Een uur na de laatste controle in het ziekenhuis kwam de bevalling van Naomi (28) in een stroomversnelling terecht. Het ging zó snel dat ze de verloskamer in het ziekenhuis niet eens haalde.
Voor elke fase heeft Naomi, officemedewerker, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Ruth voelt minder connectie met derde kind: ‘Waren we maar bij twee gebleven, dacht ik even’
“Mijn vriend Kevin (27) en ik hadden een dochter, Evina (5), en wilden graag nog een tweede kind. Vanaf het moment dat we dit besloten, heeft het vijf maanden geduurd tot ik zwanger was. Ik was er (te?) veel mee bezig. Zo hield ik elke dag via een app mijn cyclus in de gaten. Toen ik het van me afzette, niet meer op de app keek en zei: ‘We zien wel of het komt of niet’, raakte ik zwanger.”
“De eerste drie maanden was ik heel misselijk. Ik heb abnormaal veel overgegeven. In het tweede trimester werd een te snelwerkende schildklier bij me ontdekt. Hierdoor hield ik eten niet goed binnen. Het was een auto-immuunziekte, wat wil zeggen dat je lichaam zich tegen zichzelf afzet. Hierdoor was er een kans dat mijn lichaam de baby zou afstoten. Vanaf dat moment was ik medisch en moest ik in het ziekenhuis bevallen in plaats van thuis in bad, zoals ik eigenlijk wilde.”
“Ik was hier vrij nuchter onder en had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. De laatste drie maanden ben ik ineens twintig kilo aangekomen, dat was pittig. Verder is de zwangerschap goed verlopen.”
Naomi aan het einde van haar zwangerschap.
“Ik kreeg na veertig weken en drie dagen last van een harde buik. De volgende dag ging ik op controle en bevestigde de gynaecoloog dat mijn lichaam zich aan het voorbereiden was op de bevalling. Ik voelde me toen nog fit genoeg om op de fiets naar huis te gaan, met Evina achterop.”
“Eenmaal thuis werd de pijn erger en ging ik op aanraden van mijn schoonmoeder toch maar weer naar het ziekenhuis. Hier bleek ik nog maar één centimeter ontsluiting te hebben, dus vertrokken we weer naar huis, met de auto deze keer.”
“Ik had tijdens de zwangerschap gelezen dat thèta-muziek – een soort meditatiemuziek – kan helpen om te ontspannen en je weeën goed op te vangen. De kinderen slapen er nu goed van in en ook toen heeft het geholpen. Nog geen uur na thuiskomst had ik het zo zwaar dat ik niet meer kon praten.”
“Kevin bracht Evina weg terwijl ik bij mijn schoonmoeder en schoonzus in de auto stapte om naar het ziekenhuis te gaan. Toen ging het heel snel: onderweg braken mijn vliezen en ik kreeg meteen persdrang. Ik kon niet voorkomen dat het hoofdje er al uitkwam. Terwijl mijn schoonmoeder hard doorreed, had ik vreselijke pijn en baalde ik dat Kevin er niet bij was.”
“Eenmaal op de parkeerplaats van het ziekenhuis, rende mijn schoonzus naar binnen om hulp te halen. Gelukkig was Kevin er ook snel. Er kwamen verpleegkundigen met een brancard, maar ik moest zelf uit de auto zien te komen. Al voelde het als de hel; ik raakte niet paniek en bleef gefocust. Dit kind moest veilig ter wereld komen.”
Het gezin op de parkeerplaats van het Hagaziekenhuis:
Bron: Hagaziekenhuis.
“Er waren inmiddels steeds meer mensen, ook onbekende voorbijgangers, om ons heen komen staan. Dit maakte me niks uit: kom op Naomi, spreid gewoon de benen, dacht ik. Er waren werkzaamheden bij het ziekenhuis waardoor de lantaarnpalen het niet deden, dus lagen we in het licht van de koplampen van onze auto. Het leek een soort openluchttheater. Op 10 juli 2017 om 23.01 uur werd onze zoon Marcellus onder luid applaus geboren.”
“Ik kreeg Marcellus op mijn borst en even was het eng, want hij huilde niet meteen. Gelukkig maakte hij al snel geluid en konden we opgelucht ademhalen. We werden op de brancard naar binnen gereden. Hier bleek dat alles goed was.”
Naomi en Marcellus, drie maanden na de bevalling.
“Om 4.00 uur diezelfde nacht waren we alweer thuis. In de kraamweek hebben we lekker rustig aan gedaan en genoten van ons gezin. Marcellus deed het super en ik herstelde snel. Het enige lastige was de aandacht van de media door de bijzondere bevalling. Elke keer als ik wilde slapen, stond er weer pers op de stoep.”
“Het is heel uniek wat we hebben meegemaakt en ook al was het even spannend, ik kijk er met een goed gevoel op terug. Ik vroeg me af of ik wel twee kinderen kon opvoeden en of ik de aandacht genoeg zou kunnen verdelen. Dit is helemaal goed gekomen doordat we ook Evina één op één aandacht blijven geven. Ik ben weer op mijn oude gewicht, alles loopt op rolletjes en ik kan zeggen dat ik echt gelukkig ben.”
Naomi en Marcellus, zeven maanden na de bevalling.
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
