In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Diana haar broer Marc, die altijd een lach op haar gezicht kon toveren.
Geschreven door Diana Al ter nagedachtenis aan haar broer Marc Al (29-11-1979 – 19-09-2019).
Het is bijna twee jaar geleden dat mijn broer plotseling deze aardbol verliet en ons achterliet met een immense leegte. Nog steeds is het amper te bevatten dat ik nooit meer zijn grapjes hoor en met hem kan praten over alles wat ons bezighield.
We konden altijd uren praten over al het leed in de wereld en waarom daar in de politiek niet meer aandacht voor was. Marc was een ontzettend gevoelige jongen die regelmatig last had van ‘weltschmerz’. Hij trok het zich allemaal erg aan.
Hij had het vroeger niet gemakkelijk omdat hij anders was dan anderen; gevoelig, introvert en heel onzeker. Hij was slim, maar het lukte hem niet om een ‘normaal’ leven op te bouwen in onze maatschappij. Hij schaamde zich hier erg voor en trok zich terug.
Hij vluchtte weg in drank en drugs en na de dood van mijn moeder ging het bergafwaarts. Ik probeerde hem te helpen, maar die hulp kon hij niet accepteren. Ik was zijn kleine zusje. Hij zou voor mij sterk moeten zijn, vond hij. Uiteindelijk krabbelde hij toch steeds meer op en een paar weken voor zijn dood was hij zelfs schuldenvrij en zag hij weer meer mogelijkheden voor de toekomst.
Waarschijnlijk dacht hij toen: ‘Ik heb wat te vieren.’ Helaas ging dat gepaard met drank en zijn nieuwe (voorgeschreven) drugs: ritalin.
De dag van zijn dood weet ik nog als gisteren. Ik werd tijdens het ontbijt gebeld door zijn vriendin die me vertelde dat ze Marc al 45 minuten aan het reanimeren waren. 45 minuten was heel lang, dat wist ik. Ik ging er meteen naartoe. De blik en uitleg van de ambulance medewerker zei me genoeg, maar het is net een slechte film waarin je belandt. Na nog een half uur reanimeren was hij opgegeven. Dood. Een hartstilstand door een overdosis ritalin.
Roy herdenkt zijn vrouw Simone: 'Zij was het mooiste publiek voor mijn idiote grappen'
Ik mis Marc nog iedere dag. Na zijn dood organiseerden vrienden een herdenkingsbijeenkomst voor hem op de plaats waar onze vriendengroep altijd samenkwam. Velen zeiden toen hoe sociaal hij was. En hoe fijn het was om bij hem te zijn vanwege zijn humor, maar ook zijn betrokkenheid.
Hij had iets speciaals. Hij kon dwars door mensen heen kijken en je kon zo goed met hem praten. Hij was zo lief, te lief voor deze wereld, maar veel te streng voor zichzelf.
Ik heb veel dierbare herinneringen met hem. Zoals samen feestjes vieren, waarbij hij vaker eindigde als dj en nét iets te veel U2 draaide. Of de vele malen dat we bij mijn moeder gingen eten om nog eens te genieten van haar kookkunsten en dan het nieuws doornamen. Er ontstonden dan altijd felle discussies, maar het werd nooit ruzie. Hij kon als geen ander mijn boosheid omdraaien met een grapje, zodat ik wel weer moest lachen.
Hij was zo trots toen hij oom werd van Lola en Mick. Hij was een echte suikeroom, verwende ze, en maakte ze helemaal wild met zijn grapjes. Zo deed hij altijd alsof hij sambal op hun brood smeerde, want dat deed hij zelf overal op. Een boterham met sambal en ham, of een boterham met chips. Hij probeerde altijd van alles en kookte graag.
Hij was eigenlijk zelf nog een kind. Hij wilde het liefst plezier maken en leuke dingen doen wanneer hij zich goed voelde en vooral niet nadenken over morgen. Hij was dan niet meer te stoppen en kon intens blij zijn.
Op 19 september herdenken we hem met mijn partner, kinderen en mijn vader. We gaan eten bij het restaurant waar we het laatste jaar voor zijn dood vaak kwamen. Hij was dan zo blij dat hij geld had gekregen en ging helemaal los op het buffet daar. Hij probeerde alle gerechten en at vooral heel veel. Onze kinderen moesten altijd ontzettend lachen om die gekke ome Marc.
Het gemis zal altijd blijven, maar verlies hoort ook bij het leven. Iedere dag sterven er mensen en iedere dag komen er ook weer mensen bij. Gelukkig maar, dat is de loop van het leven, maar wat had ik hem gegund om ook zijn plekje in de maatschappij te vinden.
Annemieke herdenkt haar vader Bert: 'Hij was mijn maatje en mijn klankbord'
