In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. In dit monumentje herdenkt Bo haar moeder Ellen, die is overleden door een hartstilstand en enorm van kerst hield.
Geschreven door Bo Rijckenberg ter nagedachtenis aan haar moeder Ellen ten Voorde (31-10-1963 – 26-06-2016).
Kerst is voor mij de mooiste tijd van het jaar, maar tegelijk ook moeilijk door het besef dat mijn moeder er weer niet bij zal zijn. Want zij wás kerst. Ze vond dit de mooiste tijd van het jaar. Gezellig bij elkaar, lekker eten en drinken, het liefst ook nog met heel veel sneeuw erbij. O ja, en de niet te vergeten standaard kerstavond bezigheid: All You Need is Love kijken.
Naast onze kerstboom stond overal nog wel een boom met lampjes. Van de keuken tot in de hal, en van de vensterbanken tot in de tuin. Ze overtrof zichzelf elk jaar weer. Daarom moest en zou er een kerstboom komen op haar crematie – die mocht gewoon niet ontbreken.
Ik heb haar kerstgekte overgenomen. Op 30 oktober staat de kerstboom bij mij al op, want op 31 oktober is mijn moeder jarig. Dan voelt het alsof ik haar toch nog een cadeau kan geven.
Mijn moeder was mijn beste vriendin. Degene die ik álles kon vertellen en die er altijd voor mij was. Je ziet om je heen wel eens dat een ouder komt te overlijden. Dan denk je: wat als dit mij zou overkomen? En dan overkomt het jezelf ook.
26 juni 2016 is een dag die ik nooit meer zal vergeten. Een dag waarin ik alles – voor mijn gevoel – in één klap ben verloren. De dag dat mijn moeder is overleden aan een hartstilstand.
Nu zijn we bijna zes jaar verder, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan haar denk. Mij afvraag of ze me kan zien, kan horen en of ze trots op me is. Mijn moeder was en is nog steeds mijn beste vriendin.
Als ik het even niet meer wist, dan zei zij altijd: ’Het is nog nooit zo donker geweest of het wordt wel weer licht’. Ze probeerde altijd positief te zijn en probeerde dat ook over te brengen op mijn broertje en mij. Vaak cijferde ze zichzelf ook weg voor ons.
Ik zie veel dingen van haar terug in mijzelf. Wij hebben dezelfde schaterlach en dezelfde interesses. Mijn liefde voor lekker eten en drinken heb ik ook niet van een vreemde. Ze hield ervan om nieuwe recepten uit te proberen. En nu ik inmiddels op mijzelf woon denk ik vaak: hoe maakte ze dat ene recept ook alweer?
Wanneer ik nu advies nodig heb, denk ik nog altijd aan haar. Wat voor moeder-dochter advies zou jij mij nu hebben gegeven, denk ik dan. Maar uiteindelijk zijn het de kleine dingen die ik het meeste mis.
Iedereen kende mijn moeder als een gezellige en lieve vrouw. Vooral kleurrijk en zeker niet schuw van een wijntje en tapas. Een echte bourgondiër, dat was ze. Wat ik ook mis, is het ‘gewone’. Even aan de keukentafel met een wijntje met lekkere dingetjes, terwijl we samen tv kijken.
Ik denk ook vaak aan mijn toekomst. Mocht ik ooit gaan trouwen, dan zal zij hier niet bij zijn. Mocht ik ooit kinderen krijgen, dan zal zij die nooit kennen.
Maar ze zit in mijn hart en in mijn herinneringen. Zo voelt het alsof ze tóch altijd bij mij is. Het leven is zo kort, we moeten elke dag onze geliefde en naasten waarderen. Vaker zeggen dat we van ze houden, want opeens kunnen ze er niet meer zijn.
“Always loved, Never forgotten, Forever missed. Until we meet again.”
Margo herdenkt haar zoon Thomas: 'Geen festivals, dat zou hij zich niet kunnen voorstellen'
