De hele zwangerschap was zo fijn om met haar te delen. Ze ging mee naar bijna alle echo’s en we maakten feestelijk bekend dat het een jongetje werd. De toekomstige oma sneed de taart door om aan de hele familie de blauwe binnenkant te laten zien. Ik moest haar af en toe afremmen in de winkels, want ze bleef babyspullen kopen. Zó trots was ze.

Het geluk kon niet op toen ze haar kleinzoon Jesse in december voor het eerst vasthield. Ze paste vaak op als ik ging werken en ze logeerde regelmatig bij ons. Ook ging ik samen met mijn moeder en Jesse op vakantie. Ze hoorde echt bij ons gezin. 2017 was een fantastisch jaar, tot kerst. Uiteraard vierden we kerst bij mijn moeder. Toen ik de niet afgemaakte tafel zag en mijn moeder die even in bed was gaan liggen, kreeg ik al een heel vreemd gevoel over me heen.

Mijn moeder ging niet zo snel in bed liggen als ze een griepje had, en naar de dokter gaan deed ze al helemaal niet. Toch moest ze na een tijdje wel. In eerste instantie bleek het een longontsteking. Maar al gauw kwamen we erachter dat er meer aan de hand was. Veel meer. Na onderzoek was de diagnose uitgezaaide longkanker – ongeneeslijk ziek.

Haar leven kon verlengd worden met chemo en daar hoefde mijn moeder niet over na te denken . Ze wilde nog niet dood. Ze wilde haar kleinzoon zien opgroeien. Nog zo veel mogelijk met hem en van hem genieten. Dus ze ging de strijd aan. Na vier hele zware maanden voelde ze zich beter. Ze kon weer wandelen achter de kinderwagen en met Jesse spelen.

Totaal onverwachts bleek ik weer zwanger te zijn. Het was deze keer heel anders om mijn moeder hiervan op de hoogte te brengen. Ook deze reactie zal ik nooit vergeten. Ze was blij en verrast, maar zei ook: “Ik hoop dat ik het red”.

Samen gingen we naar de twintigwekenecho en kregen we te horen dat het weer een jongetje werd. Niet lang daarna ging mijn moeder weer achteruit. Er kwamen weer zware tijden aan, maar ze bleek knokken. Bestralingstherapie en immunotherapie volgden, maar het mocht niet baten. Op eerste kerstdag 2018 overleed mijn lieve moeder. Ik was zes maanden zwanger. In mijn kraamtijd miste ik haar ontzettend. Ik bleef huilen. Zo onwerkelijk dat ze er niet bij was om de baby te bewonderen.

Nu zijn onze zoontjes drie en anderhalf jaar oud. Jesse roept nog altijd heel blij ‘Oma Sjaan’ als hij een foto van haar ziet. Het doet intens veel pijn dat ze er niet meer is en ik mis haar elke dag.

Lees ook
Lisette herdenkt nichtje Maxime: ‘Ik knalde uit elkaar van trots als we samen door Amsterdam liepen’