Onze zoon Marc is geboren op 4 augustus 1995 en maakte mij voor het eerst moeder. Vaak had ik tranen in mijn ogen van ontroering, dat dit kleine mensje bij ons hoorde. Marc was een makkelijk kind, behalve als hem iets niet lukte. Dan kon hij best wel driftig worden.

Als puber ontwikkelde hij een geweldig gevoel voor humor en liet hij ons altijd vreselijk lachen om zijn verhalen. Ik herinner me een keer samen in de auto, hij en ik. Een liedje van De Toppers speelde op de radio: “In een wip sakkerloot, zat ’t clubje op de boot.” Marc kreeg door die woorden de slappe lach en daardoor ik ook. Als ik daaraan terugdenk, krijg ik een glimlach om mijn gezicht. Maar voel ik ook een felle steek in mijn hart.

Toen Marc kind-af was, knuffelde hij niet meer zo graag. Stoeien werd het alternatief. Als ik stond te koken, dan kwam hij me vaak wat duwtjes geven. En als ik niet goed oplette, dan greep hij me onder zijn arm en ‘sleurde’ me de kamer door, ondertussen roepend: “Wie is de sterkste?” Het zijn dat soort herinneringen waar ik het liefst aan terugdenk.

Hij was echt zo’n leuk jong en voor zijn drie jongere broers een voorbeeld, een held. In de zomer gingen ze na het eten altijd met z’n vieren op de trampoline en genoten wij van hun vrolijkheid en hun broederlijke saamhorigheid.

Marc was toen hij ouder werd bijna dagelijks in de sportschool te vinden. Ook was hij erg bezig met de juiste voeding en al het trainen wierp z’n vruchten af: hij kreeg een mooi gespierd lijf waar hij supertrots op was. Door zijn broers werd hij dan ook – liefdevol – een ‘kast’ genoemd.

Op zijn negentiende was hij in de bloei van zijn leven. Hij had een leuke baan, een leuke vriendin, zat heel goed in zijn vel en het leven lachte hem toe. En ineens hield alles op….

Zes jaar geleden, op 3 maart 2015, veranderde ons leven voorgoed. Marc kreeg een ernstig ongeluk. Hij raakte in coma en overleed zes weken later. Hij was pas negentien jaar oud, een superlieve en zorgzame jongen.

De zes weken in het ziekenhuis lieten ons zien hoe geliefd Marc was bij familie en vrienden. Elke dag kwamen ze bij hem op bezoek. Het schriftje met hun brieven aan Marc in die periode zijn me zo dierbaar, ik vind er nog altijd troost in. We hebben ze aan hem voorgelezen, hopend dat hij de liefdevolle woorden toch kon horen.

Het leven gaat door, maar missen wij hem allemaal zo erg. Zeker in de periode rond zijn overlijden voelen we de pijn weer extra. Het geeft aan hoeveel we nog altijd van hem houden. Maar het allerergste vind ik dat Marc zelf geen toekomst meer heeft. Dat hij het leven dat hij voor ogen had, niet meer kan beleven. Ik had hem dat zo gegund.

Lees ook
Jolien herdenkt haar zorgzame oma: ‘Ze was onze redding’