Stana van Ginkel

Als Stana haar vader na een periode van vreselijk lijden in haar armen ziet stikken, besluit de zorgmedewerkster haar leven om te gooien. Ze zegt haar baan op om zich volledig te storten op het project van haar leven: COPD Huis Jan, vernoemd naar haar vader.

Broer Silvio lijdt ook aan de slopende longziekte en vreest dezelfde lijdensweg te moeten ondergaan als zijn vader. Haar broer en de 108.000 andere COPD-patiënten die op dit moment tussen wal en schip vallen, zijn Stana’s drijfveer.

Intensieve verzorging

Het gaat dan om patiënten die tussen hun behandelingen intensieve verzorging nodig hebben en patiënten die in de laatste fase van de ziekte verkeren en langdurige zorg nodig hebben. Zij komen nu thuis te zitten of worden opgenomen in een normaal verzorgingshuis, waar geen specialistische zorg gegeven kan worden.

Dit leidt tot vervelende situaties voor patiënt én personeel. Stana en haar broer kunnen erover meepraten: hun vader moest dag en nacht zuurstof toegediend krijgen, maar een goede opslag was niet aanwezig in het verzorgingstehuis.

“Medewerkers moesten met zuurstofflessen heen en weer lopen, want die moeten op tijd worden verwisseld. Anders stikt de patiënt”, vertelt Sylvio aan Hart van Nederland.  Het kwam ook weleens voor dat verpleegsters de noodzaak van het verwisselen van zijn zuurstoftank niet inzagen. “Dan stond hij al in het rood en kreeg te horen: ik kom na mijn dienst wel even bij je langs. Mijn vader helemaal in paniek, spartelend in zijn bed.”

Lees ook
COPD-patiënt Franzisca moest haar vaccinatie zelf regelen: ‘Ik voel me vergeten’