Geschreven door Rinke (54), ter nagedachtenis aan Wilco (2 oktober 1964 – 3 september 2017.)

Een leven zonder structuur

Mensen vragen me vaak: hoe gaat het nu met je? ‘Nou, ik doe maar wat’, zeg ik dan. Want zo voelt het. Mijn leven lijkt structuurloos. Wilco was mijn grote liefde, mijn kompas. Ik voel de tranen komen, zo stuurloos voel ik mij vaak zonder hem.

Tien jaar genezen

Het begon allemaal in 2006. Nadat de huisarts hem twee keer naar huis had gestuurd en ik letterlijk heb moeten smeken om een doorverwijzing, werd uiteindelijk kanker geconstateerd. Na een experimentele behandeling in het Radboudumc was hij ‘genezen’. Dit is tien jaar zo geweest. Hij ging gewoon door met zijn leven. Heel nuchter eigenlijk. We spraken er nog zelden over. Zijn focus was op het leven, voetbal, werk, de kinderen en mij.

Lees ook
Bianca heeft tot vlak voor haar dood haar dromen nagejaagd

Inspirerende man

Wilco was de positiefste, wellicht meest opportunistische man van deze wereld. Hij heeft zoveel harten geraakt. Hij bleef tot het laatste moment geloven in het goede. Dat heeft ons allemaal, maar in het bijzonder de kinderen en mij, geïnspireerd. Op zijn begrafenis zeiden mensen dat ze, door alle verhalen tijdens de dienst, het zo jammer vonden hem niet beter of langer gekend te hebben. Het mocht inderdaad niet zo zijn. Op 3 september 2017 is mijn liefste overleden.

Lees ook
Monumentje voor Fred (1976-2015): ‘Hij was ziek, maar hij troostte míj’

‘Het komt wel goed schatje’

Ik hoop dat het leven nog een grote liefde voor mij in petto heeft. Ik heb serieus een keer de jackpot gewonnen in het casino. Dat tref je ook niet nog een keer, denk ik dan. In de liefde wel? Wilco zei altijd: ‘Schatje, het komt wel goed.’ Aan die gedachte klamp ik mij vast. Het geeft me hoop en, nu ik er zo over nadenk, een beetje richting. Hij blijft in dat opzicht mijn kompas.