Als tweeling is er niemand met wie je zo veel ervaringen deelt en die je zo goed kent als je broer of -zus. Dat is niet anders als een van de twee het syndroom van Down heeft.
In LINDA.207 spreekt journalist Nicole Gabriëls met drie tweelingen, onder wie Viktor en Emiel Vanderperre (21). Viktor woont op kamers en is afgestudeerd in elektromechanica. Emiel woont wisselend bij zijn moeder en vader.
Emiel: “Ik vind het niet leuk als mensen mij plagen omdat ik down heb.”
Viktor: “Het gebeurt gelukkig bijna nooit. Als kind zaten we op dezelfde school. Een kleine Belgische met nog geen honderd leerlingen; onze mama was er kleuterjuf. Emiel kon met een aangepast lespakket behoorlijk meekomen en hij was populair bij de meisjes. Ze vonden hem toen al extreem schattig en vrolijk. Verjaardagen met kinderen die we niet kenden vond ik lastig. Dan hield ik scherp in de gaten hoe op het springkussen werd gereageerd op mijn broer. Ik voelde, en voel, me zijn beschermer.”
Emiel: “Wij zijn een team.”
Viktor: “Zeker. Als ik de weekenden thuiskom van mijn studentenflat doen we veel samen. Ravotten, praten over PlayStation, voetbal en smartphones. De laatste tijd kletsen we ook over meisjes, omdat Emiel heel graag een vriendinnetje zou willen.”
Emiel: “Viktor heeft een vriendin, Laura. Ik vind haar heel knap. Soms krijg ik een kusje op mijn wang, maar niet te vaak. Viktor mag niet jaloers worden.”
Viktor: “Als tweeling voelen we ons niet uniek. We zijn gewoon broers en leggen niet de nadruk op Emiels downsyndroom. Dat doen onze ouders ook niet. Als Emiel iets niet kan, zoals autorijden, zoeken we naar iets wat wel lukt, zoals rijden op een quad.”
Emiel: “Als Viktor aan het studeren is, moet ik de muziek zachter zetten.”
Viktor: “En dat terwijl je zo graag meezingt met schlagers. Je komt dan vaak vragen hoelang ik nog moet leren, maar ruzie maken we nooit. Emiel is emotioneel zeer sterk ontwikkeld en heeft een goed inlevingsvermogen. Met hem samenzijn vind ik ‘de max’, zoals we dat in België zeggen. Van de vrolijke knuffels die ik van hem krijg tot zijn intelligente reacties op sarcastische grapjes – echt heel knap voor iemand met down. Emiels acties zijn honderd procent gemeend. Hij is altijd lief en oprecht, dat vind ik fantastisch. Er is op de hele wereld niemand die ik meer vertrouw.”
De rest van de reportage vind je in LINDA.207, het nummer dat nu in de winkels ligt. Laat je het magazine liever thuisbezorgen? Bestel het dan hier.
Leuke man Bob Sikkes: 'Mijn vijftigste vierde ik met een optreden van Bonnie St. Claire'
