Ik herinner me hem als mijn rots in de branding, mijn alleskunner, mijn held, mijn voorbeeld. Hem verliezen heeft een groot gat in mijn hart geslagen. Het was zo fijn om met hem een warme band te hebben. Als iemand een prijs kon krijgen voor positiviteit en doorzettingsvermogen na alles wat hij had meegemaakt, dan was hij dat.

In de eerste week van de lockdown in maart 2020 werd hij ziek. Vijfenhalf jaar daarvoor had hij door een bedrijfsongeval zijn rechterbeen verloren. Zijn dromen stelde hij bij en hij ging door.  Op 19 maart 2020 werd hij opgenomen en die nacht raakte hij ook zijn andere been kwijt door dezelfde bacterie. Deze strijd heeft hij helaas niet meer kunnen winnen en mijn nachtmerrie werd werkelijkheid.

Willem overleed op maandag 23 maart. Onze moeder was toen net een paar dagen daarvoor tijdelijk bij ons gezin in huis komen wonen, omdat we bang waren dat ze zou vereenzamen. Ik moest haar vertellen dat haar zoon was overleden. Dat moment en de blik in haar ogen zal me de rest van mijn leven bijblijven.

Elke morgen als ik beneden kom zeg ik mijn broer gedag bij de foto die op het plekje bij ons in huis staat waar hij altijd zat. Samen met mijn broer, mijn man en onze twee grote zoons zouden we beginnen aan het bouwen van een nieuwe bedrijfsruimte. Wij deden wat hij ons vertelde dat er moest gebeuren. De bouwtekening zat in zijn hoofd.

Hoe moesten we dit nu ooit voor elkaar krijgen? Onze jongens waren strijdbaar. “We gaan het afmaken, zo zou hij het gewild hebben.” Met hun hulp is het ons gelukt en hebben we de bedrijfsruimte waar we aan waren begonnen (bijna) afgebouwd. Zijn woorden “Komt goed”, die hij altijd zei, hebben we op een bord laten drukken. Dit bord gaan wij als gezin op zijn sterfdag bevestigen op de bedrijfsruimte in het bijzijn van onze moeder, mijn man en onze twee jongens.

Ik mis hem enorm. In bijna alles moet ik aan hem denken. Overal had hij wel een oplossing voor. Ik kon hem altijd bellen en we zagen elkaar wekelijks. Zijn bulderende lach en zijn aanwezigheid mis ik. Het is echt stil zonder hem. Soms uit het niets ben ik zo intens verdrietig. Dit overvalt me dan. Maar zoals ik eerder heb geleerd: tranen zijn de herinnering van je ziel. Gelukkig heb ik dus heel veel herinneringen.

Zijn grootste hobby was muziek maken op een grote bas tuba. Zijn zelf gespeelde muziek heb ik nu ingesteld als ringtone op mijn telefoon. Zo hoor ik hem meerdere keren per dag en dat vind ik heerlijk. Alsof hij weer even tegen me zegt: “Komt goed.”

Elke week schrijft een LINDA.-lezer een monumentje voor een overleden geliefde, vriend of familielid. Je leest ze elke zaterdag om 15.00 uur. 

Lees ook
Nicole herdenkt haar oma, moeder en kleinzoon: ‘Bij belangrijke momenten brand ik een kaarsje’