“Mijn moeder ik zijn samen één”, riep ik altijd. Na de scheiding van mijn ouders, ik was toen ongeveer twaalf jaar, werd de relatie tussen mij en mijn moeder nog veel sterker. Zij wist precies wat ik dacht en andersom. Aan een woord hadden wij genoeg. Soms hoefden we niet eens echt iets te zeggen om elkaar te begrijpen. Samen op vakantie, samen naar de kroeg; waar mijn moeder was, was ik dichtbij.

Jaren later ging mijn moeder samenwonen en vanzelfsprekend trok ik bij haar en haar vriend – vanaf 2004 haar man – in. De vakanties en kroegentochten deden we vanaf dat moment met zijn drietjes. Op mijn 26ste vond mijn moeder dat ik op eigen benen moest gaan staan, en daar had ze gelijk in. In 2005, op mijn 28ste verhuisde ik voor de liefde van Leiderdorp naar Eindhoven. We belden bijna dagelijks en spraken veel af. De afstand in kilometers zorgde gelukkig niet voor een afstand in ons hart.

In 2008 was mijn moeder aanwezig bij de bevalling van mijn zoon. Dit was een heel mooi en bijzonder moment om samen te delen. In al die jaren daarna bleef ons contact goed. Logeerfeestjes, uitjes, fietstochten, vakanties, we deden nog steeds veel samen.

Op mijn bruiloft in 2017 was mijn moeder niet zichzelf, maar we konden de vinger er niet op leggen wat precies mis was. In het najaar van 2017 ging mijn moeder steeds moeilijker praten en ze viel steeds vaker. Eerst met de fiets en later gebeurde het ook lopend.

Begin 2018 kregen we de diagnose PSP: de signalen van de hersenen komen dan niet meer op de juiste plek aan. Deze diagnose was het begin van een heftige periode. Als eerste viel haar spraak echt weg. We konden alleen nog communiceren via WhatsApp. Als wij op visite waren, stuurde ze haar antwoorden via een tekstbericht terug.

Daarna kwam de rolstoel in beeld omdat lopen ook echt niet meer ging. Al die tijd werd ze liefdevol verzorgd door haar man. In november 2019 heb ik baan met minder uren gezocht zodat ik meer tijd met haar kon doorbrengen. Half november 2019 moest ze helaas opgenomen worden in een verpleeghuis,.

Inmiddels kon ze ook niet meer typen. Communiceren was dus bijna niet mogelijk, terwijl ze in haar hoofd nog heel jong en fris was. Opgesloten in haar eigen lichaam, hoe vreselijk is dat. Uiteindelijk is ze op 7 december 2019 in slaap gebracht en is ze op 11 december overleden. Wat een opluchting dat zij verlost is van deze hele nare ziekte, maar voor de familie een intens gemis.

Ik kan nog steeds niet naar haar foto kijken zonder die pijn te voelen. Mijn zoon droomt soms dat hij oma ziet. Dat ze iets roept, maar hij hoort geen stem. Hij zegt dan tegen mij: “Mama, ik weet niet meer hoe oma’s stem klinkt, we hebben haar al zolang niet horen praten.”

Om mijn vrolijke-midden-in-het-leven-staande-moeder zo te zien aftakelen, was echt het verschrikkelijkste wat ik heb gezien. Wat had ze ons nog allemaal willen zeggen? Lieve mam, ik mis je!

Lees ook
Jessica herdenkt haar zoon Riley: ‘Ineens ademde hij niet meer’