Mijn technicus kwam fris en fruitig naar het theater. De dag dat we vol spanning naar het theater waren gereden, in afwachting van de persconferentie.
“Je ziet er anders uit”, zei ik. “Ja, als we straks weer in een lockdown komen, en de kappers moeten sluiten, ben ik alvast maar geknipt.”
Joris is iemand die dingen graag voorziet. Thuiszitten met ongeknipt kapsel ging hem niet gebeuren. Terwijl hij de lichten inhing voor de voorstelling, hees ik me in mijn kostuum. Allebei in spanning voor het moment dat we dadelijk voor aanvang het bericht zouden krijgen onze spullen weer in te pakken om rechtsomkeert te maken. Vanuit Tilburg weer terug naar Amsterdam.
“Misschien snap ik iets niet”, zei Joris ineens, “maar als de hele wereld, niemand uitgezonderd, drie weken in complete lockdown zou gaan, dan is het virus daarna toch verdwenen? En dat klinkt toch dragelijker dan te accepteren dat we de rest van ons bestaan moeten leven met jojoënde semi-lockdowns?”
Eerder die week zat ik in het planetarium van Artis. Het hele heelal verscheen boven me. Ik keek naar de maan, het verste punt waar wij als mens waren geweest. Er werd in de voorstelling steeds verder uitgezoomd, onze aardbol als klein puntje in het sterrenstelsel, en vervolgens nog verder. De fantastische Melkweg verscheen als een witachtige schijf die uit miljarden sterren bestaat. Hier stopte mijn verbeelding, maar we reisden nog een stuk verder, tot er miljarden andere sterrenstelsels verschenen.
De aarde was allang niet meer zichtbaar. Klein en nietig waren we. Duizelig van het rondzweven in het oneindige heelal, was ik inmiddels een ontelbaar aantal lichtjaren van huis. Als er ander leven is, waar zouden zij mee kampen, vroeg ik me af. Het heelal is enorm, maar we moeten het doen met de futiliteiten van ons bestaan hier op aarde. Zo leek het. De knipbeurten, discussies over vrijheidsbeperkingen, beklag over afgelaste skivakanties, verwijdering tussen de gevaccineerden en ongevaccineerden.
Nee, ik geloof niet dat wij als mens het voor elkaar gaan krijgen de hele wereld eensgezind kortstondig in volledige lockdown te laten gaan. Daarvoor hechten we te veel waarde aan onze massages, borreltjes en overzeese strandvakanties. Liever leven met corona dan opoffering van onze tripjes.
Ondertussen kwam het groene licht dat de voorstelling aanvang kon krijgen. Terwijl mijn vers geknipte technicus zijn duim opstak, maakten we die avond in de zaal een ander soort reis.
Zoals het gaat in het theater, bestond alleen het hier en nu. Met onze verbeelding reisden we die avond samen lichtjaren verder, voorbij het universum. En lieten we de nietigheid van ons bestaan even achter ons. Totdat het applaus klonk en de mensen naar de bar snelden, omdat het deze avond nog kon. Nog even gauw een borrel doen, voor de tap morgen achter slot en grendel zou worden gezet.
Nhung Dam: 'Zijn moeder zette porno op en zei: 'Zitten, kijken, als er vragen zijn, hoor ik het wel''
