, dus we moesten naar het geboortehotel bij het ziekenhuis. Sidney bleef rustig en heeft me er doorheen geloosd. Het was een moeilijke tocht naar de auto, waar we rond 15.00 uur eindelijk in zaten. Maar toen kwam het pas. We woonden in hartje Rotterdam, het was 21 december en dus megadruk door de kerstinkopen. We kwamen binnen no time in de file.”
“Ik was in paniek en dacht: ik beval in de auto, dit wordt zó’n verhaal. Sidney zag een motoragent en toeterde om zijn aandacht te krijgen. Dat werkte: de agent kwam. “We gaan over de trambaan”, zei hij, “volg mij.” Ik had veel pijn, maar moest op dat moment heel hard lachen. Hoe kregen we het voor elkaar?”
Sidney maakte deze hele leuke animatie die het verhaal goed samenvat:
“We scheurden de straten door. Elk hobbeltje voelde ik en deed verschrikkelijk pijn. We hebben er een kwartier over gedaan, terwijl we er anders dik een uur over zouden doen. Rond 15.15 uur kwamen we aan bij de spoedeisende hulp. De agent schreef ons kenteken op zodat we geen boetes hoefden te betalen en ineens pakte ik Sidney vast: “De baby komt nú.””
“In een rolstoel sjeesden we de gangen over. In de verloskamer kwam er eindelijk wat rust over me heen en begon de bevalling pas echt. Ik was op dat moment alles van de bevallingscursus vergeten, maar Sidney wist het nog en hielp me er weer doorheen. Op 21 december 2015 om 16.02 uur werd onze zoon Keyan geboren en kwam bij Sidney alle spanning eruit. Hij huilde van blijdschap en ook ik was ontzettend opgelucht dat Keyan er was.”
“Keyan had zijn handje naast zijn hoofd toen hij geboren werd, waardoor ik helemaal was uitgescheurd. Daar heb ik echter níks van gevoeld, terwijl ik geen pijnstilling had. Dat is die oerkracht die ervoor zorgt dat vrouwen dit kunnen. De gynaecoloog vroeg bij het hechten of ik yoga had gedaan. Zij merkte het aan de manier waarop ik ademde. Dit kan ook geholpen hebben tegen de pijn, dus zwangerschapsyoga is zeker een aanrader.”
Een paar uur na de bevalling.
“Zo goed als de bevallingscursus en zwangerschapsyoga me hadden voorbereid, zo slecht was ik voorbereid op de kraamweek. Ik liep tegen zoveel dingen aan. Toen ik moe was van een nacht doorhalen door de borstvoeding, zei onze kraamverzorgende: “Pas op, dadelijk krijg je een depressie.” Dat viel enorm slecht, want hierdoor ging ik denken dat ik dingen anders – en dus verkeerd – deed. Nu weet ik dat dat niet zo was.”
“Ik zeg sindsdien nooit meer ‘geniet ervan’ tegen iemand die net bevallen is. Daardoor denk je namelijk dat je móet genieten, maar het is niet constant genieten. Het is zwaar en nieuw en pijnlijk. Ik was zo verliefd, maar ook helemaal radeloos. Je komt misschien in een depressie wanneer je denkt dat je je niet slecht mag voelen als je net een gezond kindje hebt gekregen. Ik heb ook echt wel eens gedacht: eigenlijk wil ik dit helemaal niet. Ik wil heel graag dat vrouwen beseffen dat dat erbij hoort en dat het niet altijd die roze wolk is.”
“Het gaat hartstikke goed met ons. We zijn net verhuisd naar een huis buiten het centrum. Mocht er een tweede komen – we hebben nog geen plannen – hebben we in ieder geval geen last van de drukte.”
Lees ook
Abbey zat op haar 23e in de overgang, maar raakte toch zwanger met eicellen van haar vrouw
“De politieagent schreef een aantal dagen na de bevalling een Facebookbericht over hoe hij deze dag beleefd had. Zo grappig om het eens vanuit zijn perspectief te lezen. We hebben de agent chocola en een kaart gestuurd als bedankje en we kregen van de politie Rotterdam een officiële brief. Ons bevallingsverhaal vind ik achteraf supermooi. We zijn de agent eeuwig dankbaar voor zijn hulp.”
Het Facebookbericht van de politie. (Er staan een aantal feitelijke onjuistheden in, waaronder de geboortedatum.)
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
