In 2003 werd mijn moeder (55) ziek en vijf maanden later overleed ze. Wat deed dit zeer, ik voelde letterlijk lichamelijke pijn. Steken van heimwee, elke keer weer. Het scherpe van de pijn ging eraf, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Soms met diep verdriet, maar nog vaker met respect. Ze was een zorgzame, liefdevolle moeder, en een geweldige oma. Mijn kinderen waren destijds negen, vijf en bijna één jaar oud.

Gelukkig leefde de moeder van mijn moeder toen nog. In mijn oma vond ik een reservemoeder. We hadden een hechte band; zij heeft het gemis van mijn moeder verzacht. Ik ging wekelijks bij haar langs en vaak haalde ik haar op om samen iets leuks te doen. Ze zei altijd dat ze honderd zou worden. Ik hoopte dat zou kloppen, maar het mocht niet zo zijn. In 2014 is ze op 95-jarige leeftijd overleden. Met liefde en dankbaarheid nam ik afscheid van haar. Haar foto staat naast die van mijn moeder. Bij belangrijke momenten brand ik daar een kaarsje.

En toen… werd ik zélf oma! Het was 26 november 2017 toen we tijdens een genderrevealparty te horen kregen dat ons eerste kleinkind een meisje ging worden. Als het maar gezond is, zeg je altijd, maar een lichte voorkeur voor roze had ik wel. Mijn man en ik kregen na onze dochter drie zonen, dus ik mocht eindelijk weer los in de jurken en strikjes, dacht ik.

Tot ons grote verdriet liep het heel anders. Op 3 januari 2018 werd mijn dochter met ernstige zwangerschapsvergiftiging in het ziekenhuis opgenomen. Bijna 23 weken zwanger. Ik wist: dit gaat fout. We kregen te horen dat de baby een fikse groeiachterstand had. Onze dochter werd heel snel heel erg ziek, haar lichaam zwol op van het vocht dat ze vasthield. Om te voorkomen dat de zwangerschap haar fataal zou worden, werd de bevalling ingeleid. Op 5 januari werd een levenloos meisje geboren. Ze werd Diana genoemd. Zo werd ze aangegeven bij de gemeente en werd ze begraven.

Toen onze dochter vijf maanden later de uitslag kreeg van het klinisch genetisch onderzoek, ging ik met haar mee. De hoge bloeddruk van onze dochter én de placenta die ‘formaat poffertje’ had in plaats van ‘formaat pannenkoek’, waren de oorzaken van het overlijden. En er volgde nog ander schokkend nieuws. Uit chromosoomonderzoek bleek Diana geen meisje te zijn, maar een jongetje. Zijn geslacht kon zich door de groeiachterstand niet goed ontwikkelen. We wisten ons geen raad.

We namen nogmaals afscheid. Eerst van een (klein)dochter, die er nooit is geweest. Later van een (klein)zoon, maar ook híj is er nooit geweest. Het was overdonderend en er was intens verdriet. Voor mijn dochter en haar man, maar ook binnen ons gezin. Mijn jongste zoon, net zeven jaar geworden, vroeg zich in alle ernst af of hij nu oom of tante is geworden.

Overlijden… doe je dat alleen je als ooit hebt geleefd? Toch ook als je onder je moeders hart bent gestorven? En toch ook wanneer alle roze spulletjes op het grafje worden vervangen door blauw?

‘Haar/zijn foto’ staat naast die van mijn moeder en oma. Ik heb een monumentje op het dressoir.

Op 3 januari 2020 kon ik met grote blijdschap op datzelfde dressoir een kaarsje branden. Onze kleinzoon Alfie werd geboren!

Nicole met haar kleinzoon Alfie.

Lees ook
Lies herdenkt haar moeder Els: ‘Geniet nu want het is later dan je denkt’