Christina (32) was na drieënhalf jaar eindelijk in verwachting. De zwangerschap verliep voorspoedig, tot ze zwangerschapsvergiftiging kreeg en de bevalling veel sneller kwam dan verwacht.
Voor elke fase heeft Christina, accountmanager, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Mijn man Mina (33) en ik hadden al 3,5 jaar een sterke kinderwens. Op 11 juni 2017 – de dag waarop we in 2011 getrouwd zijn – deed ik een positieve test. We waren zo ontzettend blij dat het eindelijk gelukt was.”
Christina, vijftien weken zwanger.
“Er leken geen problemen te zijn tijdens de zwangerschap. De baby was aan de kleine kant, maar niet problematisch. Bij 29 weken, op 1 december, bleek er toch wat mis te gaan. Mijn bloeddruk was vrij hoog en de baby echt te klein. Het was duidelijk dat de verloskundige in paniek was. We moesten meteen naar een gynaecoloog.”
“Zij was gelukkig minder verontrust, maar ik moest wel direct stoppen met werken en twee keer per week op controle komen. Een week daarna had ik flinke hoofdpijn en toen een verpleegster bij de controle op vrijdag 8 december mijn bloeddruk opnam, zag ik haar ogen groot worden. Mijn bloeddruk is normaal 100 over 60 en nu was-ie 175 over 107; véél te hoog dus.”
Mina en Christina, 5,5 maanden zwanger.
“Na een aantal testen kwam de gynaecoloog bij ons terug: “Wat ik je nu ga vertellen is best heftig.” Ze vertelde dat ik pre-eclampsie had, wat ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd wordt. ‘Mijn kindje maakte me ziek’ en als er niet snel iets gedaan werd, zou ik kunnen overlijden. Ook stelde ze me meteen gerust door te zeggen dat ik hier niets aan kon doen. Het is erfelijk, mijn moeder heeft het ook gehad.”
“Het was meteen een heel circus om me heen. Ik werd aan een infuus gelegd en die avond nog werd ik met de ambulance naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam gebracht. Toen begon het échte circus pas.”
Mina en Christina een dag voor de bevalling.
“Er werd alles gedaan om de baby zo lang mogelijk in de buik te houden, maar het ging niet goed met me. Mijn nieren lekten eiwitten, ik had vocht achter mijn longen – wat voor benauwdheid zorgde, mijn lever liet het afweten en ik had een lekkende hartklep. Op maandagochtend 11 december kregen we te horen dat ik die dag, na dertig weken en vijf dagen zwangerschap, ging bevallen met een keizersnede.”
“Hoewel we zenuwachtig waren over de gezondheid van de baby, hadden Mina en ik ook vertrouwen in een goede afloop. Ik ging rond 11.45 uur naar de OK, waar een kamer vol specialisten klaarstond: bizar.”
“De keizersnede verliep moeizaam. De baby lag in stuitligging, waardoor hij er moeilijk uitkwam. Ze hadden echter maar een paar minuten om hem eruit te halen, terwijl ze ook heel voorzichtig moesten zijn omdat hij zo klein was. In paniek werd er een andere arts gebeld: “Je moet nú komen.” Het voelde voor mij alsof ze in mijn buik aan het afwassen waren. Ik kreeg er verder niks van mee. Mina zag het wel allemaal gebeuren.”
“Toen onze zoon Damian geboren werd, was hij blauw en helemaal slap. Hij ademde niet en werd meteen gereanimeerd. Dit gebeurde met twee vingers, omdat zijn lijfje nog zo klein was. Het was voor Mina verschrikkelijk om dit te moeten zien. De arts wist gelukkig precies wat hij deed en zorgde ervoor dat Damian kon ademen.”
“Toen Mina met Damian in de couveuse naar me toekwam, moest ik hard huilen. Mina houdt zich altijd sterk, maar ook hij brak nu. Damian was heel klein en het was nog allemaal erg onzeker, maar ondanks dat was ik een gelukkige moeder. Eindelijk moeder.”
Christina ziet Damian voor het eerst, net na de bevalling.
“Damian heeft twee weken op de intensive care gelegen, daarna zijn we naar het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag gegaan en lag hij nog acht weken op de high care. Ik ben tien dagen opgenomen geweest, omdat ik nog steeds een hoge bloeddruk had en moest herstellen.”
“Het ging naar omstandigheden goed met Damian, maar hij heeft ons wel een paar keer laten schrikken. Zo dachten we door een afwijking bij de hielprik dat hij een ernstige vorm van PKU zou hebben: een stofwisselingsziekte die voor hersenschade kan zorgen. Toen ik dat hoorde was ik echt in paniek. Gelukkig bleek bij een tweede test dat hij een milde vorm heeft, die goed te behandelen is.”
Damian elf dagen oud.
“Op 5 februari 2018 mochten we eindelijk naar huis. Dat was geweldig, maar ook spannend. Gelukkig deed Damian het supergoed. Inmiddels is ons leven ‘normaal’. Mina en ik hebben hulp gehad van een ouderbegeleider om alles te verwerken. Vooral Mina heeft erg moeilijke dingen gezien, zoals het levenloze lichaampje van Damian. Hierdoor had hij in het begin moeite om zich aan Damian te binden, bang om hem te verliezen. Gelukkig is dat niet meer aan de orde en zijn het nu de beste vrienden.”
Damian 5,5 maand oud.
“Ik denk soms: wat als ik honderd jaar geleden had geleefd? Dan waren Damian en ik er waarschijnlijk niet meer. Ik ben het ziekenhuispersoneel dan ook zo enorm dankbaar. Het is afwachten of Damian nog last gaat krijgen van zijn moeilijke start, maar nu gaat het super. Het is zo’n leuk ventje en ik vind het heerlijk om moeder te zijn. Dat had ik ondanks alles nooit willen missen.”
Mina, Damian en Christina.
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
