In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Annemieke haar vader Bert, bij wie ze altijd voor alles terecht kon.
Geschreven door Annemieke Feijen ter nagedachtenis aan haar vader Bert Feijen (25-05-1946 – 20-02-2021).
Mijn vader was mijn maatje en mijn klankbord. Als ik ergens mee zat, belde ik hem altijd en gaf hij mij wijze raad. En die raad klopte altijd. Dat deed hij overigens niet alleen bij mij.
Je leest of hoort weleens: diegene stond voor iedereen klaar. Mijn vader was ook zo iemand. Of het nou iemand uit de familie was, vrienden of buren. Als mensen hem wat vroegen, dan was hij er om te helpen en hij hoefde er nooit wat voor terug.
We lijken qua karakter erg op elkaar en we hadden ook veel gemeenschappelijke interesses, zoals reizen en skiën. Ik ben lange tijd vrijgezel geweest, iets waar mijn vader wel mee zat. Daarom deden we veel vader-dochter tripjes. Weekendjes naar Londen, Berlijn of Brugge. Maar de bijzonderste trip was een rondreis door China, twaalf jaar geleden. Een reis die onze band nog sterker maakte en waar we het nog heel vaak over hebben gehad.
Inmiddels heb ik al een aantal jaar een relatie. Vanaf het eerste moment dat mijn vader m’n vriend ontmoette, sloot hij hem in zijn armen. En dat gaf mij ook het gevoel dat het goed zat. Hij heeft mijn vriend ook ‘besmet’ met het skivirus.
Wat was het fijn om met z’n drieën te skiën in ons geliefde skigebied in Oostenrijk. Ook al ging het de laatste jaren wat minder met het skiën, hij bleef ervan genieten. Zijn grootste droom kwam drie jaar geleden uit toen hij in 2018 voor het eerst opa werd van zijn kleindochter. Hij raakte niet uitgepraat over haar. Mijn ouders hebben elke week een dag opgepast en dat vond hij een cadeautje.
Louise herdenkt haar beste vriendin Jacqueline: '25 jaar maatjes en voor 50 jaar eruit gehaald'
Mijn ouders hebben geen gemakkelijk leven gehad. Zij werden al jong ouders van mijn twee oudere broers en toen de oudste eenmaal begon te lopen en dat er vreemd uitzag, besloten ze naar de huisarts te gaan. Na vele onderzoeken kwam naar voren dat hij de spierziekte Duchenne had. Omdat dit een erfelijke spierziekte is die zich bij jongens openbaart, werd mijn jongste broer ook getest. En helaas had hij ook dezelfde spierziekte.
Een lange tijd daarna werd ik geboren en het was een opluchting voor ze dat ik het gen van die spierziekte niet bij me droeg. Mijn ouders hebben er alles aan gedaan om mij zo min mogelijk te belasten met de ziekte van mijn broers.
Maar mijn broers waren gewoon mijn broers. Ik heb mij met hen nooit belast gevoeld. Mijn ouders hebben ze een prachtig leven gegeven en er alles uitgehaald wat er uit te halen viel.
Op 17 januari 2021 viel mijn vader, nadat hij onwel was geworden, van de trap in huis. Na drie weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, en wij van hoop naar vrees leefden, is mijn vader op 20 februari ten gevolge van een hoge dwarslaesie overleden.
Plotseling afscheid nemen van mijn lieve paps is: nooit meer lachen om flauwe grappen, nooit meer samen skiën. En wat ik het allerergste vind, nooit meer met zijn kleindochter knuffelen. Iets waarmee ik nu moet leven, maar waar ik helemaal niet mee wil leven.
Ik weet dat het gemis op een dag minder wordt, daar heb ik inmiddels wel ervaring mee. Maar het is wel mijn lieve paps die ik moet missen. Mijn lieve vader die me altijd met raad en daad bijstond. Zo zal ik hem altijd blijven herinneren. En de slappe lach die we vaak genoeg hadden, die zal ik ook nooit vergeten.
Roy herdenkt zijn vrouw Simone: 'Zij was het mooiste publiek voor mijn idiote grappen'
