In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Mark zijn moeder Wiepkje, die samen vier handen op één buik waren.
Geschreven door Mark de Haan ter nagedachtenis aan zijn moeder Wiepkje de Haan-Bosma (9-07-1955 – 18-12-2008).
In december is het alweer dertien jaar geleden dat ik mijn moeder verloor aan de gevolgen van borstkanker. Het doet me beseffen dat het volgend jaar het veertiende jaar is, en dat er dan een moment komt dat ik langer leef zonder moeder dan met. Maar op een vreemde manier voelt het niet zo.
Het verdriet om haar is nog net zo heftig als op dag een. Dat is nog altijd een heel diepe wond. Alleen het verband dat erop zit werkt steeds iets beter. Kleine stapjes vooruit, soms een ferme stap terug. Rouw kent geen vaste route, dat is voor iedereen anders.
Familie en bekenden hebben een pakkende omschrijving van hoe onze band is: vier handen op één buik, in plaats van twee. Tussen mij en mijn moeder kwam niemand. Dat kon je vergeten. Als je op internet het woord moederskindje opzoekt, dan staat mijn naam erbij. Alles werd voor me gedaan en geregeld, ik mocht doen en laten wat ik wilde.
Ze speelt nog altijd een grote rol in m’n leven, hoewel ze hier al een tijdje niet meer is. Er zijn zoveel momenten dat ik aan haar denk. Aan haar ontzettend lieve karakter. En aan hoe lief ze was voor de mensen om haar heen en altijd klaarstond om te helpen daar waar nodig. Hoe zij was, wil ik doorzetten. Voor haar en voor mezelf. Ik ben een deel van haar en dat voel ik jaar na jaar steeds meer.
Iris herdenkt haar zoon Delano: 'We hadden dezelfde gare humor'
Tijdens haar ziekte lag ze in een bed aan de ene kant van de woonkamer en ik aan de andere kant op de bank. Voor het geval er iets mocht zijn. We luisterden altijd, als een soort vast ritueel voor het slapengaan, dezelfde liedjes van Amy MacDonald die ik op m’n telefoon had staan.
Het zit ‘m overduidelijk niet in de grootsheid van het leven, maar het zijn juist de kleine dingen waar je het eerste aan denkt. Of het nou het zingen van ‘I Got You Babe’ van Sonny & Cher is op SingStar. Of dat we, toen ze steeds meer opknapte, samen de afwas konden doen.
Het zijn dierbare herinneringen die ik nog altijd onwijs koester en waar ik nog vaak bij stilsta. Natuurlijk zit ze in m’n hart. Maar ik ben zo bang dat de herinneringen die ik nu nog aan haar heb, steeds verder vervagen met het vervliegen van de tijd.
Ze mag dan misschien veertien jaar in m’n leven zijn geweest, maar ik kan een leven lang varen op de liefde die ze me heeft gegeven. Vaak als ik aan haar denk, zie ik haar op een zomerse dag weer zitten in de achtertuin. Met een stralende lach, omringd door de mooiste bloemen die in bloei staan.
Debby herdenkt haar moeder Marijke: 'Ik hoor haar nog zo mijn naam lachend zeggen'
