Zo was dat althans steeds met mij besproken en daar had ik me dus op ingesteld.

Natuurlijk bevallen

Tot ik in week 32 in het ziekenhuis kwam en het jongetje alsnog met zijn hoofd naar de uitgang bleek te zijn verplaatst. De gynaecoloog van dienst die dag vertelde me dat ik nu alsnog natuurlijk kon bevallen. ‘Maar zijn zusje ligt nog steeds overdwars’, stamelde ik. Hij pakte zijn laptop en liet me een YouTube-filmpje zien. ‘Bij natuurlijke tweelingbevallingen loopt het in slechts 4 procent van de gevallen bij de tweede baby alsnog op een spoed-keizersnede uit,’ zei hij. Dat vond ik niet per se overtuigend, de kans op een tweeling was immers maar 1,6 procent geweest. Uiteindelijk sloot hij het gesprek af met de belofte dat het onderwerp bij de volgende afspraak verder zou worden besproken.

Zo belandde ik in week 36 tegenover weer een andere gynaecoloog. Ze was tevreden over de echo en mijn bloedwaarden, vroeg hoe ik me verder voelde en trok vervolgens een agenda. Een week later kon ik worden ingeleid, meldde ze, waarna ik prompt begon te huilen. Ik probeerde nogmaals uit te leggen wat mijn zorgen waren. Maar heus, ik hoefde me echt nergens druk over te maken, het zou allemaal wel goedkomen. Meer tegenstribbelen durfde ik niet, in plaats daarvan had ik braaf maandag 17 augustus als D-day in mijn agenda genoteerd.

Spoedkeizersnede

Hoewel hij er de tijd voor had genomen, was onze zoon er dus inderdaad uitgekomen. Nu mocht hij vanaf de arm van z’n vader toekijken hoe z’n zus ter wereld kwam. ‘Pers maar weer’, zei de zoveelste gynaecoloog, ‘dan draait ze hopelijk alsnog.’ Maar dat deed ze niet. Wel daalde haar hartslag naar 60. Binnen 2 minuten werd besloten dat het een spoedkeizersnede zou gaan worden en stuiterde de brancard door de gangen van het ziekenhuis naar de operatiekamers beneden.

Ik was alleen, want had m’n man gevraagd bij onze zoon te blijven. En ik bleef alleen, want nadat onze dochter met bloedspoed uit mijn buik was gesneden, moesten de artsen meteen met haar aan de slag. Heel even mocht ik haar zien en door een opening in de couveuse haar handje vasthouden, daarna vertrok zij richting NICU en ik naar de uitslaapkamer. Ik geloof niet dat ik per se overdreven romantische fantasieën had gekoesterd over mijn eerste uren als moeder, maar dit was niet hoe ik het me had voorgesteld.

Wandelende baarmoeders

Gelukkig kwam alles goed, maar toch hield ik een vervelend gevoel over aan de bevalling. Als ik daarin uniek was geweest, dan had ik het kunnen afdoen als een vervelende samenloop van omstandigheden. Maar ik ben geen uitzondering: uit onderzoek van gynaecoloog Claire Stramrood voor het UMC Groningen blijkt dat tien tot twintig procent van de vrouwen die bevallen in Nederland, dat als traumatiserend ervaart. De voornaamste reden: vrouwen voelen zich niet gehoord. Zoals ook voor Roos Moggré gold, die al eerder een column schreef over hoe ze moest smeken om een ruggenprik.

Ik was na afloop kwaad op mezelf dat ik in de aanloop ernaar toe niet beter voor mijn eigen wensen was opgekomen. Maar ik baalde er ook van dat mijn angsten en verzoeken wel heel gemakkelijk weg waren gewuifd. Terwijl het over míjn lijf was gegaan. En dat is vooral het punt. Vrouwen zijn geen wandelende baarmoeders, daar zit een heel mens aan vast. Neem ons serieus. Baas in eigen buik mag ook best wat meer voor de bevalling gelden.

Rianne Meijer is tekstredacteur bij LINDA., heeft een tweeling van negen maanden, een Twitter-account en regelmatig last van een mening.

Lees ook
‘Compleet vrouwelijk geslachtsorgaan in biologieboek had wel eerder gemogen’