Marlies Bouland (40) is 23 weken zwanger als ze bij een controle slecht nieuws krijgt: ze heeft nu al ontsluiting en kan elk moment bevallen. Vanaf dat moment houdt ze gedwongen bedrust.
In ‘Werpsterren’ deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Ik heb last van een trage schildklier, wat effect heeft op mijn hormoonhuishouding. Toen ik 35 jaar was, zei mijn internist: ‘Als je kinderen wil, moet je niet te lang wachten. Het duurt zeker een jaar voordat je zwanger raakt.’ Mijn man Dennis (40) en ik besloten dat we er klaar voor waren en wonder boven wonder was ik na een maand al zwanger.
We waren ontzettend blij, maar ik maakte me ook zorgen. Met een trage schildklier loop je meer risico op vroeggeboorte en afwijkingen. Ik werd extra in de gaten gehouden en gelukkig groeide de baby goed. Ik straalde onafgebroken van geluk.”
“Met 23 weken zwangerschap kreeg ik buikpijn en was ik prikkelbaar en moe. Bij een extra controle keek de gynaecoloog ernstig: ‘Dit is niet goed. Je hebt al ontsluiting.’ Een baby is pas bij 24 weken levensvatbaar, dat was vijf dagen later. ‘Als hij nu geboren wordt, heb je een miskraam’, vertelde de gynaecoloog. Vreselijk om te horen.
Vanaf dat moment moest ik bedrust houden tot minimaal 24 weken. Ik vroeg Dennis nog of hij mijn laptop wilde halen, zodat ik wel door kon werken. Daarop was de verloskundige duidelijk: ‘Het is óf je laptop, óf je zoon.’ Toen had ik door hoe belangrijk de rust was.”
Lees ook
Laura beviel al na 24 weken zwangerschap: ‘Ze was zo klein en fragiel’
“Ik lag continu aan de monitor en moest mijn wc-momenten timen. Om mezelf rustig te krijgen hielp mindfulness en keek ik romantische komedies. De nachten waren het ergst. Slapen lukte niet omdat ik bang was dat de bevalling elk moment kon beginnen.
Tot onze grote opluchting haalden we de 24 weken, maar we wilden de bevalling natuurlijk nog steeds uitstellen. Gelukkig mocht ik, op aanvraag, de bedrust thuis voortzetten. Ik had een speciaal hoog-laagbed waarin ik de eerste dagen alle gemiste slaap inhaalde.
Daarna was ik vol energie, maar ik moest mijn ‘actieve ik’ omzetten naar een passief persoon die op een ei broedt. Waar ik normaal spinde, mountainbikete en voor de klas stond, las ik nu stapels boeken, keek ik tv en luisterde ik naar de radio. Gelukkig kreeg ik al die tijd veel hulp en steun van mijn ouders.”
“Toen ik 26 weken zwanger was bleek ik bij een controle weeën te hebben. Er ontstond paniek en ik werd zo snel mogelijk naar een gespecialiseerd ziekenhuis gebracht. Ik vond het spannend, maar bleef toch rustig. Ik kreeg weeënremmers en had het gevoel dat ik die dag niet ging bevallen.
We kregen een rondleiding op de afdeling neonatologie. Zo werden we voorbereid op het uiterlijk van onze zoon als hij nu geboren zou worden. Dat vond ik verschrikkelijk. Ik keek omdat het moest, maar als ik er nu aan denk word ik weer niet goed. De kindjes waren zó kwetsbaar. Oh jongen, jij blijft zitten, zei ik in mezelf.”
“Het verbaasde de artsen, maar na vier dagen was ik nog niet bevallen. Zie je nou wel, dacht ik. Opnieuw mocht ik de bedrust thuis voortzetten.
Na 36 weken ontdekten ze een ander probleem: ‘De baby groeit niet voldoende.’ Ook bleek ik al 2 centimeter ontsluiting te hebben. Shit, hoe kon dat nou? Het was een grote omslag. Maandenlang was ik gefocust op dat hij moest blijven zitten en nu moest-ie er snel uit. De bevalling werd twee dagen later gepland.”
Lees ook
Nikki ontdekte tien dagen voor de bevalling dat ze zwanger was: ‘We lagen in een deuk’
“Die dag voelde ik ’s ochtends krampen, maar dat was piece of cake en als ik anderen erover hoorde, moesten de weeën een drama zijn. Om 8.30 uur meldden we ons in het ziekenhuis en daar bleek het tegendeel waar: ik had al 5 centimeter ontsluiting.
Mijn vliezen werden gebroken en al na anderhalf uur zat ik op 10 centimeter en mocht ik persen. Op 6 juli 2016 om 11.02 uur is onze zoon Bas geboren. Het ging veel beter met hem dan verwacht. We mochten na een paar uur zelfs al naar huis. Dat nieuws zorgde voor een kippenvelmoment. Het zat erop, we hadden het gehaald.”
“De kraamweek was fijn en rustig. Ik was zo verliefd en kon úren naar Bas kijken. Door het vele liggen had ik rugklachten en bijna trombose in mijn benen, waarvoor ik al weken zeer charmante steunkousen droeg. Maar het kon me allemaal niks meer schelen. Al zou er een teen af moeten; Bas maakte me dolblij.
Ook was ik blij dat ik weer mocht lopen, maar ik merkte al snel dat ik dat moest opbouwen. Soms werd ik gewoon misselijk van het staan.”
“Na afloop werd nagegaan waarom mijn zwangerschap zo is gelopen. Waarschijnlijk ligt de oorzaak niet bij mijn schildklier, maar bij een operatie waarbij kankercellen uit mijn baarmoedermond zijn verwijderd. De baarmoederspieren zijn waarschijnlijk zwakker geworden waardoor ze de zwangerschap niet aankonden.
Andere vrouwen die gedwongen bedrust moeten houden, kan ik meegeven: vecht voor je kindje door rust te houden. Zet de knop om en zoek afleiding die geen stress veroorzaakt. En blijf daarbij bij je eigen gevoel. Kan je bijvoorbeeld even geen bezoek hebben? Geef dit gewoon eerlijk aan.”
Lees ook
Jorinde had een mola-zwangerschap: ‘Er was een vruchtzakje, maar er zat geen vruchtje in’
“Het gaat heel goed met ons. Bas is een druk vrolijk mannetje en kletst de hele dag. Onze band is bijzonder sterk. Ik denk dat de bedrust en de focus die ik daardoor had daaraan heeft bijgedragen.
Na Bas’ geboorte werd me meegegeven dat depressieverschijnselen op de loer lagen. Gelukkig heb ik daar geen last van gehad. Wel had ik vaak tranen van geluk, en ook bij Dennis kwam de spanning er soms uit. Maar samen staan we sterk. Bas is een cadeautje en we zijn super blij dat hij gezond is. Hij was het absoluut allemaal waard.”
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
